Dilek Değirmendere'de alt kat komşum. Aramızda yılların dostluğu var. O kadar eğlenceli bir arkadaştır ki anlatamam. Çok tatlıdır. Çook!
Ben, hep son anın insanıyımdır. Gün içinde hangi saate denk düşerse, işimin arasında köfteci, sinema ya da kahve molası verebilirim. Dilek'i ararım kimi zaman: "Haydi, gelsene." derim. Bir bakarım hemen yanıma ışınlanıvermiş. Çok becerikli biridir. Muhabbeti de ömre bedeldir ne yalan söyleyeyim. Sonra acayip şaşırtır insanı. Ben de hazırımdır şaşırmaya. Bayıla bayıla şaşırırım. Nereden bulur buluşturur bilmiyorum garip şaka oyunları, maskeler edinir. Evine gidersin. "Aaa! Sana lokum ikram edeyim." der. Bir kutu uzatır. Kutuyu bir açarsın ki o ne? Kutunun içerisinde kanlı bir insan eli yok mudur? Gözlerin ööölece açık kalır. İlahi bir varlıktır Dilek. Anlatmakla olmaz. İlla bilmek, tanımak gerekir.
İşte bugün gecenin bir yarısı, köyün köyündeki evde karşımda görünce, düşüp bayılacaktım neredeyse:) Maskesini geçirmiş yüzüne... Hiç üşenmemiş. Kalkmış arkadaşına gelmiş. Ne güzel! Oturduk birlikte. Çaylarımızı içtik. İkram edilecek pek birşey yoktu. Bisküvi yedik. Tabii en çok çıtır çıtır muhabbet ettik. "Kal" dedim. Kalmadı ne yazık ki. Eve döndü. Ben dönmedim. Kararım karar. Bu gece buradayım. Hiç bir yere gitmeyeceğim. Heyy! Sabaha çok işim var. Çoook! Hemen uyumalıyım... Du bakalım. Uyur uyumaz hemen hayaller alemime bi dalarım. Bakalım rüyalarımda nerelere ulaşacağım? Bu gecelik maceralarımız bu kadar:)
