Son günlerde bir ters bir düz örgü örer gibi, bir gün işe gidiyorum, bir gün mola veriyorum. Ne keyifmiş aslında bu şekilde iş yapmak. Zaten bizim ofisteki güzellere göre ofise geldiğim günün devresi gün işe gitmemem en hayırlısıymış. Ancak kendilerine geliyorlarmış. Onların yalancısıyım yani. Yüzüme karşı böyle dediklerine göre ne yapıyorum ki allasen ofise gittiğimde? Kendimi kendi rüzgarımla havalandırıyormuşum. Doğrudur... Rüzgarımdan insanların başını döndürüyormuşum. Doğrudur....Biraz hiperaktifim, biraz canıtez, biraz da kısıtlı saatlerle gittiğim için ofise, tıknefes!.. Ne olacak ki esip gürlemiyorum ki kimseye! Tatlı tatlı bakıyorum herbirinin gözlerinin içine. Tek derdim şu.. Bugün evdeydim mesela... Bugün mola dedim ya güya, bir rahat verin değil mi bana! Yoo, nerden çıktı internet ve cep telefonu Allahaşkına? Lütfen aramayın beni MOLA diyorum arkadaşlar MOLA!!!
Siz yanlış anlamışsınız.Sizin canlılığınız bize pozitif enerji veriyor.Asıl biz sizi sıkıştırıyoruz her isi önünüze yıgarak :(( Üzgünüm sizsiz olmuyor.Biz bir takımız uzaktandan da olsa yardım isteriz :)) berna
YanıtlaSilİşte blog yazarı olmanın faydaları.. Birbirimize söyleyemediklerimizi yazabiliyoruz. Neler hissettiğimizden haberdar oluyoruz.Demek ki böyle Bernacım... Ben bürodan çıkınca kapıdan dinliyorum sizi. Neden ozaman " Oh ya! Gitti çok şükür! Şöyle bir ayaklarımızı masanın üzerine uzatalım da kendimize gelelim" diyorsunuz:)
YanıtlaSil