Eyvaaah!

Gazetedeki, "Rakamlara bakılırsa herkes depresyonda."  diye başlayan haberde, son yıllarda antidepresan ilaç  kullanımında ciddi oranda artış yaşandığını ve artış hızının inanılmaz rakamlara ulaştığını  anlatan yazının devamını okuyunca "Vay canına!" dedim. Nasıl yani memleketimdeki her üç kişiden biri antidepresan ilaç kullanıyordu öyle mi? Bu ilaçları, her canı sıkılan, keyfi kaçan, her gönül yorgunu, üzüntü çeken, uyku sorunu olan kullanmaya başlamış. Bu haberi okuyunca, yakınlarda seyrettiğim Equilibrium adlı film aklıma geldi.  Bilimkurgu filmlerde sürekli kurgulandığı gibi, bu filmde de Üçüncü Dünya savaşı olmuş bitmiş, totoliter bir rejimin hakim olduğu bir dünya ortaya çıkmış. Yaşanan acıların insanların kusurlu düşünce ve duyguları sebebiyle meydana geldiğine karar verilmiş.  Prozium adlı bir ilaç geliştirilmiş. Bu  ilaç sayesinde her yurttaşın duygularından arındırılması, hissetmemesi hedeflenmiş. Sadece yuttaşlara ilaç kullandırmak ve ekranlardan yansıtılan propagandalarla beyin yıkamak yeterli görülmüyor, ayrıca insanların duygulanmalarını kışkırtabilecek her nevi sanat eserleri, kitaplar, müzik aletleri, renkli eşyalar da  yakılıp yok ediliyor. Herkes mutlaka bu ilacı kullanmak zorunda, kullanmayanlar ise  sistemin yetiştirdiği adamlar tarafından öldürülüyor. Renksiz, duygusuz, tepkisiz, acımasız, baş kaldırmayan, kolay yönetilen, onaylayan, robotlaşmış insanların hayatlarını seyrederek filmin konusu ilerliyor. Bencileyin hayatı aklıyla değil, ancak duygularıyla anlamlandırabilen biri için, kurgu bile olsa böyle bir hayatı seyretmek ürkütücüydü ne yalan söyleyeyim. Neyse ki sisteme baş kaldıran, ilaç içmeyi rededen, "duygusal suçlu" olarak kabul edilen insanları yakalamakla görevli olan adamlardan birinin, her sabah içmek zorunda olduğu ilacın yanlışlıkla kırılması neticesinde hissetmeye başlamasıyla asıl film başlıyor. Preston'un karısı da zamanında "duygusal suçlu" bulunmuş ve  kendisinin gözünün önünde öldürülmüştü. Kılı kıpırdaman karısının yakılmasını seyretti.  Bu dünya feci bir dünyadır. Çünkü hissetmek, sevmek, hayal etmek kesinlikle yasaktır.  Preston, ilaç kullanımını bıraktıktan sonra bambaşka biri olmaya başlar. İnsanların kendisi gibi hissetmelerini sağlayıp, özgürlüklerine kavuşmaları için mücadeleye girişir. 

Kafa açıcı filmlerden olduğunu düşündüğüm Equilibrium'u seyrettikten sonra, insanı insan yapan aslında  duyguları mıdır, diye kafa çarklarımı çevirmeye zorlamıştım. Sevgi, aşk, merhamet, öfke, nefret, hırs, hüzün gibi duygularımızı hissetmeye ihtiyacımız mı var? Hayal kurmayan, düşünmeyen, hissetmeyen, tepki vermeyen insan  özgür müdür?  Acaba hiç aşık olmasak, hiç acı duymasak, hiç korku, endişe veya öfke hissetmesek ne olur? Üç kişiden birimiz antidepresan kullanmaya başladıysa,  Nâzım Hikmet'in dizesindeki gibi bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşcesine yaşamaya çalışacağımıza,  sevgi, aşk, heyecan, öfke, üzüntü, hayret hislerimizi uyuşturup, kendimize, dünyaya, evrene bir çocuk gibi şaşarcasına bakmayı unutmaya mı niyetlendik yoksa?  Ne yalan söyleyeyim, korktum. Eyvaaaaah!

 

O HABER BURADA.