Beni Tepe Takla Eden Kitaplar'dan Bir Kuple... "Keşke İnsanlar Dünyayı Sevmeyi Öğrense"

"Çevremdeki otlar da şarkı söylüyordu... Her şey kendi rengiyle katılıyordu. Her şey kendi duruşuyla katılıyordu. Dahası, uzaklardaki kayaların sessizliği bile, mor bir ahenkle, gitgide her yana yayılan bir şarkının içinde yüzmeye başlıyordu. İşte bu yüzden, o sıra yürekleri genişleten kocaman bir şarkı oluyordu dünya, evet, tıpatıp bir şarkı oluyor ve hiç kuşkusuz, eskisine göre daha neşeli dönüyordu. Dünya böyle daha neşeli ve daha güzel döndükçe, sihirli bir değneğe dokunulmuşcasına, ormanda her şey değişiyordu sanki. Yeşiller daha da yeşile kesiyordu sözgelimi, havada kanat çırpan kuşlar görülmemiş bir hızla uçuşlarından, ağaçlar boylarından, çiçekler de kokularından yavaş yavaş taşmaya başlıyordu. 

Bir çiçek kokusundan nasıl taşar, diyeceksiniz belki. taşmaz olur mu, taşıyordu işte; görüp kokladığınız çiçeğin ötesinde düşsel bir çiçek gördünüz mü, taşıyordu.

Hep birlikte aşka gelip şarkı söylerken, biz yalnızca bir çiçek değil,binlerce, milyonlarca çiçek görürdük o düzlükte. Bulundukları yerde nazlı nazlı sallanan dağ sümbüllerinin, lâlelere yankılandığını görürdük sözgelimi,işlerini güçlerini bırakıp lâlelerin kaya kekiklerine, çiğdemlere, çiğdemlerin de sağda solda çınlayan börtü böcek sesleriyle birlikte gelinciklere doğru aktığını görürdük. Bu yüzden, hangi kokunun kimden yayıldığını bilmezdik bir an.

Hatta, ne kadar dikkat edersek edelim, hangi rengin nereden fışkırdığını ve kime ait olduğunu bilemezdik.Nar kırmızı maviler, kar beyazı morlar, uçuk sarılar, sürgün yeşiller ortalıkta büyük bir gürültüyle cirit atar dururdu artık ve biz onlara öylece bakardık.Bir yandan da, sarhoş olurduk bulutlar halinde uçuşan bu kokulardan,renklerden sarhoş olur ve bir an kendimizden geçerdik."

Hasan Ali Toptaş

 Ben  Bir Gürgen Dalıyım