Bağladım Canımı Zülfün Teline, Sen Beni Bıraktın Elin Diline!

Benim kardeş, okuyunca bağlamamla ilgili hikayemi… Dayanamadı tabi… Telefon edip, aradı beni… Telefon edip araması yetmedi, o hızla atlayıp arabasına bizim köye geleceğini söyledi. Kardeş gelene kadar, ne yapacağımı bilemedim. Ayaklarımı toplayıp, beklemeye karar verdim. Bir ara içim geçmiş. Uyumuşum. Bir rüya gördüm. Kocaman bir konser salonundayım. Büyük kadife perde usulca açılıyor. Salon tıklım tıklım dolu. Sahneye bakıyorum… Ben… Evet ben!.. Sahnenin ortasında oturuyorum. Üzerimde siyah uzun elbisem… Elimde bağlamam… Ayağa kalkıp, zarif bir reveransla seyircileri selamlıyorum. Yer gök alkıştan inliyor. Eteğimi tutarak, tekrar yerime oturuyorum. Bağlamamı kucağıma alıyorum. Çalmaya başlıyorum. İnanamıyorum. Ne güzel çalıyorum!.. Hatta bir ara kendimi kaptırıyorum, müziğin ritmine göre, aynı Arif Sağ gibi saçlarımı yüzüme yüzüme attırıyorum… Halim o kadar komik ki, rüyamda kahkahalarla güldüm inan ki! Kendi kahkahamın sesiyle uyandım… Baktım kardeş kapıda değil mi? Beni görür görmez gülmeye başladı… İnan bir süre gülmekten konuşamadı… Kendine geldiğinde dedi ki:
- Abla, bağlama aldığını duyunca aklıma ne geldi, biliyor musun? Ablam şimdi bir çalar, bir çalar bağlamayı.. Kaptırır kendini… Arif Sağ gibi yüzüne yüzüne attırı attırıverir zülüflerini... Hahhaha! Abla.. Kusura bakma ama, yolda halin gözümün önünde canlandıkça, gülmekten öldüm vallaha!..

Pes yani! Bakar mısın, yememiş içmemiş, bu lakırtıları etmek için üşenmemiş bizim köye gelmiş. Gittim içeri. Saçımı sımsıkı bağladım. O yetmedi. Saçımı iki taraftan da tokaladım. Hem ben rüyada görüp, hem kardeş aynı şeyi söyleyince, korktum! Sahiden bağlama çalarken, acaba saçlarımı yüzüme yüzüme savurur muyum ki? Bilmem!