Daha önce Hayal Kahvem’de Factotum adlı bir filmden söz etmiştim. Ünlü yazar Charles Bukowski’nin yaşamından bir kesit anlatıyordu. Sahici öyküsü olan, hele yazarların yaşamlarını konu alan filmleri çok severim. Bana göre belgesel gibi değil de, bir öykü halinde edebiyatçıların yaşamlarını seyretmek çok daha keyifli. Ayrıca filmdeki kişi adları gerçek isimler olmayınca, seyrederken kimin yaşamının filme çevrildiğini bilsem de, başka insanların da benzer hayatları yaşamış oldukları hissine kapılırım. Bu durum da hoşuma gider. Dün gece Aşka Sor adlı filmi seyrettim. Film ünlü yazar John Fante’nin, Parantez yayınları tarafından, Avi Pardo çevirisiyle memleketimizde satılan Toza Sor adlı kitabının sinemaya uyarlanmış haliydi. Tabi yazarın kitabının adını, filmde Aşka Sor diye çevrilmesini yadırgamadım değil. İlgi çekmek için mi böyle adlandırılmış anlamak mümkün değil. Hani yazar Charles Bukowski'den bahsetmiştim ya... Enteresan bir durum vardır. John Fante’nin, Charles Bukowski’nin ruh akrabası olduğu söylenir. Zaten Bukowski, John Fante’nin özellikle Toza Sor adlı kitabının yazarlığına ömür boyu sürecek bir katkı yaptığını yazmıştır.
Ağlıyordum. Bir kış günüydü. Üzgündüm. Yenilmiştim. Herkesle selamı sabahı kesmiş bir sabahtı. "Bir tek dileğim var mutlu ol yeter” sözünün, bir kamyon yükü, anlam taşıdığı günlerdi. “Bir kulunu çok sevdim” diyorum. “O beni hiç sevmiyor” diyorum. “Kalbimi ona verdim, artık geri vermiyor.” diyorum. Yalandan değil... Yazmak lazımdı… Yazmasak olmazdı çünki... Kahvaltısız. Yola çıktım ağzımda bakır alaşımlı bir tat. Efkar gibi yağıyordu kar. Ben ağladım. Ben… Ağladım... Elimi bırakma ey şehir… Ey tutkal kokulu odalar duvarlar… Ey şehir, boğazıma hançer kıvamında sözler ekleyen, bütün suçlarımı kanıtlayıp, günahlarımı yüzüme vuran… Gözüme sekiz bin yıllık sürmeler çekerim. Kör olmak pahasına görmektir hayat bilirim. Ben ağladım… Ben… Ey akmayan şehir, ışıldamayan nehir! Geceleri bile rehin alıyor, siyah giysili yıldızlar… Sen susmayı kararmak zanneden fikir, yas dudaklı çocuklar gibiyim. Hani şımarmaya takat bulamayan, acının sakızıyla balonlar yapıp, düşler uçuran çocuklar hani, işte onların elleridir kullandığım. Tıpkı “çöpçülerin elleri” gibi sıcacık, bırakma ellerimi ey şehir! Ben… Ağladım… Yeri geldi diye ağlıyorum, yoksa hiç aklımda yoktu… Namusum şerefim ve çocukluğumun üzerine beton dökerim ki, tüfek filan değil çimento icat edildi de bozuldu mertliğin mimarisi, esrarlı bir ülkeye göçtü sabrın taş ustaları.. Bir grayder durmadan soluklanmadan çalışıyordu toprak damlı evimizin bahçesinde. Kalabalıktı. Susuyordum. Kar ağlıyordu, yağar gibi. Lapa lapa… ağlar gibi… Karda yürümek gibisi yoktur geceleri. Işığın yalazında seyretmek tanelerin dansını. Bir de ayazda sevmek olmadık bir kadını. Soğuktan korumaktır asıl marifet sevdiğinin tenini. Aşksız geçen kışların intikamıdır geleneksel bahar sevdalanmaları. Ben hep kışı sevdim. Ben hep kışın sevdim beni sevmeyenleri. Hoşçakal anlatıcı! Bilirsin iki kere hoşçakal der, bütün romantikler… Nasıl hecelersen hecele, hep aynı biçimde yazılıyor ayrılık! Hoşçakal!
Esra
Ey benim canıgönülden yüreğimin incisi, gözümün gıymetlisi, elimin asası, gönlümün tasası. Nassın? Eyi olman için dağları, taşları, gurtları, guşları yaradanıma dua edip oturuyom gari. Beni sorcek olursen ırabbıma şükür eyiyim. Senden başka heeç bi tasam yok. Anlat, köyün içinde ne kadar havadisler varsa, hepiciğini yaz deyon ya, yazcam işte şimcik… Heeeç meraklanma olur mu? Bak şimcik… Hani benim yan gomşum var ya, hani diş tabibidir kendisi.. Şerazaa… Hatırlasana… Şeraza’nın oğulcuğu Can yaşım 21 demedi de, üniversiteciği bidirdim geldim dedi, bizim göyden güzel gız Seda ile nişanlanı nişanlanıvermedi mi? Aboo!.. İşte Seda gızın abisi var Serkan… Serkan’ın güzeller güzeli eşi Esra’nın geçenlerde gonseri vadı da Gölcük’te… Doparlanıp gidiverdik gari işte hepbirlikte. Tüm mahalle… Nolcek ki? Türk Halk Müziği Uygulama Topluluğu Kış Konseri. Şef İsmet Ünsal yönetiminde bi türküler seslendirler, bi çalgılar başladılar ünleşmeye… Görebileydin keşke... Hele bizim Esra gız çıktı sahneye…
Esra
Söyler misin? Sana göre dünyada sadece ağlama duvarı mı var? Yooo... Eğer böyle biliyorsan, yanılıyorsun inan!.. Artık bizim mutfakta bir sevinme duvarı var. Bu gece iş dönüşü, eve gelmiştim ki! O ne? Tezgahın üzerinde koca bir kavanoz portakal reçeli bakmıyor mu gözüme gözüme? "Yok artık!" dedim. "Yok artık! Bu kadar da olmaz!" Ellerimi kapadım yüzüme. Sonra döndüm gerisin geriye... Kafamı mutfağın duvarına dayadım. Nerdeyse ağladım ağlayacağım... Daha dün gece... Eve geldiğimde... Koca bir turşu kavanozu yok muydu tezgahın üzerinde? Vardı. Tamam... Şimdi biliyorum... Bu gece de, eve geldiğimde koca bir portakal reçeli kavanozu olsa keşke diye hayal ediyorum. Böyle olmalı... Yooo... Hayal kepenklerimi kapatmalıyım bu gece... Olur mu böyle bir şey? Felek her gece bir kıyak çıkarır mı insanın önüne? Hele benim gibi cimri birine! Yokk artık, daha neler? Bak... Öyle bozuk radyo gibi cızırdamak niyetinde değilim. Sadece sana olanları anlatmak hevesindeyim. Bak şimdi... Döndüm tekrar geriye... Ellerimi yüzümden çekmedim de... Parmaklarımın arasından tezgaha baktım. Gözlerimle, kulaklarımla, tüm merakımla tekrar tekrar baktım... İnanamadım! İşte halen orada durmuyor muydu portakal reçeli? Yanında da bir tavşan kardeş vardı üstelik, elinde sepeti. Nedir bu? Kamera şakası mı? Usulca tezgaha yanaştım. Tek parmakla reçelden bir parça alıp, ağzıma attım. Olamaz! Abraka dabra vaziyeti mi bu? Bu... Bu... Yeminle Oya'nın reçeli... Kesin... Eğildim...Baktım ki... Tavşanın elinde şöyle bir not var: "Selam Vildan, Rabia Teyze'nin koca turşu kavanozundan azıcık bile vermeye kıyamadın bana, olsun kardeşim canın sağolsun. Sana sevdiğin portakal reçelinden koca bir kavanoz yaptım, afiyet olsun. Yanında tavşan kardeşi gönderiyorum. O da hediyem olsun. Eee! Artık bu yazdığım da Hayal Kahvem'e kapak olsun! Sevgiler, Oya" Ben bunu okuyunca ne yaptım sanıyorsun? Utanıp, ağlamam lazım öğle mi? Yooo! Kusura bakma valla... Kapandım mutfağın duvarına... Sevinçten güldüm katıla katıla... Onun için bil istiyorum. Dünyada sadece ağlama duvarı yok. Bizim mutfakta sevinme duvarı var.. Yaaaa!
Barış Manço'nun çok bilindik şarkılarının dışında iki şarkısının ben de özel bir yeri vardır. Hem müzikleri hem de tasavvuf kokan sözleriyle şahane iki şarkısı: "tuz ekmek hakkı bilene / sofra kurmasan da olur / ılık bir tas çorba yeter rızkım buymus der icerim/ kadir kıymet anlayana sandık acmasanda olur / kırk yamalı hırka yeter idris biçmis der giyerim " Diğer şarkısı da " bir sen var ki benim içimde benden öte benden ziyade /bir sen var ki senin içinde senden öte senden ziyade"
Gençlik yıllarının platonik aşklarına merhem olmuş bir şarkısı da "Unutamadım"dır. Barış Manço biraz imkansız aşkların şarkıcısıdır aslında. Sevgilinle yolların ayrılmıştır. Sevgili giderken unutmak kolay demiştir. Alışırsın demiştir. Yapayalnız, yağmurlarda ıslanmış bomboş yollarda dolaşırsın. Heyhat! Gözlerindeki yaş ve kalbindeki sızı onu unutamadığını itiraf eder ya hani ve sevgilinin seni unutabileceğini ama senin asla onu unutamayacağını anlamasını beklersin. Şarkı sözlerinde yıllar sonra karşılaşırsın eski sevgilinle ve yıllar ikinizden de ne çok şey götürmüştür. O bir yuva kurmuştur ama sen paramparça bölünmüşsündür. Tekrar anlarsın ki onu unutman mümkün değildir.
Gözlerime inanamadım... Yemin ederim inanamadım da, gözlerimi iyice ovuşturdum önce... Baktım. Halen duruyor tezgahın üstünde. Bu ne? Allahım bu ne? Ne yapmış Rabia Teyze böyle? En büyük boy fasülye turşusunu göndermemiş mi bizim eve? Allahım, ne yaptım da, ödüllendirdin beni bu sürprizle? Biliyorum. Rabia Teyze'yle aramızda telepatik bir posta bağlantısı var. Hem de sıradan hayatımı sırlayan bir sır büklümü halinde... Vay canına sayın seyirciler! Nerde okumuştum ki bu cümleyi? Nasıl hoş bir cümle oldu böyle!.. Ben var ya, bu turşu karşısında biraz daha durursam şair olurum da ne şiirler döktürürüm yeminle! Şeyyy!..Yok ama... Yok... Bakma böyle yazdığıma.. Yani diyeceğim o ki, sakın ha heves edip turşudan isteyeyim falan deme... Şey yani... Nasıl desem bilmiyorum ki... Veriririm vermesine de... Yani açık açık söylemeliyim... Rabia Teyze'nin beyaz fasülye turşusu çok sert olur bir kere... Sonra acayiipppp sarmısaklı... Of, daha kavanozu açınca evi bir sarmısak kokusu sarıyor... Hatta o koku geliyor bir gelin gibi eve yerleşiyor. 40 gün kokusu gitmiyor... Öyle böyle değil! Felaket! Yani ben bayılıyorum ama sana uymaaaazzz... İnan sana uymaz... Hatta yakışmaz... Anladın değil mi? İstemezsin değil mi böyle bir kokuyu evde? Bak en baştan söylüyorum. Dost acı söylemez mi? Söyler tabi... Söylüyorum sana işte... Sonra neden söylemedin deme... Bir de alışınca kötü oluyor biliyor musun? Alışkanlık oluyor da, her sene yiyeyim istiyorsun. Bir nevi bağımlılık yapıyor anlayacağın. Yazık değil mi sana... Her sene... Her sene... Tamam. Turşu konusu bu merkezde... Halen istiyorsan. Bir haber et... Küçük bir kavanoza koyup kargo yaparım... Gönderirim... Bak inan bana gönderirim. Kıyamam... Gönderirim yeminle!
