İp Kopmadan Önce - Eda Şen

İp Kopmadan Önce adlı kitabın yazarı benim arkadaşım Eda Şen'dir. 17 Ağustos depreminde tek evladı- kızı Andaç'ı, eşi Mutlu'yu kaybettikten sonra bu kitabı yazmıştı. Yaşadıklarını paylaşmak ve içini dökmek niyetiyle, deprem öncesinde eşi ve kızıyla çıktıkları tatili, dönüşte yaşanan depremi, deprem sonrası başına gelenleri samimi bir dille kaleme almıştı. Bazen rahat koltuklarımızda oturup dünyada olup biten savaşları, depremleri, afetleri seyrediyorken, hep ateş düştüğü yeri yakar atasözümüz gelir aklıma. Deprem yaşamamış bir insana- ki Allah yaşatmasın bir daha- neler olup bittiğini anlatmak mümkün değil. Ani beklenmedik bir ölüm insanı nasıl şaşkına çevirir bir düşün! Hele ölüm aynı anda sadece bir değil iki kere vurduysa insana nasıl bir silkeleyip sarsacaktır bir hisset! Ya üzerine hem evin hem araban da kalmışsa deprem afetinin ayaklarının altında, depremlerden deprem beğen kendi ruhunda! Kabullenmesi zor bir vaziyet!

Ama bazı insanlar çok güçlü oluyorlar biliyor musun? Eda işte o güçlü, sağlam, kuvvetli kadınlardan. Eda deprem öncesi benim müşterimdi. Evi ve arabaları bizde sigortalıydı. Deprem teminatları vardı. Hasarlarını aldı. Depremden sonra Türkiye'de kalamadı. Hiç bir yere sığamıyordu. Acısı çok büyüktü. Bir süre Kanada'ya gitti. Nereye gidersen git, kafanın içindekiler seninle geldiği müddetçe, başka yerlere kaçmakla sadece mekan değiştirmiş oluyorsun maalesef. Eda anladı bunu ve yapamadı gurbette. Memlekete döndü. Tam nereye yerleşeceğini düşünüyorken, benim bir elemanım askere gitmişti. Araba kullanmayı bilen birine acil ihtiyacım vardı. Eda'ya benimle çalışmasını ve kalıcı konutuna yerleşmesini teklif ettim. Neden olmasın dedi ve kabul etti. Hem Yuvacık'a yerleşti hem de bizim ofiste çalıştı. Tam beş sene çalıştık birlikte. Hayat devam ediyordu işte bir şekilde. Gene gülüyor insan, gene kahkaha atıyor, gene mutlu olacak bir şeyler buluyor hayatında. Eda hayatı olduğu gibi kabul eden bilge kadınlarımızdan. Belki biz deprem yaşayanlar biraz normal değiliz. Farklı bakıyoruz belki hayata. İnsan bir kere geliyorsa dünyaya ve elinizde olmayan sebeplerden hayatın akışı bir anda değişebiliyorsa, gözlerinizle görmüş, hissetmişseniz ölümü bu kadar yakınından hayat oyun gibi gelebiliyor insana kimi zaman.

Eda şimdi Ayvalık'a yerleşti. Şahane arkadaşları, ailesi, dostları var. Sağlığı yerinde. Eşi ve kızıyla ilgili anıları capcanlı. Onları anılarında yaşamayı seviyor. Sürekli haberleşiyoruz... Biz de ofisimizde kimi zaman Eda ile anılarımızı anlatıp, bol bol dedikodusunu yapıyoruz. En son Değirmendere'ye geldiğinde ofisçe kızkıza bir geceye gitmiştik. 80'ler Nostalji gecesiydi ve ne kurtlarımızı dökmüş, ne şarkılar söylemiştik hep birlikte. Eda pozitif enerji geçirir çevresindekilere ve hayattaki duruşuyla güçlü bir kadın örneğidir!

Yukarıdaki fotoğraf bizim büroda çekilmişti. Oturan Özlem, ayaktakiler Berna ve kırmızı saçlı arkadaş ise Eda. Ben niye yokum bu fotoğrafta? Hep bana çektiriyorlar fotoğrafları olur mu ama:)