İlkbahar mı? İşte, Eli Kulağında!..

Bu sabah işe gitmek üzere tam arabamı çalıştırmıştım ki... O ne? Bir sarı kuru yaprak, arabamın ön camına düşmesin mi? Mümkün değil, devam edemem ki yola. Bunu bir işaret farzederim. Hemen inerim arabamdan tabi bu durumda. İndim. Baktım arabamın camına düşen, sarı kuru yaprağa. Sarı kuru yaprağın kopup düştüğü, devasa ağaca baktım sonra. Tüm yaprakları yere dökülmüş. Ağaç gözüme o kadar zavallı ve yalnız gözüktü ki. Dayanamadım. Kollarımı doladım, sımsıkı sarıldım yaprakları dökülmüş yapayalnız ağaca. Sert gövdesine kulağımı dayadım. Derinden gelen hüzünlü iç sesini dinledim. Bak ne diyeceğim sana... Hayatında en azından bir defa... Sarıldın mı hiç bir ağaca? Hem de sonbaharda...Ağacın en ihtiyacı olduğu zamanda.. Düşün bir hele.. Düşün... Düşün... Gelir mi hiç aklına? Ağaçtan kopup düşünce yere , yaprağın canı yanar mı? Yaprak dalından kopunca, ağaç acaba ağlar mı? Olur mu böyle şeyler?Ağaca sarılınca, yanağını gövdesine dayasana... Dinle bir hele... Dinle... Dinle... Hani olur ya, ağaç fısıldayıverir belki bir şeyler kulağına... Yok, yok... Merak etme... İçin rahat olsun. Ben burda durup, ağacın başını bekleyeceğim. Her sonbahar gelişinde... Sarı sarı yapraklarla.. Kuru dallar arasında... Ağacın fısır fısır sesini dinleyeceğim. Düşen bir yaprak görünce, iflah olmaz iyi niyetimle, ağacı teselli edeceğim. Diyeceğim ki ona: " Ey ağaç! Dert etme ne olur? Bak,ben burdayım işte. Kış nedir ki? Hemen gelir geçer. İlkbahar mı? İşte, eli kulağında! Yüksek mevkilerle olan sıcak ilişkilerime güveniyorum.. İlkbaharı sana hemen getirteceğim... Lütfen, ağlama!