"Senin Yanın En Aydınlık Beyaz Benim İçin..."

Gün boyu kimi ofiste kimi arazide koştur babam koşturdum. Sabah uyandığımdan beri içim nasıl kıpır kıpırdı anlatamam. Bugün öğretmen kardeşimin doğum günüydü çünkü. Neler  hayal ediyordum  bir bilsen? Aslında erkenden okuluna gidecek, kardeşimi şaşırtacaktım. Tam dersin ortasında “Sürprizzz!” diye bağırarak sınıfın kapısını açacaktım mesela. Kardeşim ile  öğrencileri şaşıracaklardı doğal olarak. Gözlerini koca koca açarak bana bakacaklardı. Dalacaktım sınıfa. Kardeşimi sımsıcak kucaklayacaktım. Göğsüme bastırarak iyice sıkacaktım. “Dur yapma ablam! Dur! Çılgınsın!” diyecekti her zaman ki gibi.   Eğer ortam müsaitse, ellerinden tutacaktım sonra. Arkamıza doğru gerilecek, birbirimizi çekecektik.  Birlikte dönecek… Dönecektik… Başımız dönecekti bu durumda. Sınıf dönecekti. Şehir dönecekti hatta. Dünya durmadan dönecek dönecekti. Belki  döndükçe… Döndükçe… Zaman geriye dönecekti. Belki kardeşimin doğduğu güne  dönecektik. Onu ilk kez elime verdikleri an’a dönecektik mesela. Mini mini bir bebek. Kundak çirkini  büyüyünce mahalle güzeli olur derler ya… O hesap... Doğduğunda beyaz  böcür bir şeydi. Tam elime verdiler.  Tam o an… Elime alır almaz… Sarılıp koklamıştım  evvela. Bebeklerin o kendilerine has süt kokuları  olur ya. Oyy! Nasıl masum bir koku. Harika!. İçime doya doya çekmiştim.  Sonraaa… Birisi... “Haydi bakalım! Artık papucun dama atıldı.” demişti.  Saftirik bir kızdım her zamanki gibi. Öyleece kalakaldığımı bugün gibi hatırlıyorum.  Papucum dama atıldı öyle mi?  Ne demek olduğunu anlamamıştım ama… Sanırım benim için fena bir şeydi. Ansızın tadım nasıl da kaçıvermişti. Sonra kollarımdaki bebeğe endişeyle baktığımı hatırlarım.  İçimde fokurdayan su, ani bir savaş emri almış gibi, göz pınarlarıma hücüm etmişti. Kirpiklerimi kırpsam.. Farkındaydım… Kirpiklerimi bir kırpsam var ya… Gözlerime biriken sular pıtır pıtır  intihar edeceklerdi. Akabinde bebek kollarımdan düşüverecekti. Tam o an... İşte tam o an... Hüzünle kalakalmışken ben.  Bebek gözlerimin içine sımsıcak bakmış,  parmağımı sıkıca  tutuvermişti. İşte ilk o an… İlk o an  öğrenmiştim. Hiç unutmam.  Kalbim özlemişken böyle atmayı… Mucizeler hep böyle ansızın geliverirdi. Aynı Ebru Gündeş’in son şarkısında söylediği gibi.  Gülmüştüm… Gülünce, içimin suyu göz pınarlarımdan gerisingeri çekilivermişti. Usulca eğilmiştim kardeşimin kulağına…  “Teşekkürler minik elinle parmağımı tuttuğun için.. Teşekkürler böyle baktığın için…” demiştim…

Peki, ne oldu sonra?  Sence bu hayal ettiklerimi, bugün  yapabildim mi? Kimbilir? Niye olmasın? Yapmışımdır belki...  İyi ki doğdun kardeşim… “Karanlıktan korkmuyorum eskisi gibi… Senin yanın en aydınlık beyaz benim için..”