Hayat Olup Bitene Beni Şahit Yazınca Denize Dalasım Geldi...

Tuttu gene deli nöbetim. Televizyonda haberler vardı. Dünyada ölümler vardı.  Benim ise denize dalasım vardı.  Hani gepcece vakti. Dolunay şavkıyorken hani. Anladın değil mi?  Usulca  koltuktan kalktım. Ayaklarım nereye gideceğini biliyordu sanki. Anne sözü dinler gibi masum... Tıpış tıpış kitaplığa yöneldim. Atilla Atalay'ın kitaplarının önünde durdum. İlla okumam lazımdı anladın mı? Lam'ı cim'i yok yani... Bu bir kriz hali. Baktım şöyle bir Atilla Atalay külliyatına... Elim Kişi Başına Bir Yalnız adlı kitabına gitti. Aldım yerinden. Uzun uzun Latif Demirci'nin çizdiği kitabın kapağını seyrettim. Sonra kitaptan rastgele bir sayfa açtım. "Bazen yalnızca seyretmek iyidir." "Fakat karışmasın; seyretmekle seyirci kalmak aynı şeyler değildir." diye iki cümle okudum. Hah! Bu iki laf  o anki ruhuma pek denk düşmüştü.  Asaletimi bozmadan konsolos gülümsemesiyle tepki vermek istedim. Tepki vermek istedim istemesine fakat onun yerine  kaynayan çaydanlık cızıltısı gibi zayıf bir ses kurtuldu içimden. Açtım kitaplığın alt çekmecesini... İçimden kurtulan çaydanlık cızıltısı gibi zayıf sesi kitaplığın alt çekmecesine gizledim. Çekmeceyi iyice kilitledim. O anda  Kaddafi'nin halka söylediği tehditler kulağıma geldi.  Başımı televizyondan yana çevirdim. Şaşkın şaşkın Kaddafi'yi seyrettim.  Elimdeki kitaptan bir sayfa açtım gayri itiyari... Diyordu ki.. "Seyretmenin seyirci kalmak olmadığını biraz öğrendim belki, hayat olup bitene seni şahit yazıyor, anlıyorum."  İşte o anda... Kendime öyle güldüm ki, zemberekler fırladı içimden... 

Sen hiç gepgece denize girdin mi? Dolunay şavkıyorken hem de... Girdim işte ben... Yine hiçbirinin ruhu duymadı.

NOT: İtalik cümleler Atilla Atalay'a aittir.