28 Kasım 2017 Salı

Büyümek Ne zaman Başlar?

"İzini sür yolun, acının ormanı  büyütür insanı "
Birhan Keskin/İz



Beşinci sınıfa geçmiştim. On yaşında olmalıyım. Kardeşim Cemal  o yıl ilkokula başlayacaktı.  Amcamlar, çocukları, annem, babam, kardeşimle, yakınımızdaki sahil köyüne yüzmeye gidiyorduk. Kalabalıktık. Kıkırdamalar, gülüşmeler, kahkahalar, her ağızdan mutluya akortlu sesler işitiliyordu. Büyüklerin ellerindeki yemek ve  plaj çantalarıyla, çoluk çocuk cümbür cemaat minibüsten inmiştik. Sonradan öğrenmiştim. Babam ve amcamlar  önce eşyaları yolun karşısına geçirmiş. Kardeşim babamı karşıda görünce yola fırlamış. 06 plakalı bir otomobil Cemal'e çarpmış. Kardeşimi yolun kenarında yerde yatarken hatırlıyorum. Hareketsizdi. Uyuyor gibiydi. Başı yana dönmüştü. Kulağının üstündeki saç derisi  küçük bir üçgen şeklinde yüzülmüştü. 

Acaba büyümek, ölümün varlığını ilk fark ettiğimizde mi, yoksa ölümlü olduğumuzu, bir gün  öleceğimizi ilk anladığımız anda mı başlar?



5 yorum:

  1. Sanırım hiçbir zaman büyümüyoruz. Büyüyen zaman oluyor, biz hala ne isek o şekilde kalıyoruz. Sadece algılar açılıyor bana göre

    YanıtlaSil
  2. Her acı ile minik minik büyüyoruz.

    YanıtlaSil
  3. Sevgili Hayal Kahvem, uzun süredir bloglara bakmadığım için yazıyı şimdi okudum. Daha önce anlatmıştın kardeşin Cemal'in Melek oluşunu. Okurken yine nefesim daraldı.
    Acılar, hastalıklar ve ölüm insanı yaşlandırıyor.....

    YanıtlaSil
  4. ikisi de değil yaşı ilerleyipte hatta dede olupta ölüme inanamayanlar olduğu gibi. büyümekse bence çocuk sahibi olduğun ilk gündür bence.

    YanıtlaSil
  5. Kazık yediğinde, yaşadığın üzüntüde, mutsuzluğunda, kırgınlıklarında, kayıplarında ya da mutluluklarında, paylaşımlarında, duygu coşmalarında da kendini biraz daha büyümüş hissediyorsun.
    Yüreğimden bir şeyler koptu.

    YanıtlaSil