Hafta Sonu Aksiyonu / Zor Ölüm - Daha Zor Ölüm - En Zor Ölüm- En Zorun Daha Zoru Ölüm:... 5.Neydi Ki:) )

Sinemada Bayıldığım Kadın Kahramanlar

ELLEN RIPLEY

 BEATRIX KIDDO - GELİN

 

 EVEY HAMMOND 

  

MARLA SINGER

 TRINITY

 

GUEM JA

 

LISBETH

 

PRENSES MERİDA

DAENERYS  TARGARYEN

Şşşth! Kimse Duymasın!-12-

Bugun işten döndüm ki o ne?

Tuhaf bir tıkırtı vardı evde…

Amaan, sende!

Hiiiç korkmadım yeminle…

Ayakkabılarımı usulca çıkardım.

Hışımla mutfağa daldım...

Binlerce kasırga aşkına!

Mutfakta erkek var!

Bir tane olsa neyse…

İnanılır gibi degil...

Tam 29 taneeee!

Gerçekten...

Kahve Molası - Şahane Serseri Olmaktır Niyetim-1-

Zaman ıpılık.  Hayallerimin içinde, çimlerin üstünde  yuvarlanır gibi yuvarlanıyorum. 

 

Ey Okur, lafı hiiiç eveleyip gevelemeyeceğim. Gene tek ömürde hep aynı kişi olmaktan sıkıldım. İtiraf ediyorum, şahane serseri olmaktır niyetim.  İşte bak... Parmaklarımın ucuna basa basa kaçıyorum. 

Biliyorum. Gittiğim yerde, adımı gene  değiştireceğim. Misal bu ya... Soran olursa, bu kez, "Bendeniz Toboso'lu Dulcinea" diyeceğim.  

Tamam. Uzatmıyorum. 

Yazımı bir çizgi roman gibi, "Kahramanımız yeni maceralarına doğru yol alıyordu." diye bitiriyorum. 

"anamdan yolcu doğmuşum

nehirlerle birlikte denizlere kavuştum

akşam dedim

şu koca dünya dedim

ağlasam dedim

yola bir düşüldü mü ömür boyunca gidilir

ekmeğin ve şarabın peşinden

turnaların peşinden

büyük şehirler büyük aşklar

çığlık çığlığa terkedilir

ben

çocuklar gibi sevdim devler gibi ıstırap çektim

damarlarımda dünyanın bütün rüzgârları

harplere açlıklara yalnızlığıma rağmen

anamdan yolcu doğmuşum

neyleyim

gurbet dedim

hürriyet dedim"

Attila İlhan

(Şahane Serseri adlı şiirinden)

Şşşth! Kimse Duymasın!.. - 12 -

Az önce,

İçim geçti, uyumuşum.

Mum ışığının cezbine kapılan

 kelebek olmuşum.

  Divane aşık gibi mumun etrafında 

döndüüm döndüm durdum.

Aleve tam yaklaşmıştım ki,

kendimi koltukta uzanmış buldum.

Tuhaf şey, 

yüreğimde buram buram tüten

 yanık kokusu duydum.

Gerçekten...

Yaşamak Hatırlamaktır.

"Metin'in attığı gollerin neredeyse hiçbiri sıradan değildi. 

Hepsinin bir başkalığı, ayrı bir güzelliği olurdu. 

"Gol goldür"  deyip geçmezdik o yıllarda. 

Bizim için ancak güzel golün, 

Metin'in attığı gollere benzer gollerin bir anlamı vardı." 

Ülkü Tamer - Yaşamak Hatırlamaktır. 

Kahve Molası - Ama Bir Ağlamaya Başlarsam Var Ya...

"En derin uykulardan uyanırken, bir rüyanın örümcek ağını yırtarız. 

Ama bir kaç saniye sonra, o ağ öylesine zayıftır ki, rüya gördüğümüzü bile hatırlamayız.

Baygınlıktan ayılırken iki aşama vardır: Birincisi, zihnin ve ruhun hissetmesi;

ikincisi de fiziksel olarak varolduğunu hissetmektir. Muhtemeldir ki ikinci aşamaya vardığımızda ilk aşamanın izlenimlerini hatırlayabilseydik, bu izlenimleri öteki boşluğun anıları arasında etkili şekilde görebilirdik. Peki o boşluk nedir?  En azından onun karanlığını mezarın karanlığından nasıl ayırt edebiliriz. Ama benim ilk aşama olarak adlandırdığım dönemin izlenimleri, hatırlamak istemese de uzun bir süre sonra çağrışım yoluyla kendiliğinden gelmiyorlar mı? Bu arada biz de nereden geldiklerine şaşıp kalmıyor muyuz? Hayatında hiç bayılmamış olan kimse korlaşan kömürlerde tuhaf saraylar, çılgınca tanıdık yüzler bulamaz. Birçoklarının göremeyebileceği havada, yükseklerde uçuşan hüzünlü rüyaları göremez. Taze bir çiçeğin kokusu üzerinde düşüncelere dalamaz..."

Edgar Allan Poe - Kuyu ve Sarkaç'tan

Çeviri - İpek E. Menekşe

Bitkindim. Yüreğim anlam veremediğim bir yangın alarmıyla sabahtan beri titreşiyordu. Sanırım  hafta sonu tatili süresince tembelleşen bünyem, ikinci çalışma günümün ağır kıvamlı temposuna daha fazla dayanamamış, gün gelipte bir işe yarayabileceğine asla aklımın kesmediği imdat çekicini kendime geleyim diye başıma indirmişti.  Bir anne şefkatiyle beni bağrına basan eflatun kadife koltuğumun kollarında yorgunluktan bayılıp kalmışım. "Şimdi şu patika yoldan sağa kıvrılacağım, sonra ilk sola dönüp dümdüz gittiğimde o yüzyıllık çınarların bulunduğu meydana çıkacağım." diye içime söylüyordum. Yürüyordum ben... Ilık esen ilk sonbahar rüzgârı omuzlarıma dökülen kestane rengi saçlarımı usul usul havalandırıyordu. Üzerimde duman rengi elbisem vardı. Ortalıkta kimsecikler görünmüyordu. Sadece patika yolun başındaki, üzerinde D. Belediyesi yazan, beyaz boyası yer yer döküldüğü için nuh nebiden kalmış bir sandal görünümü veren bankın üzerindeki kuş korosu aklımdan geçen Just Like a Woman adlı şarkının melodisine eşlik ediyordu. Cıvıltılar efsunluydu. İçinde yürüdüğüm mekan yüreğime huzur veriyordu. Patika yoldan sağa kıvrıldım. Sonra ilk sola dönüp dümdüz yürüdüm. Ama yolun ucu o yüzyıllık çınarların bulunduğu meydana çıkmıyor, bambaşka bir yere açılıyordu. Karşımda bir marangoz atölyesi vardı.  Çok şaşırdım... Olduğum yerde öylece kalakaldım. Nerede olduğumu soracak hiç kimse görünmüyordu. Yapayalnızdım. Kaybolmuştum ben. Kapısı demir kepenkli marangoz atölyesinin talaşlı camında korkmuş kendimi gördüm. Ürkek gözlerle içime baktım. Hiç tereddüt etmedim. Bağıra bağıra ağlamaya başladım.

"Bir gün parkta gezerken hayretten donakaldım.

Bir sürü gözü olan tuhaf bir kıza rastladım.
Epey hoş bir kızdı hem de sarsıcı baya'a!
Baktım ağzı var, başladık laflamaya.
Çiçeklerden bahsettik, onun şiir kursundan...
Ve gözlük takarsa bir gün yaşayacağı onca sorundan.
Öyle bir kız tanımak hoş bir sürü gözü olan.

Ama ağlamaya başladı mı baya' ıslanıyor insan."

Şiir/Çok Gözlü Kız - Tim Burton

2011

Kahve Molası - Ofisten Kaçasım, Sahile Koşasım, Şu Hareketin Tıpkısını Yapasım Var:)

Kanarya Mezarlığında Mutlu Yatan O Adam...

 Şu yukarıdaki çizimi, bir kitap kapağında gördüğüm anda vuruldum. Bittim! Bittim! Eğer posteri olsa var ya, hemen çerçeveletip duvara asacağıma yemin edebilirim. Öyle sevdim. Sahaftaydım. Toz ve eski kokan kitaplar arasında sessizce dolanıyordum. Bazan gelişigüzel bir raftan öylesine bir kitap çekeriz ya  hani... Hah işte... Kısmetime ne gelirse diyerek bir kitap çektim. 1970 basımı, sarı benizli, incecik bir kitap elime geldi. 40 yıllık kitap!.. Kimbilir kimlerin elinden geçmişti?  Kitabın kapağında, Keşkül-ü Fukara, Zeki Beyner Albümü yazmaktaydı. Ne kitabı ne de çizerini daha önce  hiç işitmemiştim. 


İşte kitabın kapağındaki bu çizim nasıl çarpmıştı bünyemi anlatamam.  Düşünsene, binlercesi  arasından durup dururken elime gelmişti...  Peki niye? Bir abraka dabra vaziyeti vardı yani, eminim. Ne olup bittiğini anlayamadım ki... Aaa!.. Karikatürde,  yere sere serpe uzanmış, gökyüzündeki yüreğin ışıltısı altında mutlu gülümsemekte olan,  ayakları, göbeği çıplak, fukara  adam birdenbire dile gelmesin mi? Dedi ki...

 

“1936 yılında Fatih’te doğdum. Kimsesiz çocuklardan biriyim. Anasız babasız sokaklarda büyüdüm. Çocukluğum, gençliğim Karacaahmet’te geçti. Mezarlıkta yatıyordum. 20 yaşına kadar hep sokaklardaydım. Vapur iskelelerinin yolcu salonlarında, Üsküdar Paşakapısı’ndaki adliyenin duruşma salonlarında kışın soğuktan korunmaya çalışırdım. Sokaklarda büyüdüm, ama kendimi korumasını da bildim. Hiç eğitim görmedim, okula gitmedim. Okuma yazmayı kendi kendime öğrendim. Okuduğuma inandıktan sonra çizeceğime de inandım ve çizdim."

 

Hayalle gerçek arasında, Zeki Beyner'le ayak üstü sohbet ettik. Keşkül-ü Fukara Albümü, aslında sanatçının kendi yaşamının bir özetiymiş. Kitap yıllardır  sahafın bu rafında ellenmeden duruyormuş. Şimdi benim elimdeymiş ya, aynı karikatürdeki fukara gibi çok mutluymuş.  Nasıl hoşuma gitti bu sözler anlatamam.  Utandım biraz tabii... Mahcubiyetle dudaklarımdan şu cümleler döküldü. "İnandığım Tanrı, çizgi sanatından bir nebze bile lütfetmemiş bünyeme. Olsun varsın. Çizgiden etkilenen bir bünye bahşetmiş ya, her daim teşekkürü bir borç bilirim kendisine. Sizin bu kapak karikatürünüz var ya fena halde dokundu yüreğime. Sanki acıttı. Ama anlatılmaz güzellikte. Acı olan şey aynı zamanda güzel olabilir mi sizce?"  dedim. 

O anlatılan dikbaşlı, muhalif, ters, huysuz, isyankar halini benden gizledi. Sadece efkarlı efkarlı gülümsedi.  Elindeki albümü gösterdi. "Bakın bunlar benim karikatürlerim, görmek ister misiniz?" dedi. Çok sevindim. "Elbette görmek isterim." dedim. "Ama şimdi gitmeliyim. Eğer gene görüşmek isterseniz, Kanarya  Mezarlığı'nın en ucundaki, kimsesizlerin yattığı mezarlığa gelmelisiniz. 11 yıldır oradayım. Karikatürü seven kalbi hemen anlarım. Gelin olur mu ziyaretime. Bekleyeceğim sizi." dedi.  Gitti.

Kanarya Mezarlığı mı? Kanarya Mezarlığı'nın içinde,  kimsesizler mezarlığı var öyle mi? Ömrümde duymadım. Orası neresi ki? Şaşırdım kaldım ne yalan söyleyeyim. Tamam, ailesi, akrabası yokmuş ama, koskoca sanatçı niye kimsesizler mezarlığında yatsın ki? Onun çizdiklerinden  para kazanan dergi sahipleri,  değerli karikatüriste bir mezar bile yaptıramamışlar mı? Bu ne kadirbilmezliktir? Bu ne vefasızlıktır? Yuf yani!

Zeki Beyner'le ikimiz aynı balonu paylaşan iki çocuk gibiydik. Zeki Beyner değerli bir çizerdi. Ben ise  çizgisever kabiliyet fukarası biri. Feleğin tatlı cilvesiyle, denk gelmiş, kitabın iki ipinden tutmuştuk birlikte...  Keşkül - ü Fukara bizi yan yana getirmişti. Zeki Beyner, çizdiklerini yüreğime dokundurmuş, acıtmıştı sanki. Ama bu acı anlatılmaz güzellikteydi.

Zeki Beyner, artık  ailemden biridir benim... Bence, o da beni yakını gibi gördü. Eminim. Öbür dünyaya göçmüş akrabalarımla birlikte, büyük sanatçının ruhuna rahmet gönderdim. En kısa zamanda Kanarya Mezarlığı'nda kimsesizler bölümündeki yerini bulmaya niyetlendim.