Şairler Şehri Hayalim ve Can Yücel

Bir ara hiç unutmam… Şiir çarpmasına uğrayacağımı bile bile…  Turgut Uyar, Edip Cansever ve Cemal Süreya şiirleri arasında dolansam diye heves etmiştim. “Hiçbir şey umrumda değil diyorum… Aşktan ve umuttan başka…” dizelerinin şairi  Turgut Uyar’la başlamıştım ilkin. Sonraaa… Ne yazık ki vakit kalmamıştı diğer şairlerin kapısını çalmaya... Beklenmedik bir işim çıkmıştı. Şiir yolculuğuma devam edememiştim de gerisin geri dönüvermiştim. Olmazdı ki böyle şairleri yarı yolda bırakmak! Hatırlasana...  Ne derdi Cemal Süreya? “Seni bir kere öpsem ikinin hatırı kalıyordu… İki kere öpeyim desem üçün boynu bükük.” Eee… Ben bir tek Turgut Uyar’ın şiirlerinin kapısını çalmayla  kalsam, Cemal Süreya’nın hatırı kalacaktı. Sadece Turgut Uyar'la Cemal Süreya'nin  şiirlerine uğrayayım desem, bu kez Edip Cansever’in  boynu bükük kalmayacak mıydı? Eyvah! Kuşkusuz kalacaktı.  Of! Ben ne yapmıştım böyle? Nasıl boyumdan büyük,  muazzam bir işe kalkışmıştım. Hemen vazgeçmiştim hemen... Ani bir karar değişikliğiyle Can Yücel’e atlayıvermiştim. 

  

Hep ne hayal ederim biliyor musun? Öbür dünyada bir şairler şehri olmalı…  Düşünsene, şairler şehri varsa eğer... Bu dünyadan göçen şairler, illa ki o şairler şehrine yerleşmiştirler. Hey! Gördün mü? Kendim hayal etmiş kendim inanmıştım gene…  Düşündüm bu hayal üzerine… Şimdi o şairler şehrinde, sevdiğim tüm şairler komşudurlar ya... Sanırım Edip Cansever'le Cemal Süreya, ancak Can Yücel dizelerini yazarsam  bana sitem etmezlerdi.  Çünkü Can Yücel  tüm babaCANlığıyla  şair komşularına "Haydi ulan, üzmeyin kızı! Bekleyin sıranızı..." diye onlara seslenirdi.  Ve bence Edip Cansever'le Cemal Süreya sıralarını memnuniyetle Can Yücel'e verirlerdi. “Fazla yokuşa sürmeden, hemen atlayayım Can Yücel şiirlerine o halde...” demiştim. O güzeller güzeli sevdalı dizeleri…  “Sen gideli hastalar oldu liman…… Sen gideli… Sağır- dilsiz okulunda öğretmenim ben.” der ya hani... Of!  Ya şu şiirine ne demeli? “Ellerimde bir göz yaşı… gözlerim boş gidiyorum… Ne bileyim bir damlanın böyle deniz olduğunu. Şaştım… mavi bir fal gibi açılınca önümde.”  Ne müthiş değil mi? Her şair ayrı dünya… Ayrı tat… Ayrı lezzet… Ama dikkatini çekerim. Böylesine etkili aşk şiirlerinin şairi Can Yücel'i kızdırmaya asla gelmez… Çünkü nasıl ağzı bozuktur, nasıl küfürbazdır anlatamam! Söyleyeceğini bodoslama söyler…

Kibar Hırsızın Türküsü

Anamın ipiyle indim gökdelen damınızdan

Kelebek gibi girdim kelebek camınızdan

Taksinize mülkünüze dairenize

Heceleyerek üzerinde ayak ve el uçlarımın

Belledim seyyarenizi ve kelimelerinizi

Gözlerinize baktım, mukaddes ciltlerinize, büfelerinize

Vesairenize..

Şiir fenerimle de baktım, son çığlık!

Aşk yokmuş sizde beş paralık!

Gidiyorum ben boşçakallar

Sıçmışım ortalık yerinize

Kıçımın fosforuyla aydınlanın siz artık.

Tamam. Ne denir başka?  Ağzı bozuk diye Can Yücel’in şairliğinden kuşkulanmak mümkün mü? Asla… Eğip bükmeden sözcükleri savuruyor. Veee…  Can Yücel’in şiirleri beni derinden etkiliyor. Şimdi nereden aklıma geldi bütün bunlar biliyor musun? Bugün Can Yücel’in ölüm günü. Şair tam on iki yıldır Datça’nın koynunda dinleniyor.  Ruhuna rahmet Can Yücel… “Sen gideli hastalar oldu liman… Karantinalara girdi..." İyi uykular!