Yaşamak, Bir Ağaç Gibi Tek Ve Hür, Ve Bir Orman Gibi Kardeşcesine.

"Yooo! Benden bu kadar, çek kenara!" dedim. Artık nasıl carladıysam... İnan bana,  kendi sesimden kendim ürktüm... Evet, dedim inanki.  Kime mi? Arabama dedim tabii. Bak şimdi... Bayramda biraz hayat molası iyi gelmişti tamam mı? Ruhum bedenime ancak yetişmişti. Lakin işlerim feci birikti. Kasım ve Aralık ayları, işim açısından en debdebeli aylar... Dar zamanlarda  irili ufaklı paslaşmalar yapıyorum. Bunu becerebilmek için insanüstü efor safettiğimi seziyorum. Kâh ofiste kâh arazide... Haldur huldur koşturuyorum. Of! Muhtelif insan tipleriyle karşılaşıyorum tabii. Para kazanacağım diye birbirlerini dirsekleyenlerle, küçük  hesaplar için itişip kakışanlarla, basit kurnazlıklar sergileyerek karşısındakini enayi yerine koyduklarını sananlarla en fazla bu dönemde denk geliyorum. İnsalıktan umudum kesiliyor. Memlekette ve dünyada olup bitenler yüreğimi karartıyor. Pis bir kırılganlığa ve hazin bir kedere kapılıyorum. Bööle boğazıma düğüm üstüne düğüm atılıyormuş gibi oluyor. Ağzımı açıp çook derin nefes almak, atmosferi toptan içime çekip yutmak istiyorum. İşte bugün kendimi arabanın camından başımı çıkarmış, ağzımı bir karış açmış,  "ağğğ, ağğğğ!" diye sesler çıkarır halde bulunca...  Ne yalan söyleyeyim, ölüyorum galiba dedim. Önce selavat getirdim. Sonra aklıma ne geldi bil bakalım? Bir film. Hoppala... Gene mi film deme... Lütfen dinle... Michelangelo Antonioni'nin, Bulutların Ötesinde adlı filminin bir bölümünde, oyunculardan biri, okuduğu dergideki bir yazıyı anlatıyordu. Bir grup bilim insanı Meksika'dan İnka kentine doğru gitmeye niyetlenmişler. Eşyalarını taşıtmak için o şehrin yerlilerinden hamallar kiralamışlar. Uzun zaman yürüdükten sonra bir yerde yerliler durmuşlar. Öylece kıpırdamadan, konuşmadan saatlece durmuş oturmuşlar. Kimse anlam verememiş yerlilerin bu durgunluklarına ve suskunluklarına... Beklemişler. Beklemişler. Saatler sonra yerliler tekrar yola devam etmek için yerlerinden kalkmış, yürümeye başlamışlar. Yerlilere neden  o kadar saat hareket etmeden durduklarını sormuşlar.  Nasıl cevap vermişler biliyor  musun? O kadar hızlı yürüyorlarmış ki, ruhları arkada kalmış.  Ruhlarının kendilerine yetişmesini beklemişler. Hoş değil mi? Niye anlattım şimdi bunu? İşte arabada... O anda... Aynı o yerliler gibi ruhumun firarda olduğunu hissettim. İşte böyle zamanlarda, nasıl en çok ağaçlara özeniyorum anlatamam. Ööyle kıpırdamadan, hareketsiz... Ne etliye ne sütlüye asabı bozulmadan, sukûnet içerisinde yaşayabiliyor ya... Ruhum bedenime yetişene kadar ağaç olmak... Hareketsiz ööylece kalakalmak... Sus pus olup durmak istiyorum.  Şairin dediği gibi... Hani bir ağaç gibi tek ve hür... Ve bir orman gibi kardeşcesine yaşamak... Arabamı yolun kenarına çektim. Arabamdan indim. Ruhum bedenime yetişene kadar  büyük ağacın gövdesine sarıldım. Bir süre ağaç olarak hareketsiz ve suskun bekledim. Sonra mı? Sorulur mu? Ruhum bedenime yetişti. Elbette kardeşçe yaşamaya devam etmeye karar verdim:)

NOT: Başlık Nazım Hikmet'in Dizesidir.
2011