Bazı Kitapların İlk İki Cümlesi

"Çoğu kişi İstanbul Boğazı'nı yazın sever, ben kışına vurgunum. Kar yağarken camgöbeğine dönüşen akıntılarını, kıyıya çekilmiş sarı, kırmızı, mavi boyalı sandalların üzerinde biriken beyaz karı, yiyecek arayan martıları sık sık seyrederim." (Zülfü Livaneli - Leyla'nın evi)

"Yatağın başından ucuna kadar uzanan mavi damalı yorganın engebeleri, gölgeli vadileri ve mavi yumuşak tepeleriyle örtülü tatlı ve ılık karanlıkta Rüya yüzükoyun uzanmış uyuyordu.Dışarıdan kış sabahının ilk sesleri geliyordu." (Orhan Pamuk - Kara Kitap)

"Kimilerini eksik bir adam gibi görsem de, yüreğim biliyor ki, şu anda dünyada, yaşamının anlamına varmadan kader rüzgerının önünde sürüklenip giden milyonlarca kişiye göre fazlalıklarım var. Ölümlülerde pek ender rastlanan bir bilgi birikiminden ve önseziden söz ediyorum." (Zülfü Livaneli - Engereğin Gözündeki Kamaşma)

"İnsan soyunun ölüm gerçeğini kabul etmekte zorlanışı değil midir, onu dünyada gerçekten sahip lduğu tek varlık olan bedeninden bir bakıma ayrı düşüren? Bedenle bilinç arasındaki uzaklık beni her zaman düşündürmüştür." (Erendüz Atasü - Bilinçle Beden Arasındaki Uzaklık)

"O" bir gün çıkıp gelene kadar, 'en iyi korunan sır' dediğimiz yeryüzü cennetinde huzur içinde yaşayıp gidiyorduk. Böyle bir cennet nasıl anlatılır, hatta anlatma girişiminde bulunma cesareti gösterilir, bilemiyorum. (Zülfü Livaneli - Son Ada)