Kaçan Uykuyu Yakalama Vaziyetleri....

Gece uyuyamadığımı yazınca, sakın kendi işimde çalışıyorum diye bugün geç saatlere kadar uyuduğum zannedilmesin. Nerdee? Sabahtan beri ha babam de babam koşturuyorum gene. Dün gece neler olduğunu anlatmak istiyorum. Saat gece yarısını çoktan geçmişti. En son Hayal Kahvem'e  yazı yazıp anne sözü dinler gibi yatmıştım. Kendi kokum, kendi çarşafım, kendi battaniyem, yani tanıdığım eşyalar arasına yerleştim.  Başım yastığımın tanıdık yumuşaklığını buldu. Her zamanki gibi yana döndüm. Ayaklarımı karnıma çekerken boynumu öne eğdim. Birazdan uyuyacağım. Karanlığın içinde her şeyi unutacağım, diye düşündüm. Neleri unutacağım? Benden güçlü olanların acımasız gücünü, pek çok budalalıkları, söylenmiş o düşüncesizce sözleri, haksızlığı, anlayışsızlığı unutacağım mesela. Hızla geçen zamanı, hiç geçmeyen zamanı unutacağım belki hatta... Felaketleri, felaketlerin hepsini unutacağım... Her şeyi unutacağım düşündüm birazdan. Uyuyacağım için, uyuyup herşeyi unutacağım için memnundum. Bekledim. Benimle birlikte çevremdeki o alelade ve tanıdık eşyalar da beklediler. Beklerken tanıdık sesler duydum. Eski bir buzdolabının motorunu, uzakta havlayan köpekleri, taa deniz kıyısından gelen sis düdüğünü, yakınlarda bir yerde kapanan bir sokak kapısını mesela. Uyku ve rüya çağrışımıyla biraz sonra her şeyi, tüm sesleri unutup başka bir aleme gideceğimi düşünmeye başladım. Hazırdım.  Sanki vücudumdan, tüm uzuvlarımdan uzaklaşıyordum. Artık elime, koluma, ayağıma, bacaklarıma ihtiyacım olmayacağını biliyordum. Gözlerim kapanırken onları da unutacaktım. Aklımın içindeki renkleri seyrediyordum. Ama uyuyamıyordum gene. 

 

Bu kez huzurla uyuduğum zamanlarda düşündüğüm şeyleri aklıma getirmeye başladım. Bugün ne yaptığımı ya da yarın ne yapacağımı düşünmedim de beni uykunun unutuşuna kavuşturan tatlı anları düşündüm. Yaz geliyor, kış geliyor, bahar geliyor, sabah geliyor, mavi bir sabah, güneşli bir sabah, mutlu bir sabah düşündüm mesela... Ama hayır, gene uyuyamadım. Yazımı uzatmak istemiyorum.  Anlatmak istediğim dün gece uyumak için sadece keçileri çitten atlatmayı denemedim. Bütün bunları denediğim gibi 700 yıl önce Bizans'tan Moğal Hakanı Hülagü'ye gelin olarak yollanan prensesi düşündüm mesela. Hoppala! "700 yıl önce yaşayan prenses nereden aklına geldi"deme! Düşünsene  Prenses, Constantinopolis'ten taa İran'a evlenmeye yollamış. Ama daha oraya varamadan damat Hülagü ölmüş. Bu dudumda Hülagü'nün yerine tahta geçen oğlu Abaka ile evlendirmişler gelini.  Of, ne fena! Dur bitmedi.  Kızcağız 15 yıl Moğol sarayında yaşamış, kocası öldürülünce baba evine geri yollanmış biliyor musun? İşte o Prenses Mariya'yı düşündüm.  İçimde iyice hissedene kadar onun ilk yola çıkıştaki hüznünü düşündüm. Geri dönüşteki halini düşündüm. Dönüşte yaptırıp içine kapandığı Haliç kıyısındaki kilisede geçen günlerini düşündüm. Ve sonrasında böyle hayatlar süren nice prensesleri düşündüm. Uykum iyice  kaçtı tabii. Bir o yana bir bu yana sabahı sabah edince... Şimdi şu sessiz, yemyeşil çimenlerin yanına arabamı çektim. Üzerine afiyet çok uyku bastırdı. Böyle araç kullanmam tehlike arz edecek. Az da olsa  illa ki uyumam gerek. Şööyle çimlere uzanacağım.  Uyuyacağım. Sen çevreye göz kulak ol bari olur mu? Yarım saat kadar beni idare et!

NOT: Koyulaştırılmış cümleleri, yazar afetsin beni  Orhan Pamuk'un Kara Kitap'tan alıntılanarak yazdım. Ne yapabilirim? Bu uykulu halimle ben yazsam daha güzelini asla yazamazdım. Uykum olmasaydı amaaa... Of, daha güzelini yazacağıma eminim:))