Kır Evine Veda

Bugün akşam üzeri, iş dönüşüydü ki arabanın direksiyonunu Ketence'ye kır evine doğru kırdım. Yaz bitti. Eşyalarımı toplayacağım. En başta kitaplarım tabii.. Tabii ki kitaplar… Bütün yaz bana arkadaşlık eden dostlar. Kimini bırakacağım burada kalsınlar, önümüzdeki yaza kadar. Zaten dayanamam ki arada gelir koklarım kır evini… Bakarım her şey yolunda mı değil mi? Bazı kitaplarım ise alışıklar… Ben nereye onlar oraya taşınacaklar.

Ortalık sessiz…Sakin… Dışarıda usul usul esen hafif rüzgar… İncecik bir kuş sesi… Bahçedeki çınarın yaprakları yarı yarıya dökülmüş. Ağacın canı yanmış mıdır yapraklar kopup yere düştüğünde? Manolyaya ilişmiş rengarenk bir kelebek. Aman manolyaya dokunma, dokununca solar derler ya hani... Kelebek nasıl usulca konmuşsa manolyaya, soldurmamış da muhabbet ediyorlar görünümü veriyorlar adeta... Ev küser mi yaşayan insanlar evi terk edince? Ben evde yokken eşyalar konuşurlar mı acaba kendi kendilerine? Ben şimdi diz çöktüm oturuyorum ya yerde… Eşyalar sanki bana veda eder gibi görünmekteler. Kitaplar ortalıkta, çevremde… Karar veremiyorum ki… Ya kitaplardan bazılarını alıp götürünce ben kışlık eve, kalan kitaplar arkamdan göz yaşı gibi kelimelerini yerlere dökerlerlerse… Bıraktığım kitapları özlemle elime aldığımda, sayfalarının her biri boş çıkarsa, yaz geldiğinde kır evine geri döndüğümde… Ya evi su basması gibi kelimeler basarsa… Konut sigortasında kelime basması diye bir teminat olabilir mi acaba? Anlarsın ya sanki doğal afetmiş gibi. Neler düşünüyorum değil mi? Evet… Sahiden aklımdan geçiyor bütün bunlar… Tuhafım belki sana göre! Böyleyim işte! Tuhaflık ne ki?