Kuşlarla Koşan Kadınlar...

 

"_ Büyükanne acıyı nasıl dindirirsin?

-Ellerinle canım. Eğer bunu ellerinle değil zihninle yapmaya kalkarsan, acını azlatacağına kuvvetlendrirsin. 

- Ellerimle mi büyükanne?

- Evet evet... Ellerimiz, ruhlarımızın antenleridir. Eğer onları dikmek, boyamak, pişirmek, yeryüzüne dokunmak ya da toprağa daldırmak için kullanırsan onlar senin en derin yerlerine sinyaller taşır ve ruhun yatışır. Böylece ruhun artık kendisini görmen için  sana acı yollamayı bırakır. 

- Eller gerçekten bu kadar önemli mi?

- Evet yavrum. Bebekleri düşün. Onlar dünyayı dokunuşlarıyla tanırlar. Ya da yaş almış kişilerin elleri. Onların elleri  yaşamları hakkında vücutlarının herhangi bir kısmından daha çok şey anlatır. Elle yapılan her şey kalple yapılır. Çünkü eller ve kalp birbirleriyle bağlantılıdır.... Aşıklar elleriyle birbirlerine dokunduklarında sevgilerini karşındakilerine en yüce biçimde aktarırlar.

- Büyükanne ellerim bu şekilde kullanmayalı o kadar çok zaman oldu ki. 

- Onları hareket ettir kızım. Onları hareket ettirip bir şeyler yaratmaya başladığında içindeki her şey onlarla birlikte hareket edecek. Acı geçmeyecek. Ama en iyi eserine dönüşecek. Ve artık sızlamayacak. Çünkü yaptığın işle aslında özünü işlemiş olacaksın. Üretmek ruhu ve zihni besler. "

NOT- Yazı alıntıdır. Kim yazmış bilmiyorum. Acaba Kurtlarla Koşan Kadınlar'da mı geçiyotdu? Şu anda üşendim, araştırmadım:)  Fakat yukarıdaki mozaik sehpayı ellerini  kullanarak kim yaptı biliyorum😅

Ve Çizgi Roman Ve Ön Yargı Ve İletişim

 

" Bizim diğer kişiler hakkındaki bilgilerimiz 

o kişilerin kendilerini nasıl düşündüğüne dayanamaz, 

çünkü onların nasıl düşündüğünü bilemeyiz. 

Kişileri ancak ilişkiler içinde anlayabiliriz. "

 Karl Marx, İnsan Toplum ve İletişim'den

- Marx mı? Aaa! Bilmez miyim Karl Marx'ı?

Nedense  hınzırca gülümsediğini hissettim.

- Öyle mi?  Yoksa çizgi roman kahramanı mı? dedi.

Bir yazıda okumuştum. Bizim memlekette entellektüel ve iyi eğitim almış kişiler, Zagor gibi çizgi romanları pek okumazlar, okuyanlara karşı ön yargılı olurlarmış. Ne fena!  Çizgi roman popüler bir sanat dalı olduğundan  yani kitle tüketimi için üretildiğinden, hedef okur çoğu zaman ortalama zekanın bile altında görülürmüş.  Kimin yazısıydı ki?

 

Hımm. Acaba her denk geldiğimizde elimde Zagor'ları gördüğü için mi yüzüme böyle acımtırak bakıyordu? Yoksa hangi kitaptan hafızamın gizli arşivine kaydedildiğini bilmediğim o yazı yüzünden mi, çizgi roman okuyan kıt zekalı kompleksine kapılıyordum? Neydi bu şimdi? Muhabbetin başında aklı sıra bilgimi mi sorguluyordu? Harbi bi analiz yapmak için yüzüne iyice baktım. Olanca sevimliliğiyle bir şeyler söylememi bekliyordu.

Ben ise, sol kaşımı kaldırarak, yüzüme bilgiç  bir ifade kondurdum.  Manifesto'nun temel düşüncelerinden giriş yapacağımı düşünüyordum ki... Olamaz!... Bodoslama şu soruyu soruverdim:

-  Hiç Karl Marx’ın fotoğraflarına dikkat ettin mi?

Çizgi romanlardaki şaşıran karakterler gibi, kooskocaman açtı gözlerini:

- Ne varmış o fotoğraflarda? dedi.

- Marx 65 yaşında ölmüş. Ama saçları ve sakalları bembeyaz.  Çok acayip değil mi?  

- !!!!????

-  Marx’ın hayat hikayesi çok acıklı biliyor musun?  Zengin ve eğitimli  bir ailenin kızı olan Jenny ile, kızın ailesinin rızası olmadan  evlenmişler. Birbirlerini çok seviyorlarmış. Yedi çocukları olmuş.  Saçları ve teni koyu renk olduğundan, ailede Marx'a arap derlermiş. Hayatları hep sürgünlerde, yoksulluk içinde geçmiş. Yedi  çocuğundan dördü Karl Marx'ın gözlerinin önünde ölmüş. İlk çocuğu öldüğünde Marx 37 yaşındaymış. Bir gecede saçları bembeyaz olmuş. Ne hazin bir hayat değil mi, diyerekten bir hışımla takır takır anlattım.

Vaziyetime şaşırdı mı ne?

Uzandı, çantasını açtı. İçinden Ken Parker ın bir çizgi romanını çıkardı.

- Senin kitap sevdiğini, üstelik çizgi roman okuduğunu farkedince sevindim. Ben de çok severim. Kitap okuyan bir çizgi roman kahramanı hoşuna gider diye düşündüm. Bak, sana bunu getirdim. O sebeple sözlerime Marx'ı nasıl bilirsin, diye girdim. 

Elindeki çizgi romanın bir sayfasını araladı. Ken Parker, Karl Marx'ın The Capital'ini okumaktaydı.  

İyice tescillenmişti... Kompleksli ve ön yargılı biriydim!

Bir Varmış Bir Yokmuş

 

"ve çekip gidecekse can bu tenden

neden böyle sadık bana iskeletim?

pablo neruda

Bardak Düştü İS, dedi, Tabak Düştü TAN, dedi, Annem Bunu BUL, dedi...

 

Eylül'dü. İstanbul’da, Kabataş iskelesindeydim. Sanırım gene avare günlerimden birindeydim. Beklediğim Kadıköy vapuruna binmedim de iskelenin ucunda dikilip, uzun uzun denizi seyrettim. 

Bilirsiniz... Geçmişi görmüş, şimdiyi yaşamış, geleceği bilir kimi insanlar, balıkların boğaza akın mevsimi  sonbahardır, derler ya hani…  Hah işte…  Bu söz aklıma düşünce... O an... Balıkların boğaza akınını görmeyi, tüm merakımla hayal ettim. Yüreğim nasıl heyecanla pırpırlandı anlatamam. Ak tolgalı beylerbeyi “ilerleee!” dedi sanki. O ne? Bir baktım, denizdeki teknelerden birinde değil miyim? 

Motör, boğazın sularında pıtıpıtı yol alıyor... Hay canına!..  Orhan Veli'nin  o güzelim dizeleri, hafızama birer birer diziliyor.  "Ne hoş ey güzel tanrım ne hoş, maviliklerde sefer etmek, bir sahilden çözülüp gitmek, düşünceler gibi başıboş" diye seslenmek içimden geliyor. Bu şehre olan sevdam,  İstanbul’un siluetini bozan dik gökdelenlere inat, deniz yüzeyine yayılarak katlanıyor.

İstanbul 2.600 yıllık deniz kenti. İstanbul Boğaz’ı, Asya ile Avrupa’yı birbirinden ayırırken, Marmara Denizi ile Karadeniz’i birbirine bağlıyor. Tamam, mesela Bangkok, Venedik,  Amsterdam da, aynı İstanbul misali su etrafında kentleşmişler. Ama İstanbul gibi, var olan su dokusunda değil,  insanların doğaya yardım ederek oluşturdukları, yapay kanallar üzerinde yerleşmişler. İstanbul emsalsiz bir şehir... İçinden deniz geçen şahane bir su şehri…  

Ağlamaklı İstanbul'un betonlaşmasını seyrediyorum. Yüreğim sızım sızım sızlıyor... İstanbul ise eziyet içinde görünse bile, baş eğmeyen hüzünlü endamıyla gururla salınıyor.  Hay Allah!... Ne hoş bir sonbahar ikindisi vakti, diye düşünüyorum. Rüzgar ne tatlı esiyor... Deniz ne kadar mavi... Gök ne kadar berrak! Yüreğimin kuytusunda bir sevinç ellerini çırpıştırıyor.

İstanbul'un kıyı beldelerinden birinde motörden iniyorum. Daha önce buraya hiç gelmediğimi aklımdan geçiriyorum. İskeledeki çay bahçesinde mis gibi çayımı içiyorum. Sonra çantamı omuzuma atıyorum. Mahalle içlerine dalıyorum. Sağlı sollu eski binalar arasından  sessizce tepeye doğru yürüyorum. Sırtımı döndüm diye deniz onu unuttuğumu düşünecek diye korkuyorum. Arada mola verip, heyecanla denize bakıyorum. "Aaa!...Unutmak mı, delisin" diye sesleniyorum.  Hissediyorum. Beni işitiyor.  Dalgalı dalgalı gülümsüyor.

Hey! Telefon çaldı gitmeliyim.  Du bakalım... Boğazdaki balık akınını anlatmaya, sonra belki gene devam ederim.

Kendimi Eylediğim Zamanlar...

 

Filmler seyrettim...

Okuyorum ve anlamaya çalışıyorum.

Bratislava'ya gittim. Şans bu ya, yılın ilk karını gördüm.

Mozaikte tukan kuşu yapmaya devam ediyorum...

Kitap Okurken Gülümseten Tesadüf: Yarasalar Haklıdır:)

 

Bu akşam ofis koşuşturmam bittikten, yemeğimi yiyip bitki çayımı kaptıktan sonra koltuğa gömüldüm. Hafta sonu aldığım Özgür Mumcu’nun Barış Makinesi romanı elime geldi.

Bir bakayım, diye açtım... Hooop bir solukta 39. sayfaya ışınlanmıştım bile. Bölümler nasıl akıcı, merak kışkırtıcı aktı anlatamam...

Bir önceki yazım Nagel’in Yarasa Olmak Nasıl Bir Şeydir? adlı makalesi üzerineydi ya… Bugün okuduğum kitapta Yarasalar Haklıdır, diye bir başlık görünce küçük çaplı bir evren kayması yaşamadım dersem yalan olur:)

Resmen yarasaların düşündüğünü bilen, hatta haklı bulma cüreti gösteren bir roman! 

Ne diyeyim… Huyum kurusun, böyle tuhaf tatlılıkları seviyorum. 

Kitap da şimdiden kalbimi kazandı ne yalan söyleyeyim:)

"Yarasa Olmak Nasıl Bir Şeydir?"

 

1937 doğumlu Amerikalı filozof Thomas Nagel, özellikle zihin felsefesi ve bilinç üzerine yaptığı çalışmalarla tanınıyor.

“Yarasa Olmak Nasıl Bir Şeydir?” adlı meşhur makalesini, Her Şey Ne Anlama Geliyor kitabını okumadan önce okudum. Hayal Kahvem'e küçük bir not bırakmak istedim.

Nagel, bu makalesinde özetle diyor ki: Bilinci dışarıdan anlamaya çalışıyoruz ama aslında her zihin kendi iç dünyasında yaşıyor. Bir yarasanın dünyayı nasıl deneyimlediğini, tam olarak bilebilir miyiz?

Peki, herhangi bir şey olmanın nasıl bir şey olduğu sorusuna ne cevap verebiliriz? Bir varlığın dünyayı kendi içinden nasıl yaşadığını nasıl bilebiliriz?

Bir kedi güneş ışığında uyuklarken ne hisseder? Bir kuş gökyüzünde süzülürken hangi duyguları yaşar? Kardeşimin çay içerken hissettiği o kişisel ruh halini nasıl anlayabilirim?

Bir şeyin deneyimini dışarıdan gözlemlemek mümkün olabilir ama o deneyimin içsel sesi, o hissiyat başkalarına tam olarak aktarılabilir mi? 

Sahiden acaba yarasa olmak nasıl bir şeydir? 

Aaa! Her Şey Ne Anlama Geliyor... Kitaba derhal başlamalıyım! :)

 

"Bazı Şeyler Var Hayal Gücüme Gidiyor!"

 

"bi şey olmuycam

sadece yaşıyorum"

"anlık günlük

yaşayıp

bir ömürlük

hayaller

kuruyoruz."

"biz yanlış yaşamıyoruz

hayat ömrümüzden 

böyle akıyor"

"kendini kötü hissetmek

hiçbir şey hissetmemekten 

daha iyidir bazen"

"neyse..

biraz da

neşeli şeylerden

susalım!"

NOT- Cümleler Metin Üstündağ/Cemil Cahit Yavuz'un  başlıktaki adlı kitaptan - Film kareleri - Crella adlı filmden

İstanbul... Canım...

 

Bu fotoğrafları bu akşam gün batımı çektim. Orijinal renkler...

Ne güzel şehir değil mi? Çok seviyorum.

Kendimi Eylediğim Zamanlar...

 

Filmler seyrediyorum...

Brand Week İstanbul 2025'e gidiyorum.

 

Mozaikte tukan kuşu yapmaya  devam ediyorum...

Kadıköy’den Sütlüce’ye vapurla gidiyorum.

Göz'leme Defteri

 

Caravaggio – (1571–1610), İtalyan

Rembrandt(1606-1669) - Hollandalı

Cezanne  (1839-1906) - Fransız

Renoir - (1841-1919) * Fransız

Egon Schiele – (1890-1918) Avusturyalı

Pablo Picasso – (1881–1973), İspanyol

Francis Bacon – (1909–1992), İrlandalı-İngiliz

Lucian Freud – (1922–2011), İngiliz

Robert Mapplethorpe – (1946–1989), Amerikalı

Cindy Sherman – (1954–), Amerikalı

Matthew Barney – (1967–), Amerikalı

Jake & Dinos Chapman – (1966–), İngiliz kardeşler

Jordan Casteel – (1989–), Amerikalı

Tayyar Özkan (1962-) — Türk 

Geoffrey Chadsey (1967–), Amerikalı

Patrick Earl Hammie (1981–), Amerikalı

MoonlitSonbird tarafından tasarlanmış.