Hayatla Düello Eden Sevdiğim İnsanlar...

Yoo... İnan bana hiiiç gitmek niyetinde değildim. Tamam. Altınokta Körler Derneği Kocaeli Şubesi ile Kocaeli Üniversitesi Dans Kulübü ve şehrin dans okullarının işbirliğiyle düzenlenen o akşamki Tango Gecesi için bilet almıştım almasına ama... Ne yalan söyleyeyim tango dansından pek haz etmeyen biriydim. Ne derler? "Erkek kadına tuzaklar kurar. Kadın da o tuzaklardan kurtulmaya çalışır. Tango budur!" "Yok artık daha neler? Gene kadınlara kurulan ehlileştirme işi... Dansta bile olsa bu vaziyeti seyredeceğim öyle mi? Benim hiç işim olmaz böyle dansla!... Tangoyla hele... Asla!" 

Tamam, iç sesim bunları söylüyordu söylemesine ama o gece dans edecekler arasında bizim şehrin Altınokta Körler derneği başkanı Pınar Çatalkaya da vardı. Pınar görme engelli olduğu halde, merak sarmış ve tango dersi almıştı. Kaç kere telefonlaşmıştık. Gitmesem olmazdı. Gitmiştim.

“İnsan, estetik bir varlıktır. Engelli bir bireyin diğer insanlardan farklı olan herhangi bir özelliği onun estetik bir varlık olduğu gerçeğini ortadan kaldırmaz. Hatta görme engelli bir bireyin gözü, normal bir insanın gözünden daha hoş görünebilir, fiziksel engelli bir bireyin elleri bir sanat fotoğrafının ana temalarından biri olabilir” diyerek, “Yorgan Altında Kimse Kalmasın” diye bir proje geliştiren Engelsiz Sanat Derneği'ne bir kez daha hak vermiştim. Pınar görme engelli biriydi. Heves etmiş, tango kursuna gitmişti. Kalabalık seyircilerin karşısında, sahnenin ortasında, o kadar güzel, o kadar hakkını vererek dans ediyordu ki öncelikle sahnede olağanüstü estetik görünüyordu. Arka arakaya iki tango dansı yapmıştı. Gözlerime inanamamıştım. Asla tuzaklara düşmemişti. Ayaklar hiç mi dolanmaz? Ve  bu kadar mı şahane meydan okuyarak dans edilir? Tango için bir şeyi istemek ama istediğini belli etmemek dansı denir ya...  "Acaba bu dansı zaferle tamamlaması için bir kadının bazı kederleri bilmesi, bazı dikenli yollardan geçmesi mi gerekmektedir?" diye düşünmüştüm.  Pınar görmeyen gözleriyle önündeki bir engeli daha aşmış tango öğrenmişti. Ve o dansın sonunda ayakta dimdik durmuştu. Muzaffer bir edayla selam vermişti. Salon alkıştan inlemişti... İnlemişti. Tango... Hımmm... Kafam karışık şimdi. Acaba ben de tango öğrensem mi? diye aklımdan geçirmiştim.

Yalanım yok... Henüz tango öğrenemedim. Ama o gün bugündür Pınar'la muhabbetimi katmerledim. Misal, bugün Pınar'ın  Altınokta Körler Derneği yönetimdeki arkadaşlarıyla birlikte düzenledikleri, hem  görme engelli anneleri, hem de görme engelli çocukları olan anneleri Kocaeli Sivil Toplum Merkezi'nde bir araya getirdikleri etkinliğe koşa koşa gittim. Pınar'ın annesi de görme engelli. Pınar ise 16 yaşında bir hastalık sebebiyle görme hissini yitirmiş. Önce dünyası yıkılır gibi olmuş ama hemen toparlanmış. Kendisi gibi olanlara destek verme azmiyle çalışmalarına başlamış. Pınar Sosyoloji okuyor, bir devlet okulunun kütüphanesinde çalışıyor, dans ediyor, yüzme şampiyonu, dernek başkanı... Daha ne diyeyim? Marifetleri saymakla bitmiyor. Du bi... Bu kadar değil... Bugün konuşma yapan  diğer dostlarımı  da tanıştırmak istiyorum.

 Engin

( Özel bir şirkette çalışıyor. Konservatuar mezunu. 

Pek çok enstrüman çalıyor ama  bağlamasıyla beni ağlatıyor. 

Altınokta Körler Derneği Halkla İlişkiler Sorumlusu. 
Tam bir protest. Onunla konuşunca insanın cenk edesi geliyor.

Şehrimin simge isimlerinin en mühim kişisi.)

 

Mahmut

(Boğaziçi Üniversitesi'nde Psikoloji okudu. 

Devlet Hastanesi'nde çalışıyor.

Derneğin kıymetli, çılgın öğretmeni.

Beyaz baston eğitiminden tut da, bilgisayar, kişisel gelişim, hukuk, psikoloji,

yabancı dil ve akla gelecek her konuda eğitim veriyor.)

Gökmen  

(Öğretmen, Fatih Sultan Mehmet  Görme Engelliler Spor Klübü Başkanı.

Spor yapmanın önünde hiçbir şeyin engel olmadığının ayaklı kanıtı.)

 

Eren

(5. sınıfta görenlerle birlikte okuyor.

Doktor olmak istiyor.

Şu anda annesi için şahane bir şiir okuyor.)

Zeynep 

( Görme engelliler okulunda öğretmen.

Görme engelli kızların idol ablalarından bir diğeri.

Şahane gülümsemesiyle görenlere, 

sıcacık muhabbetiyle öğrencilerine umut veriyor.) 

Bengisu

(6. sınıfta görenlerle birlikte okuyor.

Avukat olmak istiyor.

Beş yıl önce bir hastalık sebebiyle görme hissini yitirmiş.

Pınar ve Zeynep ablaları gibi başarılı olacağına inanıyor.)

Sibel

(15 yaşında görme hissini yitirmiş. İki çocuk annesi.

Muhteşem şarkı söyler. Ve dinleyenlerin yüreğine değer.

Ya pişirdiği yemekler! 

Anlatmakla olmaz. İlla sesini dinlemek, pişirdiklerini yemek gerekir.

Muhabbetine var ya, tek kelimeyle biterim:)

Buyrunuz! Bugünün mimarları.... Soldan sağa...  Ferhat'ın annesi Bedriye Hanım, Gülşen, Ferhat, Engin, Engin'in annesi  Behiye Hanım, Pınar, Mahmut, Zeynep, Pınar'ın annesi Sibel Hanım, Murat, derneğin gönüllü destekçisi Gülşen Hanım. Toplantı sonrası yaşanan mutlu bir anı fotoğrafladım. 

 

Tomris Uyar'ın bir kitabında  okumuştum. "Hayatı yaşanmaya değer kabul ediyorsan, hayat yaşanmaya değerse, evet, hayat bir düellodur.  Yaşadığını, kişiliğini, var olduğunu kanıtlamak zorundasın çünkü.  Düello budur işte. İlle öldürmek ve ölmek anlamında değil. Bir şeyle yüzleşmek, bir şeyle karşılaşmak anlamında.  Şimdi Türkiye'de kaçta kaçımız yaşadığımız şeyle karşılaşmak, yüzleşmek gücüne sahibiz."  diyordu. 

Türkiye'de kaçta kaçımız yaşamla düello ediyor bilmiyorum ama... Altınokta Körler Derneği Kocaeli Şubesi'ndeki dostlarımın  çok mahir  şövalyeler olduğunu biliyorum.

Engellinin acınacak insanlar değil, üretken, faydalı, değerli vatandaşlar olduğunu ispatlayan, engelli çocuklarını günah gibi görenlere, evden dışarıya çıkarmayan ebeveynlere yaptıklarının ne kadar yanlış olduğunu gösteren  en güzel modellerdir bu sevdiğim insanlar. 

Yaşadığımız dünyanın  düello etmeye değer olduğunu düşünen dostlarımın, diğer mücadelelerini anlatmaya devam edeceğim.  Du bakalım... Sabah ola hayrola:)