7 Ağustos 2011 Pazar

Kendi Kendime Saklambaç Oyunum...

Nasıl ürkek adımlarla girdim söyleşi mekanına anlatamam.  Niyeyse sanki tüm dünya beni tanıyormuş hissi içerisindeydim. Şimdi düşündükçe güldüğüm, mahcubiyet  arzeden şaşkın  bir hâlim  vardı.  Ne acayip bir durum! Aklımdan geçenlerin saçma olduğunu biliyordum. Buna rağmen başımdaki hasır şapkanın kenarlarını  sürekli yüzüme yüzüme indiriyordum. Oysa o gün  Temmuz ayının cayır sıcak havasını hiç hissetmiyordum.  Güneş arada gerim gerim gerilerek tüm endamıyla kendini belli ediyor olsa bile... Çoğunlukla  bulutların ardına  çapkınca gizleniyordu. Şapka takmak çok gereksizdi biliyordum. Anlaşılan gene bir oyuna girişmiştim. Şapkamın altında kendi kendime saklambaç oyunuyordum. İnan bana, çok eğleniyordum. Omuzlarıma dökülen saçlarımı  usul usul dalgalandıran  tatlı, yumuşacık bir yaz akşamı esintisi vardı.  O anda oradaydım ya... Şimdiymiş gibi hatırlıyorum. O gün... Geçtiğimiz perşembe... Orada...  Tüm duygu karmaşama rağmen kendimi anlatamayacak kadar mutlu hissediyordum. Sırtımı vererek oturduğum denize sağ omuzumun üzerinden usulca dönüp baktım.  Allahım, ne tatlıydı! Deniz mutedil dalgalı haliyle,  resmen nazlı nazlı salınan bir kadını andırıyordu. Saat 7’de başlayacaktı söyleşi.  Beş dakika  kalmıştı. İşitiyordum. Kalbim kaygılı bir şaşkınlık içinde çırpınıyordu. Oturma mekanının sol arka tarafındaki sıranın en baş sandalyelerinden birine oturmuştum. Önüm boştu. Şöyle bir etrafıma bakmıştım. Erkeklerden neredeyse üç misli fazla, rengarenk giyinmiş kadın okur vardı. Hoşuma gitti bu durum.  Şehrime yeni bir film gelmişti sanki.  Hatta mevsim sonbahar olmuş gibi... Şapkamın altından muzipçe  gülümsedim.



Yoo... Yaşadığım şehirde değildim. İstanbul'daydım. İşlerimi toparlar toparlamaz atlamıştım arabama... Nanananooommm! Ver elini İstanbul Modern... Önce hani meşhur Afganlı Kız fotoğrafı vardır ya... Hah işte onun fotoğrafçısı Steve McCurry'nin fotoğraf sergisini dolaştım. Harikuladeydi. Zaten fotoğraf seyretmeyi evvel ezel severim. Ayrıca ne vakit İstanbul Modern'e gitsem kendimi daima Orhan Pamuk'un o gizemli romanı  Kara Kitap'taki  Galip'in peşini bırakmayan gölge gibi hissederim.  Hayali bir görüntünün ardı sıra hayalle gerçek arasında müzenin koridorlarında salınarak  gezinirim. Sanki o hayal gerçekmiş de beni görecekmişcesine endişeye kapılır, kendi ıssızlığıma gizlenirim. Neyse... Sonraaa...  Söyleşi vakti yaklaşıyor diye koşar adım bahçeye yönelmiştim. İstanbul Modern ve Sabit Fikir işbirliğiyle düzenlenen Sözünü Sakınmadan söyleşisinin ikincisine gitmiştim. Geçen ay Murathan Mungan söyleşisi vardı. Çok arzu ettiğim halde katılmayı becerememiştim.  Şimdi ise konuk, yazar Hakan Günday'dı. AZ adlı romanı yeni satışa çıkmıştı. Diğer kitapları gibi AZ'ı da merak ve beğeniyle okumuştum.  Akabinde denk gelip okuduğum, yedi yıl önce yapılan bir röportajında, kadın okurlar hakkında söyledikleri, ne yalan söyleyeyim, bir kadın okuru olarak gücendirmişti beni. Olur bende böyle haller... Dağ dağa küsmüş. Dağın haberi olmamış hesabı... Kendi kendime kırılır gücenirim. İşte bu sebeple bir kaç gün önce Hayal Kahvem'e yazar hakkında sitemkâr bir yazı döşenmiştim. Şimdi oradaydım ya... Az sonra yazar karşımda olacaktı hani... Ortam çok kalabalıktı biliyorum ama... Korkuyordum işte... Sanki sahneye çıktığında tek kaşını kaldırarak beni arayacaktı gözleri... Ve... Şapkamın altına gizlenmiştim ya... Göremeyecekti beni tabii... İşte o vakit  o çok sevdiği yazar gibi seslenecekti... Oğuz Atay gibi... "Ben buradayım ey okur, sen neredesin?" diyecekti misal. Of! İliklerime kadar işlemiş mahcubiyetimle.... Biliyorum utanarak şapkamın altına iyice gizlenecektim. Gizlendim de... Tuhaf biriyim biliyorum. Duygularımı abartmayı seviyorum. Sonra kendi kendime hayaller kuruyorum. Kendi kurduğum hayallere kendim inanıyorum.  O kadar komikti ki bu düşüncelerim. Hatta anlatmaya çalıştığım bu hâlimle çok komiktim gerçekten...  Tam bunlar aklımdan geçerken Hakan Günday iki kişiyle birlikte sahneye çıktı. Şöyle bir baktı etrafına. Alkışlar arasında çok şükür hemen  oturdu. Biliyordum ki yazdıklarımdan ve oradaki varlığımdan zaten haberi yoktu. Ben sadece kendi kendime hem gelin hem güvey oluyordum. Keyifle dinledim söyleşiyi. Doğrusunu söylemek gerekirse, söyleşinin sonunda memleketimin kendi tarzında yedi  kitap yazmış gencecik yazarına sorulacak onlarca soru vardı aklımda. Soramadım tabii. Söyleşi bittiğinde çoktan kapıdaydım ben... Akşam ezanı okunuyordu. Açtım. Feci susamıştım üstelik. Tüm gün ağzıma tek bir şey sürmemiştim. Oruçluydum çünkü. AZ biraz çorba ve ağzımı ıslatmak niyetiyle ilk çorbacıya daldım. "Usta, bir sıcak çorba. Yanında kız belli bardakta demli bir çay lütfen." diye seslendim. Masaya oturdum. Şapkamı karşıma koydum. Güldüm. Kendime  çok güldüm.

9 yorum:

  1. O zaman Vildan Hanım, ya eleştirdiğimiz yazarın söyleşisine gitmemek gerekiyor, ya da söyleşisine gideceğimiz yazarları eleştirmemek :)

    Ya da giderken bizi gizlemeye yetecek büyüklükte bir şapka edinmek.

    YanıtlaSil
  2. Selam KM,
    Yoo.. Ben "hem ağlarım hem giderim" diyenler cinsindenim:)

    Size bir şey söyleyeyim mi Hakan Günday'ın romanlarında daima kadından taraf bir tad hissetmişimdir.. İnanıyorum ki yazarın düşünceleri de öyledir.. Ama "kadınların ilgisini çekmek için başka hikayeler anlatmak, onların imrendikleri şeylerden bahsetmek lazım,zaten kadınlar benim kitaplarımı erkeklerden fazla okusalar nerde yanlış yaptım" şeklinde cümlelerini okuyunca bir kadın okuru olarak kalbimden çıııttt diye bir ses işitmiştim. Şimdi sizinle, yani bir erkekle dertleşiyor gibi oldum KM ama... Ne çok severiz biz kadınlar Hakan Günday'ın romanlarını oysa:))
    İyi ki gitmişim söyleşisine..

    Galiba biz kadınlar ve erkekler birbirimizi AZ tanıyoruz.. Romanında bir kahramanına şöyle söyletiyor Hakan Günday "Belki de seni az tanıyorum demek, seni kendimden çok biliyorum demektir. Bilmesem de, öğrenmek için herşeyi yaparım demektir."

    Evet, şapkamı büyütmem gerek:))

    YanıtlaSil
  3. Acaba bunu diyerek kadınların ilgisini çekmeye mi çalışıyor? Niyetinden emin olmadığım birisi için böyle düşünürdüm :)

    Konuyu başka yere çekmiş gibi olacağım ama merak ediyorum görüşünüzü, burada sorayım hemen. Ben Hakan Günday'a bir arkadaşımın sıkı tavsiyesiyle başladım ve henüz 2 kitabını okudum: Zargana ve Piç. O bir liste yaptığı için böyle oldu, Kinyas ve Kayra en sonda mesela. O bir Hakan Günday fanatiği(böyle demem daha doğru) olarak Hakan Günday'ın son zamanlarda olması gerekenden fazla popülerleştiğine inanıyor ve bundan hiç hoşnut değil. Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda?

    YanıtlaSil
  4. O gün sakar bir gündü. Zaten burcumda da yazıyordu. Ters etkileşim dolayısı ile oluşabilecek aksaklıklar sizi üzmesin.
    Tamam dedim üzmesin. Ama kızdırmasın demiyordu ben de kendimi bol esefle kınadım.
    Neden dersen bizim koyden Kartaldaki eve gittim. Elimde de bir çanta dolusu yemekler var.
    Yorgun argın anahtarları çıkardım ki..aralarında evin anahtarı yok.
    Aaaa..diye kapıda kalakaldım. Aradığım arkadaşlar hep biryerlere gitmişler yoklar. Beşiktaşa yola çıktım sapağı kaçırdım araba beni modaya götürdü..yemekleri bir şarküterinin dolabına emanet ettim falan..
    Keşke seni arasaymışım. İstanbulda buluşurduk.
    Sakar Cumartyesi işte. İnsana kendinden beklemediği şeyler yaptırmış. Hem güldürmüş..hem kınatmış.
    Bir şapkada bana atarmısın.
    Sevgiler.

    YanıtlaSil
  5. Yok KM, öyle ilgi çekmek için sarfedilen sözler değil. Zaten çok eski bir açıklamayıdı o.. Bakmayın benim abartmama. Unutalım gitsin.

    Şimdi ben Hakan Günday kitaplarını beğendiğimi yazıyorum ya.. Korkuyorum bu sayfalara denk gelen hayranları "yok artık, bu abla Hakan Günday okuyorsa, biz okumayalım artık." diyecektir:)) İnanın diyecektir.

    Herkes okuduğundan kendi meşrebince nasiplenir. Ben Hakan Günday'ın kitaplarındaki sert uslubun, aşırı şiddetin okuru insani boyuta çaktiğini düşünüyorum. Öteleyip, hiç görmek bilmek istemediğimiz vaziyetleri öyle bir dille anlatıyor ki okurun merhamet ve vicdan hislerini kışkırtıyor. Küçükken okuduğum Kemalettin Tuğcu öykülerinde farklı yöntemli insanın insana yaptığı fiziki ve manevi şiddeti okuyor ve canımın yandığını hissediyordum. Şimdi Hakan Günday'ın öykülerini okuduğumda yüreğimin kanırtıldığını ve acı çekenler için bir şeyler yapmam gerektiğini düşünerek silkeleniyorum. Popüler olması çok bilinmesi demekse, doğrusu ben çok bilinip daha çok okunmasını istiyorum. Gecenin bu saatinde böyleyken böyle işte KM:)

    YanıtlaSil
  6. Merhaba Dilek, keşke Kartal'da olduğunu bilseydim sahiden. Dönüşte uğrardım sana.. Laflardık. Şapkayı mı istiyorsun? Ayıpsın fıstık!
    Şapka artık senindir:)

    YanıtlaSil
  7. Konfigürasyon Mühendisi, ben şimdi Kemalettin Tuğcu ile Hakan Günday'ı yan yana getirdim ya..
    Korkarım sizin arkadaş Hakan Günday kitaplarını eline almaz bir daha:)) Eyvahhhh!!

    YanıtlaSil
  8. sizin için keyifli bir günü ballandıra ballandıra çok daha keyifli bir dille anlatmışsınız..pek hoş..

    YanıtlaSil