Kahve Molası... Yaz Yağmuru... Bir Tren Yolculuğu...

 

Tamam. İşe biraz mola vereceğim. Çok çalıştım. Kahvemi içmeyi fazlasıyla hakettim. Şöyle bir başımı çevirip camdan dışarıya baktım. Hava yağmurlu. Şimdi ne hayal ettim biliyor musun?  Şu an geçmiş bir zamanmış aslında. Arkadaşlarımla trenle yolculuk yapmışız. Ofisin camından değil de tren kompartımanının camından dışarıya bakmışım. Mesela... İşte o hayali anlatacağım. Dur.. Biraz dur. Bunu ben anlatmayayım... Bir dakika... Ahmet Hamdi  Tanpınar'ın Yaz Yağmuru adlı o güzelim öyküsünü bilir misin? O öykünün bir bölümünün başlığı Bir Tren Yolculuğu'dur. Ve bakar  mısın cümlelerin güzelliğine... "Hava yağmurluydu. Tren ara sıra şiddetli sağnakların arasından geçiyor, pencere camları, vagonların üstü, yanları dakikalarca kamçılanıyor, bazen su serpintilerinin içeriye girdiği bile oluyordu. Sonra bu şiddet duruyor, gök biraz yukarıya çekiliyor, yüksekte açık mavi, menevişli tek bir çiçek gibi tepemize asılıyor, o zaman manzara gülüyor, ışıkla karışan ıslaklık, içimize bir nevi  tazeleşmiş dünya hissini yayıyordu. Sonra yine simsiyah bir bulutun ülkesine girerek yine kamçılanıyor, yine ince ağların içine hapsediliyor, bir tabiat ortasında seyahat ettiğimizi unutuyorduk... " Hey! Nasıl büyüleyici bir anlatım değil mi? Aslında yağmurlu bir günde trenle yolculuk yapıyorduk, deseydi anlamayacak mıydık? Anlayacaktık tabii. Ama hayat var ya an'ların güzelliğini farkettikçe mana kazanıyor. Ve ben edebiyat ve sinemayı,  insana, doğaya, yaşama dair sonsuz çokluktaki ayrıntıları farkettirdikleri için çok seviyorum. Edebiyat ve sinema beni büyülüyor. Ahmet Hamdi Tanpınar'ın ruhuna rahmet. Akşam evde Yaz Yağmuru'nu tekrar okumalıyım. Özlemişim aziz Türkçe'min Ahmet Hamdi Tanpınar'ın anlatımındaki lezzetini. Hatırlamak hoşuma gitti. Ve işte... Kahve molası bitti. Şimdi işe dönme vakti.