Kahve Molası - Zagor Tişörtümle Dışarıda İlk Günüm.

Uzun zamandır aklımdaydı. Bir türlü cesaret edip bu hayalimi gerçekleştirememiştim. Dün ilk kez becerdim. Zagor gömleğimi giyerek işe gittim. İçeri girip ceketimi çıkarınca, ofistekilerin arkamdan işaretleşerek gülüştüklerini işittim. Evden çıkarken hazırlıklıydım esasında... Elbette irili ufaklı tepkiler alacaktım. Hiiç dert etmedim. Hiiç... Kendimi onların yerine koysam, harbiden haklı çıkabilirlerdi çünkü.  Düşünsene... Bir sigortacının  Zagor tişörtüyle  işe gittiği nerede görülmüş? Hele bu yaşta... Bari erkek olsam... Pes yani değil mi? Hem kadın halimle Zagor tişörtü giyiyordum... Hem de Zagor tişörtüyle işe gidiyordum öyle mi?  Vaziyetim hem karamba, hem karambitaydı  yani... Sülalemin bütün bıyıklıları adına değil de... Sülalemin bütün eli hamurluları adınaydı yaptığım...  Şaşırmışlardı tabii. Olacaktı o kadar... Hiiç aldırmadım. Bilakis Darkwood Ormanı'nda, ezeli düşmanı Profesör Hellingen karşısında zafer kazanmış Zagor edasıyla gerim gerim gerilerek odama yürüdüm. Koltuğuma kuruldum. Sana bir şey söyleyeyim mi,  ofiste kendimi nasıl güçlü hissettim anlatamam... Bundan böyle haftada bir gün Zagor tişörtümle işe gelmeye karar verdim. Neyse... Diyeceksin ki, "Haydi anladık, hava atmak için  yukarıya Zagor tişörtlü fotoğrafını koymuşsun... Peki yanındaki o elmanın bu yazıda işi ne?" Du bi... Anlatacağım işte. Gün boyu çok çalışmıştım ya...  Üstelik sırtımda  Zagor gömleğim vardı. Ah!.. Dışarıda hava nasıl güzeldi anlatamam... Şerbetti... Şerbet... Harikuladeydi inan... Bir ara  dayanamadım. Elimi çeneme dayayıp gene hayal alemime daldım. Ah! O anda Darkwood Ormanı'nda, sarmaşıklarla ağaçtan ağaca  uçmak vardı ama... Bizim köy nere... Darkwood neree... Elbette yapamazdım. Neyse...  İşten erken kaçtım. Benim kardeşi üç gündür görmemiştim. Özlemiştim. Arabama biner binmez kardeşe telefon ettim. "Evdeyim ablam gelsene. Misafirlerim var." dedi. Of... Bunu duydum ya... Kadın kadına toplaşma ha... Binlerce kasırga aşkına! Ne güzel!... Kardeşin evine gidene kadar, çay yanına hazırlanmış güzelim yiyecekleri gözlerimin önünden bir film şeridi gibi geçirdim.  Güle oynaya arabamı park ettim. Hava mevsim normallerinin çok üstündeydi. Kış güneşi bembeyaz bulutların arasından çapkın çapkın gülümsemekteydi. Baktım hava sıcak, ceketimi giymedim. Yoldan geçenlerin Zagor tişörtlü vaziyetime kimi şaşkın kimi alaylı bakmalarına aldırmadan apartmanın kapısına kadar gittim. Becermiştim. Zagor gömleğimle dışarıya ilk kez çıkmıştım. Kimseye aldırmadan dolaşabiliyordum işte... Niye böyle söylüyorum biliyor musun? Bakma böyle rahatmış gibi olduğuma, tepeden tırnağa kompleksliyimdir aslında. Biri bana eskaza alaycı tavırla  baksa var ya... Kızarırım, yerin dibine girerim valla.... Neyse... İşte apatman kapısına kadar sağ sağlim ulaşmıştım çok şükür... Zili çaldım. Açtı. Asansöre bindim. Beşinci katta indim. Hani bu elma neyin nesi diye soruyorsun ya... Hah... Anlatacağım şimdi sana...  Bir şey söyleyeyim mi? Kardeşim... Kapıda durmaktaydı. O nasıl bişiydi... Abartmıyorum, resmen spotsuz ışıldamaktaydı. Yarabbim ne güzeldi! İki dirhem bir çekirdek... Of!.. Şahaneydi yeminle!.. Sütlükahverengi parlak ipekli kumaştan çok hoş bir elbise giymişti. Ayaklarında parıltılı, nasıl diyorlar, o gökdelen tipi, hani platform topuklu ayakkabılardan... Saçlar lüle lüle omuzlara dökülmüş... Makyaj desen tastamam... Boynunda altın üzerine taşlı madalyon kolye... Nasıl şıktı, nasıl güzeldi, nasıl kraliçeler gibiydi anlatamam. Giydiğim Zagor tişörtümü görünce tebessüm etti. O meşhur öğretmen kaşını kaldırarak "Bu ne hal ablam. Zagor başına mı vurdu?" dedi.  İşte o anda elma aklıma geldi. Sözümona kardeşimle annemiz babamız birdi. Eee... Bir elmanın iki yarısı gibi niye değildik peki?  Kardeş, annem gibi  kraliçe ruhlu, ışıltılı biriydi. Evlatlık olmalıyım... Bense sanki Darkwood'tan gelme, tuhaf halli biriydim... Kapıda kalakaldım. Her zamanki gibi hayran hayran kardeşime baktım. Kardeş boynuma sarıldı. "Çok özledim seni. Ne duruyorsun, gelsene içeri." dedi. Postallarımı çıkardım. İçeriye girdiğimde, kardeşimin şımşıkırdak giyimli arkadaşları, üstümdeki Zagor tişörtüme gülümseyerek bakıyorlardı. Kızardım. Biraz utanmış olmalıyım. Kardeş yanaklarımdan öptü beni. Usulca "Aldırma kimseye, böyle çok şekersin" dedi. Sevindim. O sevinçle başımızın üstünde resmen şimşek çakmış gibi hissettim. Anlarsın ya... Tıpkı Zagor maceralarındaki  gibi... Tabii bu hislerimi kimseye belli etmek istemedim. Sadece şimşek ışıltısını  görmek maksadıyla otomatikman başımı tavana diktim. Kardeş şefkatle baktı bana.  Kulağıma  eğildi. En kardeş sesiyle  "Belli etme kimseye. Rrummmblee!" efektini ben de işittim" dedi.  Gülümsedim. Gözlerine sevgiyle baktım.  Biz bir elmanın iki yarısı gibi değildik belki. Olsun varsın. O benim kardeşimdi. Zaman zaman nerden geldiğini bilmediğim sesler işittiğimi  bilirdi.  Anlamıştı beni. Kardeşlik ne güzel bir şeydi. Yüreğim sımsıcak  güven hissiyle doldu. Tüm mahcubiyetim gitti.  Zagor tişörtümle gurur duyarak, emin adımlarla salona  yürümeye başladım.  İnsanlık için küçük, çizgiroman sevdalısı  için büyük bir adım attım.