Durdum!

Gözün aydın! Olan oldu sonunda. Bak ne oldu görüyor musun bana? Sanki pilim bitti ve durdum! Yazamıyorum. Hatta yazmak istemiyorum. Ayağım zorla gidiyor evimdeki çalışma masamın önüne. Zoraki oturuyorum sandalyeme. Elimin altında klavye. O bana bakıyor ben ekranın yüzüne. Yok olmuyor. Gelmiyor aklıma tek bir kelime... Ben ki Sait Faik misali yazmazsam çıldıracağım diyordum daha bir kaç gün önce.. Ya da Edip Cansever misali kendimi yazı yazmaktan alıkoymanın, bir ıhlamur ağacını kesmekle aynı şey olduğununu düşünüyordum. Biliyorum gene abartıyordum. Böyleyim işte! Peki şimdi ne oldu ki bana böyle? Potansiyelim bu kadardı. Hızlı tükettim bitti diyeceğim... İyi de, ben börtü de yazıyordum. Böcek de yazıyordum. Kardeş de yazıyordum. Kadın de yazıyordum. Şiir de yazıyordum. Şarkı de yazıyordum. Havadan nem kapıp her şeyle ilgili yazıyor, hatta cümleleri oluştururken okuyanda ne duygular uyandırır, yazdıklarım nereye gider diye hiç düşünmeden kelimeleri seri bir şekilde ardı ardına kafama göre diziyordum. Şimdi yok... Yapamıyorum.

Bu zararsız bir mola hali olabilir mi? Peki bu yazamama durumu, ya balçık gibi yapışırsa üzerime? Ya yazamazsam, ya yazmayı beceremezsem, ya aklıma gelmezse tek bir konu yada kelime... Düşünsene... Zaten bir tuhaflık vardı bende... Bu kadar yazı yazılır mı? Her gün... Biteviye... Şimdiye kadar neredeydi bu yazı yazma isteği? Ama başlamıştım işte yazmaya bir kere... İyi de gidiyordu. Seviyordum yazmayı. Belki arada saçmalama hakkımı kullanıyordum... Abartmayı ya da ... Okuyanda komik duygular uyandırırım belki diye düşünüyordum. Daldan dala yazıyordum işte.. Hayallerimi anlatıyordum kimi zaman... Bloğuma uygun... Bloğumun adını Hayal Kahvem koymuştum ya... Adı üstünde... Hayaller kuruyordum... Yazıyordum işte aklıma ne gelirse... Yazmak güzel bir histi. Bayılıyordum. Ama yok. Olmuyor. Yazamıyorum. Galiba durdum!