Bir Güne Çok Şey Sığdırmak

İnsan bir günde neler yapabilir? Kaç mevsim yaşayabilir? Kaç kıta değiştirebilir? Kaç vasıtaya binebilir? Ruh durumu ne kadar değişebilir, sorarım sana..

Bir sabah uyandım ki şahane bir güneş var. “Hey, ne güzel bir gün!”dedim. Çok keyiflendim. Sonra baktım, bir mektup düşmüş sanal posta kutuma... Hiç kabahatim yokken nasıl sitemkar bir yazı bu, anlatamam sana... Çok kırıldım. Dur bir bekle değil mi, bir beşe kadar say bari. Yok yapamam. Hiç tutamam kendimi... Bir hışımla sarıldım klavyeye... Uzun bir cevap döşendim. Sabahki sevinçten eser kalır mı? Kalmadı tabii... Çok öfkelendim. Sonra bir müşterim aradıı. Benimle görüşmek istediğini söyledi. Üstelik “Onbeş dakikada burada olur musunuz, acil!” dedi. Çok telaşlandım. Hızla arabama bindim. O hafta araba kullanırken, Julio İglesias’ı dinliyordum. Müziğin sesini açtım. O kadife ses, nasıl merhem gibi geldi kırgın ruhuma... Birden kendimi toparladım... Müşterimle görüşmem bittiğinde, İstanbul’a başsağlığına gitmeliydim. Yetişemeyeceğim diye çok panikledim. İzmit'in merkezine geldiğimde, bir minübüs yolun ortasında durmuş, nasıl yolu işgal ediyor... Bir süre sabırsızca bekledim. Çok sinirlendim. Geç kalıyorum, tam beklemeyeyim geçeyim dedim ki, minübüs birden hareket etti. Sağ dikiz aynamı kırdı ve arkasına bakmadan gitti. Afalladım. O kadar canım sıkıldı ki, maçlardaki ağzı bozuk taraftarlar gibi arabamın içinden bağırdım durdum. Küplere bindim. Neyse ki öfkem sabun köpüğü gibidir hemencecik geçer. Açtım müziği, sinirlerimi yatıştırdım. Hanım hanım arabamı sürdüm.

İstanbul’a doğru yola koyuldum. İzmit’te hava yazdı. İstanbul ise tam bir ayaz. Arkadaşım babasını kaybetmişti. Başsağlığı diledim. Ateş düştüğü yeri yakıyordu tabii, elimden geldiğince acısına ortak olmaya gayret ettim. Sonra usulca veda ettim. Bir minübüsle Kadıköy’e gittim. "Hayat boş, gerisi hoş" dedim. Aylak, avare dolaşmaya heves ettim. Balıkları, sebzeleri seyreder mi insan? Evet, hem de nasıl seyreder... Hem de her birini teker teker… Şu Kadıköy’ün ara sokaklarındaki hengame ne kadar güzel! Peki aylak aylak gezer mi insan? Evet, hem de nasıl gezermiş. Vallahi öyyylee avare avare gezindim. Adamakıllı aylak, avare gezinmek ne şahane bir şeymiş! Şimdi buraya kadar gelmişken, Hacı Bekir’in fıstık ezmesini yemeden olmaazz! Yemek neredeyse, ben orada bittiğim için hemen yönümü Hacı Bekir’e doğru çevirdim. Dayanamadım bir de fındıklı akide şekeri aldım. Ohh! Önce badem ezmesi, arkasından fındıklı akide şekeri, ağzımı tatlandırdım. Bir enerji geldi bana.. Birden coştum.

Dedim ki “Şimdi şurdan atlasam vapura, köpükleri saça saça varsam Beşiktaş'a!” “Hey! Tamam!” dedim. Kendi fikrimin ince gülünü kendim çok beğendim. Niye Beşiktaş? Hem Kabalcı Kitapevi’ne hem de benim dvd’cime gideceğim… İkiside Beşiktaş’ta... Önce sahilde bir çay içtim ve vapurun gelmesini bekledim. Sonra atladım vapura... Bir baktım ki bir tarafta Kız Kulesi, bir tarafta Galata… Önce erkek tarafı oldum geçtim vapurun Kız Kulesi tarafına... Sonra kız tarafı oldum, geçtim Galata Kulesi tarafına… El salladım ve selam gönderdim iki sevgiliden birbirine sanki ben çöpçatan… Düşündüm ki… Belki duyarlar beni de sevinirler kavuşamayan sevgililer, olur a!!

Beşiktaş’a geçtim. Nasıl acıkmışım. Midem açlıktan gururlduyor resmen... Önce ilk hedef marş marş Sultan Ahmet Köftecisi. Köftelerimi yedim. Çayımı içtim. Ohh! Çok şükür... Şimdi rahat rahat kitaplara bakabilirim. Kendimi Kabalcı Kitapevi’ne attım. Ben gene kaybettim kendimi. Kitapçılar benim mabedim gibi. Bir dalmışım, o kitap senin bu kitap benim, nasıl dağıtmışım. Unutmuşum zamanı da neredeyse günü akşam yapmışım. Dedim ki "Biri tutsun çıkarsın beni buradan, lütfen! Ya da getireyim yatağı yorganı, tası tarağı hep burada kalırım vallahi ben!” Elimde kitaplar kendimi ite ite zor çıktım kitapçıdan. Şimdi filmlerim... Onları da hallettim… Tamam artık akşam olmakta, evli evine köylü köyüne gidecekken, ne dedim biliyor musun “Battı balık yan gider, Ortaköy’de bir kahve içsem! Atladım bir taksiye Ortaköy’e gittim. Şöyle yandan çarklı bir kahve istedim. İstanbul’u ve kahveyi koklaya koklaya içime çektim. Büyük bir keyifle kahvemi içtim. Dönüş yolunda bir baktım ki bir mum manolya ağacı çiçek açmamış mı? Allahım, harikuladeydiler! Sanki ilkbaharın müjdeleyicisiydiler! Sabah yaz gibiydi… Sonra çıktı ayaz... Adeta sonbahar oldu… Şimdi sanki İlkbahar… İzmit yolunda bir sağnak, bir fırtına yaşadım, oldu mu sana sanki kış! Aynı günde dört mevsim yaşanır mıymış? Vallahi yaşanırmış! Peki Kadıköy’den Beşiktaş’a geçtim ya, al sana işte kıta değiştirdim. Bu kadar kolay mı oluyor Asya’dan Avrupa’ya geçmek, hem de vizesiz! Evet,oluyor işte… Otomobil, minübüs, vapur, taksi, hatta metroya aynı gün binilir mi peki, binilir! Peki aynı gün kırılmak, öfkelenmek, telaşlanmak, paniklemek, afallamak, sinirlenmek, küplere binmek, yatışmak, üzülmek, kederlenmek, keyiflenmek, mutlu olmak,… İnsan aynı günde kaç ruh hali değiştirebilir? Aynı gün ölüme üzülüp, manolya ağacının çiçeklerini görünce sevinebilmek, bir minübüs şöförüne öfkelenip, kadife sesle söylenen bir şarkıda keyiflenebilmek... Farklı farklı duygular, aynı günde, aynı bünyede nasıl barınabilir? Şair Birhan Keskin'in dediği gibi "Hayatın bir kıvamı var." Yoksa hep olumsuzlukları görsek, mümkün değil ki yaşamak!!