Mutluluk Neydi?

Şu minik minik toplar var ya hani... İşte onları az önce ben yaptım. Bugün eve geldiğimde çay yanında tatlı bir şey yemek istedim. Dolabı açtım.  Pek bir şey kalmamış. Sert sert bakan iki paket bisküvi, bir kaç parça çikolata... O kadar...  Olsun. Çok şükür dedim. Ama...  Yoo, böyle yememeliyim. Yiyeceğimi itinayla hazırlayıp, tabağımı renklendirmeliyim.

Kollarımı sıvadım. Bisküvileri yarım çay bardağı sütle rondoya attım. Bisküviler ufalandılar... Sütle hemhal olunca sertlikleri gitti, yumuşadılar. "Hah şöyle," dedim bisküvilere... "Sizi ilk gördüğümde, neydi o gergin vaziyetiniz öyle?" Haftalardır yüzünüze bakmadım diye, depresyona girmiş olmayasınız. Aaa! Çok fena eğer öyleyse! Durun bi... Şimdi sizle ilgileniyorum işte... Öyle değiştireceğim ki sizi, siz bile şaşacaksınız kendinize:)" dedim. 

Sütle yumuşamış bisküvileri sevgiyle avucumun içine aldım. Her birini şefkatle top gibi yuvarladım. Aha! Şahane! Beyaz çikolata parçalarını sıcak su üstüne oturttuğum kapta erittim. Elimdeki topları beyaz çikolataya bulayıp, şekerlemeyle süsledim. Binlerce kasırga aşkına! Çok mutlu görünüyorlardı. İnanmayacaksınız biliyorum ama resmen gülümsüyorlardı. Durur muyum? Hemen çayı demledim.

Bu hafta sonu okumayı planladığım çizgi romanlarımı yanıma aldım. Koltuğa oturdum. Ayaklarımı altıma topladım. İlk çizgi romanın adı  Y The Last Man.  Konusu çok ilginç. Bir gün ansızın, saniyeler içinde dünya üzerindeki bütün erkek canlılar ölüyor. Tüm kadınlar ile sadece Yoric adında genç bir adam ve bir erkek şempanze hayatta kalıyor. Son Adam Y... İşte böyle bir hikaye başlangıcı olan bu kitabı uzun zamandır okumak istiyordum. Çayım ve tatlımla, Son Adam Y'nin çizgi romanını okumaya başladım. Bir yudum çaydan içtim. Missss! Bir parça çikolatalı top bisküviden ısırdım. Hımmm... Nefis! Mutluluk neydi ki? Gündelik keyiflerimizle şimdiki zamanı anlamlandırma gayreti...  Di mi?