1 Ağustos 2012 Çarşamba

Bekir Yıldız Öyküleriyle Ruhi Firar Vaziyetlerim...


“Raylar şıngırdadı. 
Kara vagondaki her insanın gönlüne bir el uzandı. 
Sıktı onları. Gurbet başlamıştı”
Bekir Yıldız - Kara Vagon


Yalanım yok. Bekir Yıldız'ın adını duymuştum ama bir kez olsun kitaplarına dokunmamıştım. Aklıma sarmıştım aslında... Hele geçen hafta Yaşar Kemal'in son okuduğum romanını Ölmez Otu'ndan sonra, niyetine iyice girmiştim. O nedenle, Kafekitap'a kitap sipariş verirken, listemdeki diğer kitaplar arasına, Bekir Yıldız'ın neredeyse tüm öykü kitaplarını eklemiştim. Kargo geldi. Çok yoğundum. Heyecanlandığım halde, kutuyu açmadım. Bir kaç gün masamda durdu bekledi. Dün gece, kitap kutusunu eve getirdim. Kitapları kutudan birer birer çıkarttım. Diğer sipariş ettiğim kitaplara değil, elim usulca Bekir Yıldız'ın, belli ki yeni basım, Everest Yayınlarından çıkmış öykü kitaplarına gitti. Tüm merakımla bir öyküsünü okumaya başladım. Çarpıldım kaldım. Durdum. Elimi kırlangıç kanadı gibi çırpınan yüreğimin üstüne koydum.  Sezmiştim. Yüreğim bana gene "git" diyecekti. Bedenim burada görünecek, ruhum ise, bu kez Bekir Yıldız'ın cümleleri peşi sıra firar edecekti. Bu meçhul yolculuğuma hangi vasıtayla çıkacaktım peki? Kitap kapaklarına baktım. Trenle ilgili her şeyi evvel ezel severim. Bekir Yıldız'ın kapağında tren olan kitabını kaptığım gibi, Kara Vagon'a atladım. Uyumuşum... Rüyadaydım. Birden raylar şıkırdadı. Gurbet başladı. Coğrafya Güney Doğu'ydu. 1970'li yıllardaydım. Ben ben değildim artık.  Ayşo'ydum...



Kalabalıktık. Bir tren durmuş, kalaslar konmuş, içinden atlar, camızlar, inekler indirilmişti. Hayvanların boşaltıldığı, hayvan dışkılarının yoğun olduğu o kara vagona aldılar bizi. Kadınlar, çocuklar, erkekler... Oturacak yer yok, yan yana ayaktaydık.  Köyümdeki tüm insanlar gibi eğitimsizdik. Cahildik. Yoksulduk. Haklarımızı bilmiyorduk. Muhtaçtık. Ağanın ve töre zulmünün esiriydik. Tarlalardaki beyaz pamuklar bizleri bekliyordu. Ellerimiz kavruk, tepemizde güneş pamuk toplamaya gidiyorduk.  Tren tünellere giriyor... Çıkıyor... Tren Gavur Dağları'nın eteğinden geçiyordu. Tren mütemadiyen bizi sallıyordu. Feci bir sancı hissettim. Ellerimle karnımı tuttum.  Anladım. Gebeydim. Daha fazla dayanamadım bu acıya. "Uh aney! Uy aman aney!" diye inledim. Kadınlar başıma toplandılar. Erkekler sinirlenerek "Bu feryat niye?" diye sordular. Kadınlar durumu hemen kavradılar. Sıkışıp bana bir parça yer açtılar. Yere oturdum. "Uyy... Of... Geliy... " diyebildim. Kadındım. Güney doğuda kadın olacağına, hiç doğmasan daha iyiydi. Toprağın, kocamın ve çocuklarımın kölesiydim.  Bir erkek bağırdı... "Sen misen kız avrat? Kız Ayşo!.." dedi. Ben dedim ki "He... Doğuruyam!.."  Yaşlı kadınlardan biri benimle ilgilendi. Karnıma bastırdı. Çok canım yandı. Bağırdım gene.. "Uy aneyy! Vağ aney!.."  diye inledim. Bir kadın ağzımı kapattı. "Viş anam! Herifler var." dedi. Kocam... Sinirlendi bana... Ağzından çıkan kelimeler lavlar kadar kızgındı. "Neden köpek gibi uluyon avrat!.. Geri tep imansız.. Daha karnın küçük. Uluma ulan hayasız. Yanıltma bizi." dedi.  Gözlerim yaşla doldu. Yaşlı kadın kulağıma eğildi. "Bağırma, ıkın!" dedi. Ikındım. Bütün vücudum tere bölendi.  O esnada tren düdük çaldı.  Yaşlı kadın "Avrat doğurdu! Çocuk dona düştü" diye seslendi. Ben yarı baygın yerdeydim. Kocam sordu... "Oğlan mı?" Adeta kırk düğüm vurulmuş gibi sımsıkı bağlanmış, uzun donun uçkurunu çözdüler. Kocam çocuğu dışarı aldı. Çocuğun önünde bir şey göremeyince, "Çüş ulan avrat, kız kuzuladın," dedi ve suratıma düşman düşman baktı. Utandım. "Kabahat benim mi? Her zaman oğlan mı olurmuş?" diye fısıldadım.  Kocam "Olsa canın mı çıkar? Kızı netmeli? Döl dediğin oğlan olmalı. Aldık işte başımıza püsküllü belayı," dedi. Bu sırada gökten kara vagona vuran kızgın güneşin sıcağında bir Tanrı bereketi, ciyak ciyak ağlıyordu. İster kız olsun, ister oğlan, yaşamak için dünyaya gelmişti. Hem de Harran Ovası'na giden sıcak, kalabalık, pis bir kara vagonun böğründe... Uyandım. Gözlerimi korkarak açtım.  Odamdaydım. Kara Vagon feci çarpmıştı beni... Bir süre ana karnındaki bebe vaziyetinde kendime gelmeyi bekledim. Etrafıma bakındım. Bekir Yıldız'ın kitapları arasındaydım. Yanıbaşıma düşmüş başka bir kitabını elime aldım. Demir Bebek idi kitabın adı... Dayanamadım. Okumaya başladım. Yolculuk... Pasaport... Altıyüz onsekiz sefer sayılı uçakla...  Derken... Uyumuş olmalıyım... Ruhi firar gene başlamıştı...  Bu kez Almanya'daydım. Narin idi adım...


NOT: Rüyamı anlatırken Bekir Yıldız'ın Kara Vagon,  Demir Bebek adlı öykülerinden faydalanıp esinlendim. 


 

10 yorum:

  1. kitap kapaklarını çok beğendim, anlattığın kadarıyla öyküleri de beğenirim gibi me geldi?her öykü üzerinde hangi araç varsa onunla okuyanı seyahate çıkarıyor galiba.

    YanıtlaSil
  2. bende duymuştum ama daha hiçibir kitabını okumadım. ne iyi etmişin, hem de bir dolu almışın. kitap kolisi mutluluğunu tarif etmene gerek yok zaten..

    YanıtlaSil
  3. kara vagon kitabını seçerek notumu aldm, teşekkürler paylaşım için:)

    YanıtlaSil
  4. Kara Kitap,oldum bittim, ben kitap seçmiyorum, kitap beni seçiyor diye bir kanaatim vardır. İnan ki doğru.
    Bekir Yıldız'ın kitaplarını okumamın zamanlaması ruhuma öyle denk düştü ki anlatamam. Çarptı, çiviledi beni her bir öyküsü... Trenden indim, uçağa bindim. Uçaktan indim, minübüse bindim. Kimi Güney Anadolu'da pamuk topladım, kimi Almanya'da fabrikada işçiydim.

    Niye daha önce okumamışım demiyeceğim. Ama iyi ki Bekir Yıldız kitaplarını okumaya başladım. Tek kelimeyle MÜTHİŞ!

    YanıtlaSil
  5. Buket sahiden bir koli kitap geldi Kafekitap'tan. Daha diğerlerine ellemedim bile... Bekir Yıldız'ın bir kitabından öbürüne atlıyorum.
    Nasıl etkileyici bir dil anlatamam.
    Bence memleketimizde Bekir Yıldız kitaplarının okunmasının tam zamanı.
    Okunmalı... Okutulmalı.. Olağanüstü olduğunu tüm samimiyetimle söyleyebilirim.

    YanıtlaSil
  6. Kitap Eylemcisi, Kara Vagon'la başlayın evet. Hararetle öneririm.

    YanıtlaSil
  7. Bu kitapları merak ettim.

    YanıtlaSil
  8. Sahiden merak edilesi kitaplar Oya. Çarpan öyküler.

    YanıtlaSil
  9. Cemal Süreya Günler'de Bekir Yıldız'ın anlatımını şöyle eleştiriyor.
    "Anlatacağı o kadar çok şey vardı ki anlatmayı öğrenme fırsatı bulamadı."
    sonra hakkını veriyor: " ülkemizde hiç bir yazar onun kadar iyi konu bulamaz. Sonra dayanamıyor: " Ama Bekir Yıldız konuyla yetinir, bunun için de ona yenilir." diyor.

    sonra şöyle bir şey diyor bunun nesine takılmış üstat anlayamadım ama...
    Bekir Yıldız'da kişi şöyle bir bakmaz, şimşek gibi bir bakış fırlatır; Yağmur yağmaz, yeri kırbaçlar...

    Kaçakçı Şahan'ı okumuştum hoşuma gitmişti; Kara Vagon'u okuyasım var şimdi. Eline sağlık güzel yazı olmuş.

    YanıtlaSil
  10. Drifter, Cemal Süreya'ya saygım sevgim sonsuzdur. Ne düşünür bilmem?
    Ama ben Bekir Yıldız'ın öykülerine resmen vuruldum. Daha doğrusu Bekir Yıldız'ın her öyküsü ayrı çarptı, vurdu, çiviledi beni. Öyle böyle değil. Ha Old Man seyretmişsin, ha Bekir Yıldız öykülerini okumuşsun.
    Duvardan duvara çarpan öyküler.
    Öyle böyle değil.

    YanıtlaSil