Kanaat...

 

O zamanlar gökyüzü biçilmiş buğday kokardı. 
Çiğnenmiş üzüm, mısır püskülü, bostan yaprağı, 
toprak kokardı insan emeğiyle yoğrulmuş.

Rüzgar serin sesli konuğuydu evlerin, 
bulutlardan, ağaçlardan, saçlardan süzülen...
Bir dirim duygusuyla doldururdu odaları...
Yağmur ikinci adıydı akşamların,  
günün yorgunluğu üzerine dökülen.
Bir düş inceliğinde akardı sular arklarda.....

 

şükrü erbaş/yolculuk'tan