Bazan durup kendime soruyorum.
Ben mi fazla alınıyorum, yoksa insanlar mı fazla hoyrat davranıyor?
İçimde bir yer var.
Hırpalanmış ve kırgın hissediyorum.
Aslında sadece şunu istiyorum:
Ne olursa olsun, asla kırılmamak.
Gerçekten…
Nasıl yapılır bu?
Kırgın hissetmemeyi nasıl becerebilirim?
NOT: Fotoğraf Sonbahar adlı filmin bir karesi.
Belki de mesele asla kırılmamak değil, benim terapide farkettiğim gibi o kırılmaları biriktirip, fotoğraf gibi albüme dizmemektir. "Kırılma koleksiyonuma nadide bir parça eklendi" dememek. Yoksa şarkıdaki gibi "everybody hurts" ve herkes herkesi isteyerek ya da istemeyerek kırıyor.
YanıtlaSilyoo küçük joe, kırılma kolleksiyonu asla yapmam. hatta şahane unuturum. benim istediğim olanı olduğu gibi anında kabullenmeyi becerebilmek. istiyorum bunu:) bi dakka... sen terapist misin yoksa:) sahi mi?
SilKırılmak hayatın bir öğretme şekli galiba... Kırılmadan, dengemiz biraz sarsılmadan, kendi kabuğumuza çekilmeden anlayamıyoruz bazen ne olup bittiğini... Kırılganlıklarım bana çok şey öğretmiş, güç vermiş onu fark ediyorum. Ama o anı yaşamak hâlâ çok zor... Acının içinden geçmeden kabul gelmiyor bazen.
YanıtlaSilannabell çok iyi söylüyorsun. olsun... ve fakat niyet koydum... duygularımı yönetebilmeyi becerebilmek istiyorum. kırılma abi, nedir yani? ölümlü dünya di mi:) aslında bakma eskiye göre epey terbiye ettim kendimi... du bakalım...
Sil