Ve Karanfil Ve Şiir Ve Mola

Bu sabah ofise  gelirken incecik yağmur çiseliyordu. Aldırmadım. Arabamı yolun başına bıraktım. Yürüdüm. Çiçekçiye uğradım. 

- Fatma abla günaydın,  bereketli, sevinçli bir gün olsun, derken  pintiricik bedenini kollarımın arasına aldım, sıkıca kucakladım.

- Ahh, bi karanfillerim var kardeş, dört dörtlük, dedi. İnan ki şahanelerdi. Eğildim kovaya, usul usul kokladım. 

- Yapıver ablacım iki buket, dedim. 

Beyaz cipsolar ve yeşilliklerle hazırladığı karanfilleri aldım. Kucağımdaki karanfillerle Fatma abla'ya kocaman sarılıp vedalaştım. 

Ofise girdim.   

- Cümleten günaydın, dedim ofis ahalisine... Her sabah olduğu gibi her birini sevgiyle öpüverdim. Berna, elimdeki karanfilleri almak istedi.  Tam verirken karanfilleri, salona  döndüm: 

- Sakın gülmeyin olur mu, içimden geldi, size  şiir okuyacağım, dedim. 

"Sen o karanfile eğimlisin, alıp sana veriyorum işte

Sen de bir başkasına veriyorsun daha güzel

O başkası yok mu bir yanındakine veriyor

Derken karanfil elden ele."

Bilgim yarım yamalak... Edip Cansever'in Yerçekimli Karanfil adlı şiirinin sadece orta mısralarını ezbere bilirim. Elimde karanfiller şiiri seslendirdim ya... Nasıl iyi geldi anlatamam.  Arkadaşlarım da, "işimizin arasında bu şiir molası çok iyi geldi" dediler ya... Aa! Acaba seslendirip Hayal Kahvem'e eklesem, sizlere de iyi gelir mi ki:)