Dağlar Gibi Dalgaları Ben Aşarım. Takamın İçerisinde Kraliçe Gibi yaşarım.

 

"Denize çok yakınım. Biraz uzatsam ayaklarım suya değecek.” 

Kendi kendime mi dört duvar insanı olmaya karar verdiğimi hatırlayamadım. Hangi güç beni masa başında çalışmaya yönlendirmişti? Bu kadar denizi, balığı, balık tutanı, ekmeğini denizden çıkaranı severken niye balıkçı olmamıştım ki? Sait Faik’in dediği gibi, içinde kolyozların, sardalyaların, uskumru, kıraça ve istavritlerin yüzdüğü küfür dolu sesleri değişmek için insanın gözünü hırs, para hırsı bürümüş olmalıdır. Oysa ne güzel iş balıkçılık! Sait Faik’in ruhuna rahmet gönderdim. Onun cümleleriyle balık tutmayı hayal ettim.

“Ben bir yazıcı idim. Yazı yazmak canım istemiyordu. Yazı yazmam için bana çiçek, kuş hürriyeti değil, içimdeki aşkın, deliliğin, oturmaz düşüncenin hürriyeti lazım. Küçücük hürriyetler değil, alabildiğine yüz verilmiş bir çocuk hürriyeti istiyordum. Bu bana lazımdı. Yoksa herşeyi ağzımda gevelemekten başka ne yapabilirdim? Ne yapıyordum? Beş papel verdim, aldım naylon oltayı. Ucuna taktım zokayı. Parlattım çakımla. Koydum istavriti iğnesine. Saldım denize oltayı daha sis basmadan ortalığı. Kıprdamadı bile. Bir başka oltacı cıva verdi, zokayı parlattım. Yine bana mısın demedi olta. Vazgeçtim balık tutmaktan. Geldim dayandım elektrik direğine. Koydum ayağımı rıhtım taşına. Düşündüm nasıl edeyim, diye. Kararım katiydi. Bu akşam tutamazsam bunun yarın akşamı vardı. Deniz bizimdi. İçi bir hazineydi. Olta namuslu, balık sessiz, deniz bulanık, yaşasın hürriyet!”

not -

cümlelerini alıntıladığım sait faik öyküleri -

kendi kendime

yaşayacak

balıkçısını bulan olta