Bir Varmış Bir Yokmuş

 

"ve çekip gidecekse can bu tenden

neden böyle sadık bana iskeletim?

pablo neruda

Bardak Düştü İS, dedi, Tabak Düştü TAN, dedi, Annem Bunu BUL, dedi...

 

Eylül'dü. İstanbul’da, Kabataş iskelesindeydim. Sanırım gene avare günlerimden birindeydim. Beklediğim Kadıköy vapuruna binmedim de iskelenin ucunda dikilip, uzun uzun denizi seyrettim. 

Bilirsiniz... Geçmişi görmüş, şimdiyi yaşamış, geleceği bilir kimi insanlar, balıkların boğaza akın mevsimi  sonbahardır, derler ya hani…  Hah işte…  Bu söz aklıma düşünce... O an... Balıkların boğaza akınını görmeyi, tüm merakımla hayal ettim. Yüreğim nasıl heyecanla pırpırlandı anlatamam. Ak tolgalı beylerbeyi “ilerleee!” dedi sanki. O ne? Bir baktım, denizdeki teknelerden birinde değil miyim? 

Motör, boğazın sularında pıtıpıtı yol alıyor... Hay canına!..  Orhan Veli'nin  o güzelim dizeleri, hafızama birer birer diziliyor.  "Ne hoş ey güzel tanrım ne hoş, maviliklerde sefer etmek, bir sahilden çözülüp gitmek, düşünceler gibi başıboş" diye seslenmek içimden geliyor. Bu şehre olan sevdam,  İstanbul’un siluetini bozan dik gökdelenlere inat, deniz yüzeyine yayılarak katlanıyor.

İstanbul 2.600 yıllık deniz kenti. İstanbul Boğaz’ı, Asya ile Avrupa’yı birbirinden ayırırken, Marmara Denizi ile Karadeniz’i birbirine bağlıyor. Tamam, mesela Bangkok, Venedik,  Amsterdam da, aynı İstanbul misali su etrafında kentleşmişler. Ama İstanbul gibi, var olan su dokusunda değil,  insanların doğaya yardım ederek oluşturdukları, yapay kanallar üzerinde yerleşmişler. İstanbul emsalsiz bir şehir... İçinden deniz geçen şahane bir su şehri…  

Ağlamaklı İstanbul'un betonlaşmasını seyrediyorum. Yüreğim sızım sızım sızlıyor... İstanbul ise eziyet içinde görünse bile, baş eğmeyen hüzünlü endamıyla gururla salınıyor.  Hay Allah!... Ne hoş bir sonbahar ikindisi vakti, diye düşünüyorum. Rüzgar ne tatlı esiyor... Deniz ne kadar mavi... Gök ne kadar berrak! Yüreğimin kuytusunda bir sevinç ellerini çırpıştırıyor.

İstanbul'un kıyı beldelerinden birinde motörden iniyorum. Daha önce buraya hiç gelmediğimi aklımdan geçiriyorum. İskeledeki çay bahçesinde mis gibi çayımı içiyorum. Sonra çantamı omuzuma atıyorum. Mahalle içlerine dalıyorum. Sağlı sollu eski binalar arasından  sessizce tepeye doğru yürüyorum. Sırtımı döndüm diye deniz onu unuttuğumu düşünecek diye korkuyorum. Arada mola verip, heyecanla denize bakıyorum. "Aaa!...Unutmak mı, delisin" diye sesleniyorum.  Hissediyorum. Beni işitiyor.  Dalgalı dalgalı gülümsüyor.

Hey! Telefon çaldı gitmeliyim.  Du bakalım... Boğazdaki balık akınını anlatmaya, sonra belki gene devam ederim.

Kendimi Eylediğim Zamanlar...

 

Filmler seyrettim...

Okuyorum ve anlamaya çalışıyorum.

Bratislava'ya gittim. Şans bu ya, yılın ilk karını gördüm.

Mozaikte tukan kuşu yapmaya devam ediyorum...

Kitap Okurken Gülümseten Tesadüf: Yarasalar Haklıdır:)

 

Bu akşam ofis koşuşturmam bittikten, yemeğimi yiyip bitki çayımı kaptıktan sonra koltuğa gömüldüm. Hafta sonu aldığım Özgür Mumcu’nun Barış Makinesi romanı elime geldi.

Bir bakayım, diye açtım... Hooop bir solukta 39. sayfaya ışınlanmıştım bile. Bölümler nasıl akıcı, merak kışkırtıcı aktı anlatamam...

Bir önceki yazım Nagel’in Yarasa Olmak Nasıl Bir Şeydir? adlı makalesi üzerineydi ya… Bugün okuduğum kitapta Yarasalar Haklıdır, diye bir başlık görünce küçük çaplı bir evren kayması yaşamadım dersem yalan olur:)

Resmen yarasaların düşündüğünü bilen, hatta haklı bulma cüreti gösteren bir roman! 

Ne diyeyim… Huyum kurusun, böyle tuhaf tatlılıkları seviyorum. 

Kitap da şimdiden kalbimi kazandı ne yalan söyleyeyim:)

"Yarasa Olmak Nasıl Bir Şeydir?"

 

1937 doğumlu Amerikalı filozof Thomas Nagel, özellikle zihin felsefesi ve bilinç üzerine yaptığı çalışmalarla tanınıyor.

“Yarasa Olmak Nasıl Bir Şeydir?” adlı meşhur makalesini, Her Şey Ne Anlama Geliyor kitabını okumadan önce okudum. Hayal Kahvem'e küçük bir not bırakmak istedim.

Nagel, bu makalesinde özetle diyor ki: Bilinci dışarıdan anlamaya çalışıyoruz ama aslında her zihin kendi iç dünyasında yaşıyor. Bir yarasanın dünyayı nasıl deneyimlediğini, tam olarak bilebilir miyiz?

Peki, herhangi bir şey olmanın nasıl bir şey olduğu sorusuna ne cevap verebiliriz? Bir varlığın dünyayı kendi içinden nasıl yaşadığını nasıl bilebiliriz?

Bir kedi güneş ışığında uyuklarken ne hisseder? Bir kuş gökyüzünde süzülürken hangi duyguları yaşar? Kardeşimin çay içerken hissettiği o kişisel ruh halini nasıl anlayabilirim?

Bir şeyin deneyimini dışarıdan gözlemlemek mümkün olabilir ama o deneyimin içsel sesi, o hissiyat başkalarına tam olarak aktarılabilir mi? 

Sahiden acaba yarasa olmak nasıl bir şeydir? 

Aaa! Her Şey Ne Anlama Geliyor... Kitaba derhal başlamalıyım! :)

 

"Bazı Şeyler Var Hayal Gücüme Gidiyor!"

 

"bi şey olmuycam

sadece yaşıyorum"

"anlık günlük

yaşayıp

bir ömürlük

hayaller

kuruyoruz."

"biz yanlış yaşamıyoruz

hayat ömrümüzden 

böyle akıyor"

"kendini kötü hissetmek

hiçbir şey hissetmemekten 

daha iyidir bazen"

"neyse..

biraz da

neşeli şeylerden

susalım!"

NOT- Cümleler Metin Üstündağ/Cemil Cahit Yavuz'un  başlıktaki adlı kitaptan - Film kareleri - Crella adlı filmden

İstanbul... Canım...

 

Bu fotoğrafları bu akşam gün batımı çektim. Orijinal renkler...

Ne güzel şehir değil mi? Çok seviyorum.

Kendimi Eylediğim Zamanlar...

 

Filmler seyrediyorum...

Brand Week İstanbul 2025'e gidiyorum.

 

Mozaikte tukan kuşu yapmaya  devam ediyorum...

Kadıköy’den Sütlüce’ye vapurla gidiyorum.

Göz'leme Defteri

 

Caravaggio – (1571–1610), İtalyan

Rembrandt(1606-1669) - Hollandalı

Cezanne  (1839-1906) - Fransız

Renoir - (1841-1919) * Fransız

Egon Schiele – (1890-1918) Avusturyalı

Pablo Picasso – (1881–1973), İspanyol

Francis Bacon – (1909–1992), İrlandalı-İngiliz

Lucian Freud – (1922–2011), İngiliz

Robert Mapplethorpe – (1946–1989), Amerikalı

Cindy Sherman – (1954–), Amerikalı

Matthew Barney – (1967–), Amerikalı

Jake & Dinos Chapman – (1966–), İngiliz kardeşler

Jordan Casteel – (1989–), Amerikalı

Tayyar Özkan (1962-) — Türk 

Geoffrey Chadsey (1967–), Amerikalı

Patrick Earl Hammie (1981–), Amerikalı

MoonlitSonbird tarafından tasarlanmış.