Bütün Kitapları Yakmalı Öyle mi?

Az önce şiirlere şöyle bir göz atıyordum. Değerli ressam ve şair Bedri Rahmi Eyüpoğlu’nun “Sevgi Üstüne” adlı şiirine rastladım. Uzun zamandır bu şiiri okumamıştım. Yok, bu şiiri okumaya tövbeliydim aslında. Çünkü okuyunca çok fena olacağımı biliyordum. Yok, kendimi frenlemeyi bilmeli, okumamalıydım gerçekten. Bu şiirle aramda tuhaf bir ilişki vardır çünkü. Hem çok seviyorum. Hem çok korkuyorum. Olur mu böyle şey? İnsan sevdiğinden hele şiirden korkar mı hiç? Daha neler değil mi daha neler? Maalesef bende her türlü tuhaflık mevcut işte!

Bedri Rahmi Eyüpoğlu, “Sevgi Üstüne” adlı şiirine, “Bütün kitapları yakmalı” diye başlar. Benim gibi kitap sevdalısı biri, okursa böyle bir cümleyi, ne olur hali? Tamam.. Koskoca şair... Söylüyorsa böyle bir cümle, bir bildiği vardır elbette. Üstelik şairlere hayali yazdıklarını bile bile, acayip şekilde inanırım.Tamam… İyi... Güzel... Fakat şiir olduğunu bilsem de, bu şiirin sözleri benim bünyeme uygun değil işte. İnan sadece ellerim değil, yüreğim titriyor kitap yakmaktan söz edince.

Ardından şiir şöyle devam ediyor, “Sevda üstüne ne söylenmişse yalandır.” Of!.. Şimdi söyler misin, inandığım her şeyi nasıl yıkıp geçeyim bir kalemde? Hem kitaplara, hem de sevda üzerine söylenmiş sözlere nasıl yalandır diyebilirim? Bak işte korkmaya başladım bile. İyi ama koskoca Şair yanlış bir şey söyleyecek değil ya. Bak ne diyor şiirin devamında,”Kitaplara göre insan/Karanlıkta yüzüne bin mumluk lâmba tutulmuş/ Gözleri, yüreği kamaşmış insandır/Aptaldır, hastadır, kahramandır.” Of.. İnan okudukça kendimi kötü hissediyorum. Esas derdim, hissettiğim bu şeyleri, hissetmek istemeyişimden kaynaklanıyor tabi. Kendi korkularımdan korkuyorum.

“Bütün kitapları yakmalı, Sevda üstüne ne söylemişlerse yalandır.” Şair bu sözleri şiirin devamında tekrarlıyor. Okudukça şiiri kafam iyice karışıyor, korkum katmerleştikçe katmerleşiyor.. Aklımın içindeki kara kuyuya düşeceğim sanıyorum. Düşmemek için, kenardaki taşlara sıkıca tutunuyorum. Sallanıyorum da sallanıyorum. Eyvah!.. Yüreğimin taşları sanki yerinden oynuyor. Bazı şiirler iyi gelmez ya insana.. Bedri Rahmi Eyüpoğlu’nun “Sevgi Üstüne” adlı şiirine hem bayılıyorum… Hem de… Okumaya dayanamıyorum! Yok.. Devamını okuyamayacağım. Aslında ne etkileyici bir şiirdir! Yapılır mı böyle? Şiir yarım bırakılır mı? Devam deyim iyisi mi? Düşeceksem düşeyim karanlık kuyulara... Korkunun okura faydası yok... Aklımı ve tescilli diğer duyu organlarımın radarlarını açayım şöyle... Şair ne dediyse okuyayım iyice!

Sevgi Üstüne

Bütün kitapları yakmalı,/Sevda üstüne ne söylemişlerse yalandır./ Kitaplara göre insan, /Karanlıkta yüzüne bin mumluk lâmba tutulmuş, /Gözleri, yüreği kamaşmış insandır./ Aptaldır, hastadır, kahramandır./ Bütün kitapları yakmalı,/Sevda üstüne ne söylemişlerse yalandır./İçinde bir tek suret yaşayan yüreğe yürek mi derler./ Bir tek yaprak veren dalın boynun burarlar./ Bir tek meyve veren dalı keserler./İnsan dediğin bir buğday tarlası gibi olmalı./ Esti mi rüzgâr bir değil milyonlar için esmeli. /Bir tek meyve veren dalı kesmeli./ İnsan dediğin derya misali, /Üstünde milyonlarca dalga, /İçinde kıyametler kopmalı/ İnsan dediğin derya misali, /Uçsuz bucaksız olmalı. /Gel çıkalım sevgilim gel /Gel kurtaralım birler hanesinden/ Çekelim gidelim bir uçtan uca/ Açalım yüreğimizin kapılarını sonuna kadar/ sevelim sevelim sevelim /Sevebileceğimiz kadar. Bedri Rahmi Eyüpoğlu