Bazı filmleri seyredince, sanki içinize portakal şurubu gibi bir şey akıtılıyor sanırsınız. Yüzbaşı Corelli'nin Mandolini'ni tekrar tekrar izleyip bu duyguyu hissedince, her defasında yeniden kendinize şaşarsınız. Hele Yüzbaşı Corelli'nin mandolin çaldığı sahnelere gelince, aynı karşısındaki Penelope Cruz'un canlandırdığı Pelegia gibi tam kalkıp gidecekken, sandalyede öylece oturur kalırsınız. Güzelikte yekta bir resmi seyreder gibi, filme uzun uzun bakarsınız. Peki müzik? Mandolinden çıkan ezgilere ne demeli? Mandolinin ezgilerini işitince, zamanla tıp oynarsınız da kendinizi öncesiz ve sonrasız sanırsınız.
Yıllar önce 2 kez izlediğim bir film.O kadar güzel tanımlamışsın ki..portakal şurubu...
YanıtlaSilMerhaba
YanıtlaSilBeğendiğinize çok sevindim. Film biliyorsunuz, şirin bir Yunan adasında geçer. Şahane Akdeniz görüntüleri, mandolinin sesi olunca portakal yakışmaz mı bu filme:) Evet bu filmi seyredince, sanki içinize ılık ılık portakal şurubu akar:)
o kadar güzel yazmışsınız ki, hiç izlemediğim halde bir yerlerden bulup hemen izleme isteği duydum.
YanıtlaSilteşekkürler.
Merhaba Cihan, seyredin bakalım. Portakal Şurubu tadı alacak mısınız:)
YanıtlaSil