Nerde Trak Orda Bırak!

Bazan olur ya hani.. Son iki haftadır, pespaye sorunlar ve çapariz işler üstüme üstüme geldi.  Hele olanlar bitenler karşısında  "ne oluyorsunuz, kafayı mı yediniz?" diyeceğime, "bana ne" ayaklarına yatmaya başlayacağımı anlayınca, kendimden korktum ne yalan söyleyeyim. Böyle gelmiş bu düzen böyle gidecekti öyle mi?  Zoruma gitse de bu vaziyetim, neticede ben de bu sitemde para kazanmaya çalışan biriydim. Yoo.. Elimde değildi. İnsandım neticede. Med cezir yaşıyordum. İşte gördün mü?.. Ayarım mı kaçıyordu ne? Gün be gün temiz hissiyatlarımı kaybettiğimi hissediyordum. Gerilen sinirlerim, bugün iyice yükselip arş-ı âlâya ermiş olmalı ki, konuşmalarımı gergin ve zoraki bir neşeyle yapmaya çalıştığımı farkettim.  İyi ama... Anlıyordum. Hal böyleyken böyleydi. Niye durmuyordum söyler misin? Az önce, niye uyanmak için saatimi daha erkene kurdum peki? Nedir bu telaş? Nedir bu hayat gailesi? Ne bileyim? Genlerime intikalen geçmiş, "gençlik bir atmaca kuşidur, çok çalış, yaşlılığında rahat edersin" diyen atalarımın sözünü dinliyorumdur halen belki. Soruyorum kendime... Niye azla yetinmenin şahaneliğini unutuyorum? Niye sahip olma isteklerimin sonu gelmiyor? İyi de maddi durumum düzeldikçe,  gelecekle, insanlıkla, kendimle ilgili endişelerim niye azalacağına iyice katmerleşiyor? Niye beynimin içinde bilmediğim bir ses, bir saat gibi mütemadiyen "trak! trak!" ediyor? Trrrrum, trrrrum, trrrrum! Trak tiki tak! Beynimden, etimden, iskeletimden mi geliyor bu ses? Nazım Hikmet'in şiirinde söz ettiği gibi... Yoksa bünyem hislerinden arınıp, makinalaşmaya mı doğru gidiyor? Düşüncelerim bu mecrada gidip gelirken, kitaplığımda yan devrilmiş bir kitabımla göz göze geldim. Yerine yerleştirmek için elime aldım. Aman Allahım!.. Hey, Dino Buzzati'nin Tatar Çölü değil mi? Nasıl özlemişim anlatamam. Hasretle kucakladım. Kollarımı uzatıp, kitaba karşıdan sevgiyle baktım.  Zamanlama müthişti. Hatırladın mı? Romanın kahramanı Drogo'ydu ya hani... İlk tayini bir çölün kenarındaki, kuş konmaz kervan geçmez Bastian Kalesi'ne çıkan o teğmeni.  Ah, Tatar Çölü... Hatırlasana insanın kaderine teslimiyetinin romanı derler ya hani... Drogo, ancak dört ay için kalabileceğini düşündüğü bu kalede, bir ömür geçirir ya haybeye...  Ne o? Çölün arkasındaki Tatar ordusunun kaleye saldıracağına inanır.  Savaşacak ve zafer kazanacaktır. Dayatılan  kurallara harfiyen uyulmalıdır. Yıllar geçer. Drogo bekler ha bekler. Ne gelen vardır ne giden... Sonundaa... Yoo.. Devamını anlatamam.  Bu yazıya denk gelip, kitabı okumayan olabilir.  Kitabı tam olarak anlatmak  tadını kaçırabilir.  Ah!.. Şimdi Tatar Çölü nasıl iyi geldi bana anlatamam. Ben var ya, Tatar Çölü'ne rast geldikten sonra... Aslaa... Sabah ofise mofise gidip gene sistemin bana dayattığı sorunlara boğuşamam... Yooo... Az önce niyet ettim. Bastiani Kalemden sabah erkenden kaçmaya karar verdim. İşe güce dur diyeceğim. Kısmetse, bir hayalimi gerçekleştireceğim.  Kalenin sınırlarından çıkacağım. Çölün ardına doğru koşacağım. Nereye mi gitmeyi planladım? Du bakalım... Alışkanlıklarımın esiri olduğuma göre... Kaçsam da nasılsa akşama tıpış tıpış kaleme geri döneceğim. Eee... Bir alışkanlığım da Hayal Kahvem olduğuna göre... Demek ki nereye kaçtığımı illa anlatacağım:)

Hayırdır İnşallah Bir Rüya Gördüm.-2-

Bugün hep yollardaydım. O kadar yorulmuşum ki, ofise geldiğimde odamdaki koltuğa biraz kıvrılayım derken uyumuşum. Hayırdır inşallah! Bir rüya gördüm. Rüyamda  bir şövalyeydim. Parlak ve gösterişli bir zırhın içindeydim. Kendimi soylu, cesur, idealleri olan biri olarak kabul ediyordum. İyi ama bir tuhaflık vardı vaziyetimde. Aaa!.. Zırhın içi bomboştu. Bedenimi hissetmiyordum. "Bugün içinde yaşadığımız dünya, hiçbir özelliği olmayan, en küçük bireysellikten bile yoksun bırakılmış `bir soyut davranışlar toplamına' dönüşmüş kişilerin dünyası,' `Günümüzde sorun, insanın benliğinin bir bölümünü yitirmesi değil artık, tümünü yitirmesi, yok olmasıdır... Yürüyen ve içi bomboş bir zırh... Öyküsünü yazmayı denedim, `Varolmayan Şövalye' çıktı ortaya." diyordu ya Calvino. Allahım, yoksa ben... İnanmıyorum yaa...  O kitaptaki varolmayan şövalye ben miydim yoksa?

Rüyamda ansızın masanın başında, ünlü yazar Italio Calvino belirdi. Ben ise yanında ayakta duruyordum. Heyecanlı bir sesle: "Nasıl gidiyor?" diye soruyorum. "Şahane!" diyor. "Tam istediğim gibi!" "İyi ama ben hiç görünmüyorum ki bu romanda. Nasıl inandıracağım insanları, "Varolmayan Şövalye" romanındaki varolmayan şövalyenin aslında ben oladuğuma?" diyorum. Tüm ciddiyetiyle sağ kaşını kaldırıp bana bakıyor. "Varolmadın ama tam senden umduğum gibi, korkusuz, idealleri olan, bir bilinç varlığından başka bir şey olmayan, yürüyen, içi bomboş bir zırh olan, o soğuk görünümlü şövalye Agilulfo'ya  çok yakıştın. Yoksa aynı öyküdeki bedeni olan ama bilinçten ve akıldan yoksun  Gurdulu mu olmak istiyordun?" diyor. Susuyorum. Hissediyorum çenem titriyor. 

Italio Calvino sevdiğim bir yazar. Onu asla kırmak ve kızdırmak istemiyorum. Eğiliyorum kulağına... Usulca... "Biliyorum o kitabı siz yazmadınız ama... İlla şövalye olacaksam, Don  Kişot olsaydım mesela." diyorum. Tam Calvino ağzını açıp cevap vermeye kalkışıyordu ki, birden uyandım. Hoppala! Nerden çıktı bu rüya durup dururken şimdi? Bembeyaz kesilmişim. Ruh gibiyim inanki. Nerede Italio Calvino'nun Varolmayan Şövalye adlı kitabı sahi?  Yoksa o kitaptaki varolmayan şövalye  gerçekten ben miyim?  Çocukluğumda hep şövalye olmak isterdim. Acaba bilinçaltım mı beni bu rüyayı görmeye itti? Ben?  Ben varolmayan bir şövalyeyim öyle mi? Sahi mi? Yarabbim rüyamda bari niye Don Kişot olarak göremiyorum kendimi? Aaaa! Şaşırdım kaldım inan ki... Ben... Ben... İtalio Calvio ile tanıştım yani öyle mi? Of! Bilimiyorum. Emin değilim. Uyku sersemiyim de şimdi! Heeey! Gözlerimi yumup uyumak, uyanmak, bedenimin bilincini yitirmek, uyanınca takrar bedenimin varlığını sezmek, uyurken boşuğa gömülmek, sonra uyanıp kendimi öncekinin aynı bulmak, sadece uyuma ve uyanma yetisine sahip olduğumu bilmek bile mutlu etti beni. Sevindim ne yalan söyleyeyim.  Hey!.. Rüyalar ne komik oluyorlar öyle değil mi?

Kelebek Etkisi Törenim!

Bil bakalım ne yaptım? Bütün gün ofisteydim tamam mı? Başımı işten kaldıramadım. Telefonlara cevap vermekten bunaldım. Nasıl tükenmişim anlatamam. Az önce "Hop dedik! Du bi!" dedim kendi kendime... Kalktım oturduğum yerden. Ofisin odalarını dolaşmaya başladım. "Bu ne?" diye çığlık attım. Herkescikler  gitmiş. Ofiste bir tek ben kalmışım iyi mi? Aaa!.. Vedalaştıklarının farkına varmamışım. Hemen işi gücü olduğu gibi bıraktım. Ne yani şu yalan dünyayı ben mi kurtaracaktım? Bir hışımla pardüsümü kaptığım gibi, kapı dışına fırladım. Yuf olsun bana!..  İnanmıyorum ya!.. Hava kararmış. Güneşin gittiğini farketmemişim bile. Kaçırmışım. Ne fena! Dudaklarımı sarkıttım. Sinir oldum kendime. Arabama binmedim. Ayak viteslerimi otomatiğe taktım. Yürüdüm sahile... Oldukça tuhaftım. Tam deniz kenarına gelinceeee...  Uzaktan kumandayla basılmış gibi düğmeme...  Ansızın zıp diye  durdum. Allahım, ayaklarıma mukayyet olamıyordum. Adeta bir robot gibi davranıyordum. Hooppp... Adeta reverans yapar gibi  yere doğru uzandım. Kendiliğinden ayakkabılarımın bağlarını çözmeye başladım. Ayakkabılarımla, çoraplarımı çıkardım. Pantolonumun paçalarını katladım. Ayağa kalktım. Yürümeye başladım. Peki nereye yürüyordum bil bakalım? Ben var ya... İskelenin ucuna  doğru yürüyordum... Soğuk mu? Yooo... Ne yalan söyleyeyim, soğuğu filan hissetmiyordum. Üzgün değildim. Gene de bu soğukta bu halim bana bile normal gelmedi... "Yoksa ben intihar mı edeceğim?" diye aklımdan geçirdim. Bu düşünceye hiiçç  takılmadım. Parmaklarımın ucunu "Cup!" diye denize daldırdım. Nanananooommm!... İşte o anda anladım. "Cemreee!...  Bugün suya cemre mi düştü yoksa?" diye bağırdım. Ben var ya...  Cemre suya düşünce, hava soğuk moğuk demem, ayaklarımı mutlaka sokarım denize...  Düşünsene... Cemre suya düşünce, dolaşmaz mı yeryüzünün bütün sularını, okyanuslarını, nehirlerini, derelerini sence?  Dolaşır elbette... Biyoloji dersinde ne öğrenmiştik?  Bilirsin, hani vücudumuzun dörtte üçü  sudur ya... Parmaklarımın ucu dokunur dokunmaz cemre düşmüş deniz suyuna... Bir cemre geçiverir cemre düşmüş deniz suyundan parmaklarımın ucuna.. Ordan da  hemen geçer vücuduma... Ah!.. Bak şimdi...  Düşünsene... Cemre artık benim içimde... Ne güzel değil mi?!.. Hayal ederim... Başka bir denizde... Okyanusta... Mesela Afrika'da, Küba'da, Hindistan'da, Avusturalya'da, ya da ne bileyim Antartika'da...  O kıyılarda... Cemre düştü diye,  illa  ayağını denize sokan benim gibi biri vardır, öyle değil mi?  Biliyorum varlar. Ne vakit ayağımı soksam cemre düşmüş suya... Bir an gözlerimi kaparım. Zencisi, beyazı, müslümanı, yahudisi, urumu... İsporcusu, ihtiyarı, veremi... Kiminin saçı uçar... Kiminin eteği... Yüreğimde hissederim herbirini. Senede bir kere yaparım ben bunu. Bu benim kendi kendime oynadığım cemre törenim. Hayat dediğin nedir ki? Hayat bana göre tekrarlanan küçük törenlerin bütünü.. Heey! Bir dakika... Ayağımı cemre düşmüş suya sokunca... Sence o insanlar da beni hissetmişler midir acaba?  Aaaa! Kelebek etkisi dedikleri bu muydu yoksa:) 

Bana Bir Bak Beni Bir Gör Beni Bir Duy Beni Bir Dinle

 - Ne anladım biliyor musun?
- Hayır.
- Sen sadece bir çocuksun. Ne konuştuğunu bile bilmiyorsun.
- Teşekkür ederim.
- Bir şey değil. Bostan'dan hiç çıkmadın değil mi?
- Hayır.

 

- Sana sanat soracak olsam, bana okuduğun kitapları satmaya kalkacaksın. Michelangelo hakkında çok şey biliyorsun. Çalışmalarını, politik etkilerini, papayla ilişkilerini, cinsel tercihini, bütün çalışmalarını söylersin değil mi? Ama Sistine Kilisesi'nin kokusunu söyleyemezsin. Çünkü oraya gerçekten gidip, o güzel tavana bakmadın. Görmedin.

- Sana kadınları sorsam, neleri sevdiğin hakkında bir sürü şey sayarsın. Belki bir iki kere yatmışsındır da. Ama bir kadının yanında uyanmanın ve mutlu olmanın ne olduğunu söyleyemezsin.

 

- Sana savaşı sorsam, Sheakspeare'den bahsedersin değil mi? "Bir kere daha yaklaşıyoruz dostlar!" Ama hiç savaş görmedin. En yakın dostunun kafası kucağında son nefesini verirken, sana nasıl baktığını görmedin.

- Sana aşkı sorsam, şiirlerden alıntı yapacaksın. Ama bir kadının karşısında tamamen hiç savunmasız kalmadın. Sana gözleriyle hükmeden birini görmedin.Tanrı'nın seni cehennemden kurtarması için indirdiği bir melek olduğunu düşünmedin. Onun meleği olmak nasıl bir şey onu da bilmiyorsun. Bir aşkı sonsuza kadar paylaşmayı... Her şeye rağmen... Kansere rağmen. Bir hastane odasında iki ay elini tutarak, sabahlamak ne demek bilmiyorsun. Doktorun gözlerine baktığında "ziyaretçi kuralı"nın anlamsız olduğunu görmesi ne demek bilmiyorsun. Gerçek kayıp ne demek bilmiyorsun. Çünkü hiç bir şeyi kendinden daha fazla sevmedin.  Birini bu kadar sevmeye bile cesaret edememişsindir. Sana bakınca, kendine güvenen bir entellektüel görmüyorum. Ürkek bir velet görüyorum. Ama sen bir dahisin. Bunu kimse inkar edemez. Kimse senin derinliklerini anlayamaz. Sırf bir resmimi gördün diye hakkımda her şeyi bildiğini sanıyorsun. Hayatımı yorumladın.

-Yetimsin değil mi? Sırf Oliver Twist'i okudum diye, hayatının ilk dönemlerinde neler hissettiğini anlayabilir miyim? Bu seni anlatır mı? Şahsen umrumda bile değilsin. Sen kim olduğunu anlatmak istemezsen, senden hiçbir şey öğrenemem. Sırf kitap okudum diye seni anlayamam. Anlatırsan ben varım. Ama sen anlatmak istiyor musun? Söyleyeceklerinden korkuyorsun. Şimdi sıra sende şef!

NOT:

Good Will Hunting (Can Dostum) adlı filmin kareleri ile aynı filmin sevdiğim muhabbetlerini eşleştirdim.

Başlık Ceza'nın İnro adlı şarkısının sözlerinden, video ise elbette Orson Welles,  I Know What It Is To Be Young.

Şşşth! Kimse Duymasın!.. - 4 -

Bu saate kadar çalış baba çalıştım!

Az önce kahve molası deyince...

Bişiler karalamaya karar verdim.

Allasen, yazı yazma  amacım nedir benim?

Hayatın gelmişine geçmişine boş vereyim, 

 Hayal Kahvem'de saçmalama hakkımı rahatça kullanabileyim.

Abarttıkça abartayım, yazdıklarımı kabarttıkça kabartayım. 

Beceriksiz olayım. 

Zavallılaşayım. 

Afilli bir hata yapayım. 

Vitesi boşa alıp tepe taklak yüreğime yuvarlanayım.  

Du bi... 

Ya da Metin Üstündağ'ın  dediği gibi 

"marjinal olayım, 

uçta dolaşayım, 

tarikat kurayım, 

kendimi ömrüme asayım, 

efsane olayım, 

tarihe ara sıcak bir mevzu olayım."

 Du bi...

İyisi mi "maksat yeşillik olsun" diyeyim...

Önce gidip bi  sap "OT" alıvereyim.

Eyvaaah! Ya  "OT" kalmadıysa...

Şşşth! Aman kimse duymasın...

 

Hangi Sahneye Baksam Şiirler Çıkıyordu Arasından

'Kâğıtlar, kitaplar, dedi, nereye elimi atsam.

Kiminde yarım kalmış, nasılsa bitmiş bir şiir

Kiminde.

Hem her şey şiirlerde değil miydi?

Bir gök şiirde ağar, bir sokak şiirlerde

Gider gelirdi.

Böyle yaşayıp gidiyorduk.'

Sesi,

Sanki çok ötelerden gelirmiş gibi

Ezik, suskun odaları dolaştı durdu.

Masada açık duran bir kitabı gösterdi sonra

Ölünün, son kez elini sürdüğü ve kaldığı.

'Burada işte oturmuş şu kitabı okuyordu,

Elinden kitabın düştüğünü gördük sonra.

Hepsi bu.'

Böyle dedi, yüzüne kapayıp ellerini

Alınmış gibi bir bulutun yer değiştirmesinden.

İlhan BERK  

Bir kez daha anladım. Sanatçılar ayrı, bambaşka, insanüstü varlıklar... Görünüşte senin benim gibi görünüyorlar. Yoo...  Değiller aslında. Farklılar.  Bugün Kelebeğin Rüyası'nı seyretmek için sinemaya gittim. Gitmeliydim. Çünkü üç şair anlatılıyordu bu filmde... Şiirlerini çok sevdiğim Behçet Necatigil, şiirlerini hiç bilmediğim, çok genç yaşta ölen Rüştü Onur (22) ve Muzaffer Tayyip Uslu (24)... Filmi sevdim. İtiraf etmeliyim ki, filmin tesiriyle ağladım. Kelebeğin Rüyası'nı ara ara anlatmak niyetindeyim. Az önce eve döndüm. Filmde Yılmaz Erdoğan, Behçet Necatigil'i canlandırıyordu. Harikaydı! Sanki o dönemlere ışınlandım. Şimdi sıcağı sıcağına, Kelebeğin Rüyası'nı seyrederken aklıma gelen, İlhan Berk'in Kült Kitap'ında okuduğum, Behçet Necatigil'le ilgili hazin bir anısını anlatacağım.  Behçet Necatigil  ölmüştür. İlhan Berk şehir dışındadır. Cenazesine gitmez. Hiç kimseye yapmamıştır. Ona da yapmaz. Ailesine baş sağlığı dilemez. Aslında çok sık, severek gittiği bir kaç evden biridir Necatigiller'in evi... Nihayetinde... Ölümünden bir süre sonra, sanki arkadaşı hiç ölmemiş gibi gider. Kapıyı çalar. Salona geçer. Elindeki üç beyaz gülü masaya bırakır. Her zaman oturduğu koltuğa oturur. Evi inceler. Hiç bir eşya yerinden kıpırdamamış gibidir. Kedileri ezikçe gelip İlhan Berk'e sürünürler. Ne zaman ki Behçet Necatigil'in her daim hayat dolu  sevgili karısı Huriye Hanım içeriye girer.... Birden ölümü görür İlhan Berk...  Sonra... Arkadaşının odasını görmek ister. Odaya girerler. O yoktur. Huriye Hanım, İlhan Berk'i çivileyen cümleyi söyler: "İşte" der. "Hangi kitabı çeksem şiirler çıkıyor arasından!" İlhan Berk'e göre, bir ozanın karısı, geride başka neler bulabilirdi ki? Şiirler olacaktır elbette. Çıkar odadan. Behçet Necatigil'i ve ölümü aşan bir şey kalır İlhan Berk'in üzerinde. Sonraa... Bir gün... Birden Behçet Necatigil'in karısının sözleri gelip vurur İlhan Berk'i: "İşte, hangi kitabı çeksem içinden şiirler çıkıyordu!". Sonra yukarıdaki "Ölü Bir Ozanın Sevgili Karısı'nı Görmeye Gitmek" adlı şiirini yazar.

Yılmaz Erdoğan'ın şiirlerini severim. Kelebeğin Rüyası'nın hem senaryosunu yazmış, hem filmini yönetmiş. Yılmaz Erdoğan, Kelebeğin Rüyası'nda, bir dönemi memleketimizin mühim bir coğrafyası üzerinden aktarırken, şiir gibi bir film ortaya çıkarmış. Ne diyebilirim ki? Kelebeğin Rüyası'nın hangi sahnesine baksam şiirler çıkıyordu arasından! Etkilendim.

Şimdi Sen Kalkıp Gidiyorsun.Git.

"Gelsene." dedi. Kanatlanarak gittim. Karşılıklı oturuyoruz. Niyetimiz kahve hüpletmek.  Kahve bahane tabii, maksat muhabbet. Laflıyoruz. Daha doğrusu o konuşuyor. Ben dinliyorum. Çıtır çıtır birşeyler anlatıyor. Ne anlattığını hiç duymuyorum. Eskaza konuştuklarıyla ilgili bir soru sorsa... Mümkün değil cevaplayamam... Hilafım yok, soru sorduğunu  bile anlamam. Var ya, onu anlatırken seyretmek  bana çok iyi geliyor.  Anlatırken yüzünde gezinen mimiklere, ellerinin hareketine bakıyorum.  "Kimsenin yok, yağmurun  bile yok böyle güzel elleri" diyesim geliyor. Yeni Türkü şarkısı vardır ya hani...  Bu dizeleri aklımdan geçiriyorum. Keşke aklımdan geçirdiğim anda söylesem... Söylerim aslında. Fakat... Anlatımını bozmak istemiyorum. Gözlerine bakıyorum... Dudaklarıyla değil, asıl gözleriyle konuşabilen insanlara bayılırım.  "Bütün güllerden derin... Bir sesi var gözlerinin." İnan bana gözlerinin sesini duyuyorum. Öyle etkili konuşuyor.  Ne anlatıyor acaba?  Birkaç gündür hissettiğim içimin hazin sesi yatışıyor sanki...  Onu çok sevdiğimi hissediyorum. "Kaç çeşit sevgi var Yarabbim? Bir yürek bu kadar sevgiyi nasıl çekiyor?" diye aklımdan geçiriyorum.  Bilirsin  Cemal Süreya der ya hani... "Öyle düzletici öyle yerine getiriciydi ki sevmek" Heyy! Nerden aklıma geldi şimdi bu  şiir? Sahiden ne şahanedir! "Ki Karaköy Köprüsüne yağmur yağarken... Bıraksalar gökyüzü kendini ikiye bölecekti... Çünkü iki kişiydik." Evet... Biz de iki kişiydik. Karşı karşıya oturuyorduk. Kahvelerimizi hüpletiyorduk. Gözlerinin sesini işitiyordum. Yüzünde gezinen mimikleri, ellerinin hareketlerini hayranlıkla izliyordum. O kadar sevimli görünüyordu ki. Ah!.. Onu fena halde öpmek istiyordum. Onu bir kere öpsem ikinin hatırı kalacaktı. İki kere öpeyim desem üçün boynu bükük. Öyylee dalgın dalgın bakıyordum. "Tamam değil mi? Merak etme. Anlattığım gibi  bir saat içinde dönerim." diye bir ses işittim.  Doğruldum oturduğum yerde. "Nereye?" diyemedim. "Ali'nin karnı tok zaten. Sen Hayal Kahvem'e yazı yaz istersen. Ben çabucak gidip gelecem." dedi. Kalakaldım.  "Aaa! Ablam şaşkın şaşkın bakma. Deminden beri anlatıyorum ya... Çocukla gidemem  biliyorsun oraya... Bak yemek falan sakın yapma... " dedi. Beni öptü... Gitti...  Koltukta öyylece arkalarından bakakaldım. İyi ama biz muhabbet etmeyecek miydik peki? Yooo... Ben küsmedim... Yooo... Beni bir kere öptü ya... İkinin hatrı kaldı. Benim? Benim...  Boynum bükük... Sonra... Biz bir daldık Ali'yle oyuna...  Ne olacak? Cemal Süreya'nın dediği gibi... Sonrası iyilik güzellik.

NOT: Kardeş gene yeğenlerimi  bıraktı bana. Eşini koluna taktı gitti.  Bu yazıyı her defasında koyuyorum Hayal Kahvem'e... Hiiç oralı olmuyor.  Sadece, en kardeş sesiyle "ne hoş yazmışsın gene." diyor. Sonra mı? Dedim ya...   Ne olacak? Elbette... Sonrası iyilik güzellik:)

 

Motorsiklete Binesim, Soğuk Demeden Uçasım Geldi!

 

Not Gibi

Bazan bugünkü gibi kaybediyorum kendimi...

Soğuk havada bile, motorsiklete binme hayali kuruyorum sözgelimi...  

İnan bulmaya çalışıyorum...

"Ve kendimi arıyorum, meşgul çalıyor... 

Netice:

""Kaybettim bugün kendimi,
hükümsüzdür!

Film Kareleri

Roma Tatili

Amelie

Motorsiklet Günlüğü

Eve Dönüş
 " dize -İbrahim Tenekeci

""dize-Emre Aydın

Alo!.. Aloo!..

"Ve kendimi arıyorum, meşgul çalıyor."

Dize - İbrahim Tenekeci / Uluorta

Film Karesi -  Jean Seberg / Serseri Aşıklar 

Kış Ortasında İlkbahar Vurdu Başıma!

Bu sabah  yattığım odanın duvarında dans eden ışığı farkedince... Nasıl  ansızın başlayan bir bir yürek çırpıntısı hissettim anlatamam. Heyecanlanıp ayaklarımla kendimi geriye geriye ittim. Dudağıma kendiğinden yerleşen sevimli bir tebessümle, pencerenin havalanan perdesinden duvara sızan güneş ışığının oynayışını seyrettim.  Ne diyeceğim? Ayna oyunu oynamayı bilir misin? Eline küçük bir ayna alırsın hani... Güneş ışığına ayar edersin.. Güneş ışığı aynaya vurunca... Bu ışığın yansımasını duvarda oynatırsın mesela. Hatırladın mı? Hele bir arkadaşın varsa karşında. Bu kez elindeki aynanın ışığını gizlice onun yüzüne yansıtırsın...  Ne olduğunu anlayamaz önce... Şaşırır...  Elleriyle gözlerini siper ederek ışığın nerden gözüne değdiğini  bulabilmek maksadıyla etrafına bakınır. Güneşin aynadan yansıyan  ışığını arkadaşının yüzünde görmek... Onun şaşkınlığını seyretmek... Of! İnsana nasıl muzurca tatlı bir his verir... Yapmadım deme lütfen. İyi düşün. İlla ki yapmışsındır ömrünün bir yerinde. Ben bu unuttuğum hisler içinde... Bu sabah duvardaki ışığı seyrederken seyrederken işte... Şimdi kış ayının soğuk günlerindeyiz ya... Hep rüzgâr... Hep yağmur...  Olsun varsın. Şubattayız. Cüce ay...  Az kaldı... Nasıl derler? Ha geldi... Ha gelecek... Eli kulağında... On gün sonra ver elini ilkbahar! Tamam... Hımmm... Hayal bu ya... Ahhh! Şimdi ilkbahar mevsiminde bir sap papatya oluversem.. Mesela... Neyse... Ben hayalimden şimdilik vazgeçeyim... Aklıma ne geldi bil bakalım? Sait Faik'in o güzeller güzeli  Bir İlkbahar Hikayesi adlı öyküsü. Of, nasıl severim.

Sait Faik ilkbahar için aklımıza gelenleri sıralar.. Nedir bunlar? İlkbahar bir bayramdır. Bir mucizedir. Bir çılgınlıktır. Kuştur. İlkbahar çiçektir.  Mimozadır. Su sesidir. Çingenedir. İlkbahar çayırdır. Çimendir. İlkbahar papatyadır. Öyle değil mi? Ama en mühimi ilkbahar güneşidir. Peki ömrün mevsimlere benzetilmesine ne demelidir? Bu çok doğru bir benzetmedir. Gel gelelim  Sait Faik, insanın, ilkbahar mevsimine hayvanlara göre geç girdiğini düşünmektedir. Mesela bir at bir ya da iki yaşında ömrünün ilkbaharına girerken, bir kuzu altı ayda koç olmaktadır. İnsan ise yirmisinden önce ömrünün ilkbahar mevsimine  girdiğini idrak edebilir mi? Pek idrak edemez.  Yirmisinden önce ömrünün ilkbaharını idrak etse bile bu yalancı bir ilkbahardır.  İşte Bir İlkbahar Hikayesi, Sait Faik'in yirmisinden önce yaşadığı  yalancı ilkbahar hikayesidir.. Of.. Dinlemelisin... Nefis bir öyküdür.

Yazar oniki yaşındadır. Babasının memuriyeti sebebiyle Anadolu'nun bir şehrindedirler.  Bu şehre bir yaz sonu gelmişler. Kötü, karla dolu bir kış geçirmişler. Sonra birgün bahar geliverir. Fakat memleketin öyle bir coğrafyasındadırlar ki güneş kendini rahatça gösterememektedir. Sabah biraz ortaya çıksa bile sürekli şakır şakır yağmur yağmaktadır. Bütün kış başı hastalıktan kurtulmayan yazarın içinden, bu yağmurlu, kara bulutlu, kapanık havalı şehir sebebiyle hep bağırmak, ağlamak geçmektedir. Gene bir sabah gözleri tavanda yağmur bakalım ne zaman başlayacak diye düşünürken duvarda bir parlak daire titreye titreye hareket etmeye başlar. Önce ne olduğunu anlayamaz. Sonra anlar ki bu, bir aynanın duvara vurmuş ışığından başka bir şey değildir.  Yataktan fırlayıp pencereden bakar. Pembe şeftali çiçeklerinin arasından onu görür.  Onaltı onyedi yaşlarında bir genç kız elindeki aynayı yazarın  yüzüne tutmaktadır. Yazar önce kalakalır. Sonra ışık gözüne değdikçe ellerini yüzüne kapamaz da gözlerini kırpmadan kıza dimdik bakar. Ertesi gün bizimki de eline bir ayna alır. Birbirlerinin yüzlerine ayna tutarlar. Bu oyunu her sabah ancak yarım saat oynayabilirler. Çünkü yağmur yağmaya başlar. Kırkikindi yağmurları... Günlerce her sabah bu oyunu oynarlar. Bir sabah gene böyle ayna oyunu oynarlarken... Çocuk gözünü kırpmadan kızın ayna ışığına bakarken... Kız  her zamanki gibi gözlerini güzel elleriyle siper ederek çocuğun ayna ışığına bakarken... Çocuğun annesi odaya girer ve çocuğu ayna oyununda yakalar. Garip garip kıza, ayna ışığına ve çocuğun elindeki aynaya bakar. Ve çocuğa giyinmesini söyler. Arabaya binerler. Yola çıkarlar. Babası başka bir yere tayin edilmiştir. Tam ormanın içinden geçerken bulutların arasından çıkan güneş ışığı ağaçlarda bir görünür bir kaybolur. Çocuğun aklına  bir daha göremeyeceği ayna ışığı gelince... İşte tam o anda hüngür hüngür ağlamaya başlar.

Bu olayın üzerinden otuz yıl geçmiştir.  Yazar şimdi kırkiki yaşında olmalıdır. Ve tahmin edersin ki yaşı kırkı aşmış bir adam için ilkbahar mevsimi biraz üzüntü hissi verir. Fakat yazarın ilkbaharda üzüntüyle dolu yumuşaklık, bir yerinde duramayış, bir yürek çırpıntısı duyması yaşının kırıkiki olması sebebiyle değildir. O ilkbaharda odasının penceresine ışık vurduğunu farkettiğinde çocukluğundaki o kızı hatırlar. Otuz yıldır kimsenin yüzüne bir daha ayna tutmamıştır. Kimse yazarın yüzüne ayna tutmamıştır. Ama ilkbaharda kazara bir ışık odasının duvarında kırlangıç gibi hareket etse, o gün ne ettiğini bilemez. Ne hoş ilkbahar öyküsü değil mi? Şimdi bu öyküyü bilince ve sabah odamın duvarında dans eden ışığı fark edince ben... Yüreğim bir kırlangıç kanadı gibi çırpındı önce.. Sonra ne edeceğimi bilemedim. İlkbahar oynadığım ayna oyunumu özledim. Bugün güneş çıkarsa, ayna oyunu oynayalım mı, ne dersin?

Ve Kill Bill Ve Murathan Mungan Ve Yeni Türkü

Olmasa mektubun,
Yazdıkların olmasa
Kim inanırdı
Senle ayrıldığımıza

 

 

 

Sanma unutulur,
Kalp ağrısı zamanla
Herşeyi unutarak
Yaşanır sanma. 

 

 

 

Neydi bir arada tutan şey ikimizi
Birleştiren neydi ellerimizi
Bırak bana anlatma imkansız sevgimizi
Sevmek birçok şeyi göze almaktır. 

 

 

 

Baksana geçmişe,
Ne çok anıyla yüklü
Nerde o taverna,
Nerde sinema 

 

 

 

Harcanmış zamanlar
Yeniden yaşanmaz ki;
Geç kaldıktan sonra
Arama boşa! 

 

2011

NOT: Murathan Mungan'ın sözleri, Yeni Türkü ezgileri ve Kill Bill film kareleri... En bayıldığım üçlü...

Kahve Molası - Ve Çakma Harlem Şeyk Ve Rap Ve Neyim Var Benim...

Bugün çarşamba. Haftanın tam orta iş günü. İki gün çalışmışız. Bugünü saymazsak iki gün daha çalışacağız. Sonraaa... Ver elini hafta sonu... Yaşasınn!.. Sorarım sana, neden çalışır insan? Elbette tatil yapmak için... Yıllardır çalışırım. Sanırım hafta sonu bizim ofis kepenkleri komple indirdiğinden pazartesi sendromu filan asla yaşamıyorum. Ama.. Çarşamba... Ne bileyim... Haftanın tam orta günü ya... Farkediyorum... Çarşambaları benim iş heyecan ibrem fena halde  düşüyor. Kendimi resmen arafta hissediyorum. Aynı Yeni Türkü şarkısı gibi...  Ne içindeyim ofisin... Ne de dışında... Ya da... Kendim içindeyken, kafam dışında...  Fena!.. Yooo, buna razı olamam, dedim. Çarşamba... Çarşamba...  Kederlenip, mutsuz olacağıma... Şiirlerle olmasa bile şarkılarla kendimi ve ofistekileri avutmaya karar verdim. Aklıma bir fikir geldi... Bizim ofiste her zaman müzik dinlenir. Kızlara bir mesaj attım. "Şu anda hangi müziği dinliyorsunuz?" diye yazdım. Gülücük işareti eşliğinde, "Burcu Güneş, Bir Sevgi İstiyorum" diye cevap verdiler. Hımm... Olmazdı... Dinledikleri müzikle hayalimi gerçekleştiremezdim. Bu kez telefon ettim. Aklımdakileri takır takır söyledim. "Az sonra ofiste olacağım." dedim. "Ofise geldiğimde Ceza'nın Neyim Var ki? adlı şarkısını dinlesek diyorum." dedim. "Soru sormamanızı rica ediyorum." dedim. "Hazırlanın türk usulü harlem şeyk yapacağız" dedim... "Kamera yanımda..." dedim. "Bir dakikasını çekip you tube atacağız." dedim. "Günün şöhreti biz olacağız." dedim. Kapattım.  Derhal yazılı cevap geldi... Baktım... Hahhhaaa! Güldüm tabii... Şöyleydi... "??????????" Halay yapan soru işaretleri.. Yeminle sabah sabah bu haberleşme bile heyecandırıp günün rutuninden sıyırıp ayıklamıştı bizi...  Acaba nerden aklıma gelmişti Ceza'nın bu eski şarkısı şimdi? Ayrıca bir rap müziği, son günlerin modası harlem shake'le nasıl eşleşebilirdi ki? Harlem Shake'i biliyorsun değil mi? Dünyadaki en son moda... Hani bir ortam içinde dans etmeye başlıyorsun da... Önce etrafındakiler oralı olmuyorlar... Sonraa... Onlar da sana katılıyorlar... Kafana göre tuhaf tuhaf sallanıp hareket ediyorsun...  İstersen başına maske ya da şapka takıyorsun. Çekimini yapıp... Youtube atıyorsun... Dün konuşmuştuk ofiste...  "Ne acayiplikler oluyor dünyada?" demiştik dee... "Yuf artık!.. Dünyanın çivisi mi çıktı ne?" diye eklemiştik. Dün dündür... Bugün bugündür öyle değil mi? Eee... Atalarımız "Büyük lokma ye... Büyük lakırtı etme" dememişler haybeye... Bu resmen kelebek etkisiydi. Dünyanın bir ucunda kelebek kanat çırpsa, diğer ucunda fırtına kopmuyor muydu? Ne var ki? Dünyanın diğer ucundaki harlem şeyk, haftanın ortanca iş gününde, bizim ofiste küçük bir sallantı yapıverecekti. Öyle işte... Yani, acayiplik  sırası bizdeydi. Hem kim bilecekti ki?   Bak şimdi... Ofise koşar adım girdim tamam mı? Kızlar ayaktaydı...  Fonda Ceza'nın Neyim var rap'tan gayri adlı şarkısı çalmaktaydı.  Ben tuhaf hareketlere başladım. Kimi ellerimi silkeler gibi yaptım, kimi omuzlarımı, kimi belimi sağa sola salladım.  Kızlar bana baktılar. Onlar da acayip hareketler yapmaya başladılar. Elbette bizim harlem şeyk, köy usulü tattaydı... Olsun varsın... Vücudumuzu tuhaf tuhaf hareket ettirirken,  bildiğimiz şarkının sözlerini söylemeye başladık... 

"Bir bahçemiz var- Bir taraf çiçekli, bir tarafsa çöl. - Bir tarafta gökkusagi, öbür tarafsa kör. - Sınırda kalmışlardanız biz. -; - Sıkıntı çekmişlere yakın bir yerde. - Çölde kazanılan zaferler; - " 

Hahha! Görmeliydin bizi... Yattık yerlere... 

"Cümle derde ol deva diye dua ederdi günde bin defa - Fayda yok! Bu çok fena... - Çare yok! Bu bir bela... - Sanki yoktu başta... - Hepsi kalsın... Aleminde Sagopa ve Ceza,  -  Rap için bir pranga..." 

Yeminle nefes nefese kaldık. Tamam... Bu müzik harlem şeyke uymamıştı... Tamam... Çakma harlem şeyk yapmıştık yapmasına ama... Gülmekten öldük valla... İşe nasıl giriştik sonrasında anlatamam... Biliyorum, bu anlattıklarıma gülmüyor, vaziyetime  sadece acıyorsun. Diyorsun ki... "Allasen gene neler saçmalıyorsun!" 

Of!.. Ne diyebilirim... Elimde değil... Böyleyim... Dayanamayacak Rap'le cevap vereceğim...  "Olmaya çalış bir kul! - İstediğimiz yekte sulh! - Olmasın altında çul! - Olmasin paran ve pul! - Gene de gül bir kez be! - Bir kere gül be! - " Yarabbim sahiden neden böyle acayip biriyim??????  

Kahve Molası - Ve Köfte Ve Cha Bella Ve Tat Körlüğü

Öğlen yemeği için bizim köyün salaş köftecisine gittim. Burger cinsleri neymiş? Memleketimin binbir çeşit köftesine var ya... Of! Bayılırım... Biterim...  Düşünsene... Bi yazmaya kalksam memleketimin köfte çeşitlerini... Çiğ köfte, içli köfteden tut da, ıslama köfte, tükürük köftesi, kadın budu köfte, patates köftesi, kasap köftesi, cızbız köfte, salçalı köfte, izmir köftesi, kuru köfte, sarmısaklı köfte, şiş köfte, hamsili köfte,  rodos köftesi, rumeli köftesi, terbiyeli köfte, tekirdağ köftesi, inegöl köftesi, akçaabat köftesi diye uzar gider bu liste... Yalanım yok. İştahlı biriyim. Köfte dedin mi aşağı akan dereleri yukarı vurdururum yani öyle söyleyeyim... Köfte yerken sakın görme beni... Şaşkınlıktan ağzın açık kalır billahi... Çünkü köftenin herbi cinsine deli gibi yumulurum... Bugün öyle olmadı işte...  

Bugün hava nasıl güzel ve toz pembeydi! Oysa daha dün... Yağmurlu ve griydi...  Hayat da meteroloji gibi değil mi? Neyse, felsefeye dalmayayım... Bak şimdi... Köfteciye gitmeye niyetlendim ya... Ofisten güle oynaya çıktım, tamam mı? Ah!.. Rüzgar tatlı sert esmekteydi. Ne gam! Binanın gölgesinden çıkınca, kış güneşinin  yumuşacık ısısı tenime bir eros oku gibi değdi. Sevindim.  Sahile yürüdüm. Önümde masmavi deniz. Etraf nasıl ıssızdı anlatamam. Kimsesiz... Sessiz... Kollarımı açtım. Havayı coşkuyla kucakladım. Sonraaa... Eğildim. Taş ve midye topladım.. Ceketimin iki cebini tıka basa doldurdum. Nedense o anda aklıma Cha Bella adlı şarkı geldi. Gülümsedim. Özgürlüğü iliklerime kadar hissettim. Bu his ne kıymetliydi. Şarkıyı ıslıkla çalmaya başadım. Hoşuma gitti. Saçlarımı müziğin ritminde sallayarak kıyı kıyı yürürken, cebimdeki taşları teker teker denize geri attım. İnsanın yalnız ve özgür yürümesi ne şahane bir şeydi. Hey, bi dakika... Ben köftecide olanı biteni anlatacaktım. Sen ömründe hiç tat körlüğü diye bir şey duymuş muydun? Yeminle ben bilmiyordum...  Du bi... Anlatacağım... Dildeki reseptörler nasıl iştahla ilgililer vallahi anlatacağım... İyi ama... Konuyu dağıttım... Gene daldan dala atladım... Zamanın doldu.. Müşterime gitmeliyim. Eyvah!.. Kahve molam bitti.

Hey! Sanat Sen Ne Mübarek Bir Şeysin!

Yukarıdaki 1809-1852 yılları arasında yaşamış ünlü Rus roman ve oyun yazarı Nikolay Vasilyeviç Gogol'un fotoğrafıymış.. İnanamıyorum kendime.. Tek bir kitabını bile okumamışım.. Yeni farkettim.. Gogol adını bilmez miyim? Kitapla haşır neşir olan herkes bilir.. İyi de hiç bir kitabını okumamışım işte.. Niye? Ne bileyim.. Kör noktamda kalmış olmalı.. Başka ne diyebilirim?

Pekii.. Bu fotoğraftaki kim? 1999 yılında New York'ta kurulmuş Gogol Bordello adlı müzik grubunun Ukrayna asıllı sevgili solisti.. Of! Bir müzik yapıyor bu grup anlatamam.. Şu anda eski bir parçalarını dinliyorum. Sun is on my side...  Hımm.. Çokk güzel.. Çoook leziz.. Gitarın tadı var ya.. Offf.. Tarzları için ne desem ki.. Sanıyorum en uygunu roman folk.. Grup adlarını ideolojik olarak etkilendikleri Rus yazar Gogol'dan almış.. İlk kez işittiğim şarkıları Pala Tute idi.. Heyy! Kim söylüyor bunu? Ne güzel müzik, demiştim.. Çigan müziği tarzındaydı.. Dinledikçe gitar, akordiyon, keman ziyafeti tadı vermişti.. Ne yalan söyleyeyim diğer şarkılarını dinleme iştahım kabarmıştı.. Sonra araştırmıştım kim bunlar diye.. Aaa! Rus yazar Gogol'dan esinlenerek grup adlarını aldıklarını öğrenince o zaman farketmiştim ki ben Gogol'un hiç bir kitabını okumamıştım.. Sanat böyle bir şeydi işte.. Sen taa New Yok'ta roman folk tadında müzik yapan bir grup kur.. Grubun adını okyanus ötesi memleketten Rus yazar Gogol'dan al.. Sonra Türkiye'den biri senin müziğini dinlesin.. Gogol'un kitabını okumadığını farketsin.. Ve okumaya heves etsin.. Heyyy, sanat sen ne mübarek bir şeysin!

2010

Kahve Molası - Dur! Bırak Kaynasın Kahvenin Suyu

Az önce kahve molası verdim. Geçen hafta İstanbul'a gitmiştim. !f İstanbul Uluslararası Bağımsız Filmler Festivali' nin ilk kez takipçisi olmuştum. Bu kez gece seanslarına bilet almıştım. Şimdi ben... O akşam yaşadığım İstanbul'u anlatmak istiyordum. Vapurla boğazdan geçerken Şubat yağmurlarıyla yıkanmakta olan yedi tepenin üzerlerinde göz ısıran gökdelenlerin yarattığı iç sıkıntısını, insanların vapurda, metroda, otobüste gülmeyen yüzlerini, Boğazkesen'in yokuşundan  tırmanırken  yasak gözlerimle seyredip hayale daldığım yıkık dökük eski, kimsesiz Beyoğlu binalarını anlatacaktım...  Hafıza tuhaf kutu. Tam bu tatta bir yazıya girişecekken, Cem Karaca'nın bir şiiri gelip yüreğime oturdu.. "Dur!" dedim. Bırak kaynasın kahvenin suyu." Bıraktım... Rahmetle anarak, Cem Karaca'yı dinlemeye başladım...

Dur! bırak kaynasın kahvenin suyu, Bana İstanbul'u anlat nasıldı? Bana boğazı anlat nasıldı? Haziran titreyişlerle kaçak yağmurlar ardı Yıkanmış, kurunurmuydu yine o yedi tepe Ana şefkati gibi sıcak bir güneşle İnsanlar gülüyordu de Trende, vapurda, otobüste, Yalanda olsa hoşuma gidiyor, söyle. Hep kahır, hep kahır, hep kahır Bıktım be... Dur! bırak, kalsın, açma televizyonu Bana istanbulu anlat nasıldı? Şehirlerin şehrini anlat nasıldı? Beyoğlu sırtlarından yasak gözlerimle bakıp Köprüler, sarayburnu, minareler ve halice öv Diyiverdin mi bir merhaba, gizlice İnsanlar gülüyordu de Trende, vapurda, otobüste Yalanda olsa hoşuma gidiyor, söyle. Hep kahır, hep kahır, hep kahır Bıktım be... Dur! bırak, kımıldama, kal biraz öylece n'olur Kokun istanbul gibidir, gözlerin istanbul gecesi Şimdi gel sarıl, sarıl bana kınalım Gökkubbenin altında ordada beraber Çok şükür diyerek yeniden başlamanın hayali Hasretinin çölünde sanki bir pınar gibi İnsanlar gülüyordu de Trende, vapurda, otobüste Yalanda olsa hoşuma gidiyor, söyle. Hep kahır, hep kahır, hep kahır Bıktım be...

Cem Karaca not: resim -  http://www.boxinaboxidea.com/?module=post&id=127'dan

Ve Erkekler Ve Yemekler Ve Hayatın Tatları

Eğer tanımıyorsan, bu fotoğraftaki  jön acaba hangi filmin aktörü diye sakın kafanı yorma e mi?  Kendisi epeydir yakınen takip ettiğimdir birisidir. Neredeyse bütün videolarını izlediğimi söyleyebilirim.  Adı Jemie Oliver.  Ve o bir ahçıdır. Evlidir. Dört çocuk babasıdır. Yalanım yok, anlattıklarından nasiplenen biriyim. Mesela, yıllarca limon sıkmak için hep limonluk kullanmışımdır. Şimdi Jamie Oliver'dan öğrendiğim usulle limon sıkıyorum. Bir elimle limonu sıkarken, diğer elimi süzgeç niyetine kullanıyorum. Ayrıca aramızda kalsın, ben var ya ondan öğrendiğim usullerle  harikalar yaratıp,  şahane yemeklerle onbeş dakikada masayı donatıyorum. O kadar iştahlı, arzulu, heyecanlı yemek yapıp anlatıyor ki, yemek yapmak iş olmaktan çıkıyor,  resmen müthiş bir şölene dönüşüyor.

 

Yemek yapmanın kadın işi olduğunu düşünen erkeklere asla kızamadığımı, sadece her daim yürekten acıdığımı itiraf etmeliyim. Yemek yapmanın kadın işi olduğunu düşünüp, yemek yapmak için mutfağa girmeyen erkekler, öncelikle bünyelerinde var olduğuna inandığım yemek pişirme yeteneklerini ortaya çıkaramıyorlar, biiir... Tat alma hislerini geliştiremiyorlar, ikiii!..  Kimse haybeye iddia etmesin. Yemek pişirmeyen birinin, lezzetten adam akıllı anlayabilmesi mümkün değil...  Onların karınları acıkır. Ee! Yerler. Bana kalırsa yemek pişirmeyen erkekler, yaşamak için yiyen insan cinslerindendir. Yemek yapmayan ya da yemek yapmayı sevmeyen kadın yok mu? Elbette çoook..  (Ama bu yazının konusu erkekler:) En fenası nedir biliyor musun? Ne yazık ki onlar, önlerine gelen yemeğe harcanan emeğin de değerini anlayamazlar. Hayatında hiç yemek yapmamış biri, "nasıl, yemek güzel olmuş mu?" demenin  şahaneliğini, "eline sağlık" demenin harikuladeliğini nerden, nasıl bilebilir?  Neyse... Benim anlatmak istediğim başka bir şeydi aslında. Gene konuyu fena halde dağıttım galiba...

Eğer bloglarını bilmiyorsan, bu yukarıdaki gezgin kim acaba diye sakın kafanı yorma e mi? Kendisi çok uzun zamandır yakınen takip ettiğim biridir. Nerdeyse bütün videolarını iştahla seyrettiğimi söyleyebilirim. Adı Hakan. Çok iyi biliyorum. Aşçı değil. Hobilerinden biri yemek yapmak. http://thekitchencrashers.com/  adlı bloglarına birlikte yazılar ve videolar hazırladıkları Seda'yla evli. Ve yaptığı yemeklerin tek kelimeyle hastasıyım!.. Yalanım yok, anlattıklarından nasiplenen biriyim. Mesela, ayıptır söylemesi, sayesinde  tam bir pizzacı oldum çıktım.  Hakan, aşağıdaki videoda görüleceği üzere erkek elinin hamuruyla çok pratik ve  çok nefis  pizza hazırlamayı gösteriyor. Öyle dışarıya sipariş vermeye filan gerek yok artık...  İnan ki, pizzanın bu kadar basit olduğunu, hazırlanan hamurların buzlukta saklanabileceğini, istenildiği zaman çıkarılıp pizza hazırlanabileceğini bilmiyordum.   Bir erkekten daha yemek yapmayı öğrendim ya, ölsem de gam yemem diyesim geldi:)

http://thekitchencrashers.com/2012/07/31/super-citir-italyan-pizza-hamuru-ve-mantarli-pizza-tarifi/

fakat hep soruyorlar.. kendileri, bu "ne"ye bir cevap bulmuşlar, bir cevap olmuşlar gibi sanki

 -büyüyünce ne olucan?

- büyümek şart mı.. büyümeden 

"ne olunmuyor mu

-büyüyünce ne olucan?

- sizin olduğunuz hiçbir şeyi, olmuycaam..

başka türlü bir şey oluucaam..

burası gibi olmıycaak, gideceğim memleket..

ağacı, ayrı ağaç.. denizi ayrı deniz olacak.

 -büyüyünce ne olucan?

- sana ne.. söyliim de sen ol, değil mi..

pışşıık var mı ben de o göz.. hem annem,

"tanımadığın amcalara, büyüyünce

bir şey olma" dedi

-büyüyünce ne olucan?

- ne bir eksik, ne bir fazla.. üç aşağı, beş yukarı..

hayat majesteleri, ne uygun görürse,

onu olucam işte

 -büyüyünce ne olucan?

- başka işin yok mu senin ya..

dükkânın önünü kapatıyosun ya..

haydi ikile ya.. balon var, balooon..

bebelere balooon 

-büyüyünce ne olucan?

- ne olsam, memnun olmıycaam.. kim büyüyünce,

olduğundan, memnun olmuş ki allah aşkına

-büyüyünce ne olucan?

- valla ben bişey olmuycam amca..

valla başkası büyüyünce her şey olmuştur amca..

n'olur, dur vurma

 

  -büyüyünce ne olucan?

- büyüyünce ne oluucaan'lardan neler var menü'nüzde..

ustanın tavsiyesi nedir

  -büyüyünce ne olucan?

- sizin olduğunuz hiçbir şeyi, olmuycaam..

-yazılar - 

metin üstündağ/denemeyenler kitabından 

-film kareleri - 

leon

e.t

beyaz bant

ve for vendetta

harry potter

çoğunluk

ejderha dövmeli kız

ratatouille

amelie