Geçenlerde yazdığım bir yazıma “Ben var ya bazen tam manasıyla bakar kör olduğumu düşününüyorum.” diye bir cümleyle başlamıştım. Niye böyle yazmıştım ki? Körlük hakkında sanki ne biliyordum? Doğuştan kör birine körlüğü tarif etmesini istemişler. Şöyle tarif etmiş “Siyah renkte hızlıca akan bir ırmak düşünün sonunda bir çağlayanla birlikte derin karanlık bir göle dökülür." Ne kadar düşsel bir tarif, öyle değil mi? Körlere en çok sorulan soru neymiş biliyor musun? "Acaba körler rüya görebilir mi?" Görebilirler mi sahi? Doğuştan görme özürlüler rüya göremezlermiş biliyor musun? Görmedikleri için rüyalarını da göremezlermiş. Sesi duyarlarmış. Yani normal yaşantılarında olduğu gibi rüyalarını sesle algılarlarmış. Doğuştan kör olan kişilerin rüyalarında görsel figürler yer almazmış. Rüyaları yürüme duygusu, mutluluk hissi gibi günlük hayatta deneyimledikleri duygu ve duyulardan oluşuyormuş. Ama doğuştan görme duyusu hiç olmayan insanlarda diğer duyular daha fazla gelişiyor ya, eğer toplum içindeki yaşam şartları daha kaliteli hale getirilip, hayattan daha kolay keyif almaları sağlanırsa, belki körler rüya görmeseler bile kolaylıkla rüya duyabilir, rüya koklayabilir, rüya dokunabilirler öyle değil mi? Asıl körlük, insanın yaşamdan ümidini kesip, hayallerini yitirmesi demek değil mi?
"Alti Nokta Körler Dernegi, ülkemizde görme engellilerin ekonomik, toplumsal, eğitsel, kültürel ve mesleki sorunlarina çözüm yollari üretmek amaciyla 1950 yilinda kurulmus bu alandaki en eski ve en büyük dernektir. Kurucu baskani, kendisi de görmeyen Doç. Dr. Mithat ENÇ'tir. Görme özürlü kişi, himayeye muhtaç, acınacak ve çaresiz bir insan değildir. Sadece farklı metotlar kullanarak öğrenir. Gören insanların görmeyenlerin hayatını kolaylaştırmak için elinden geleni yapması gerekir. İzmit'teki Altı Nokta Körler Derneği'nin telefonu 0 262 322 94 39 Telefon edilip nasıl destek olunacağı öğrenilebilir.
Altı Nokta Körler Derneği'ni bir ziyaretimde afallamıştım. O gün gerçekten yaşadığımı hissetmiştim. Bolca Allah'a şükretmiştim. Onlar için ne kadar üzülmüştüm, mahrum oldukları bazı güzellikleri düşününce, görünce kendime gelmem zor olmuştu.
YanıtlaSilOysa onlar bizden daha bağlı hayata, daha sağlam tutunuyorlar.
Sevgili Hayalkahvesi,
YanıtlaSilGenelde yazdıklarını kaçırmamaya gayret ediyorum. Çünkü, çoğunlukla kendimden bir şeyler buluyorum.
Bu kez de, körlükle ilgili yazdığın yazılara dair bir şeyler karalamak istedim...
Ben de yarı kör sayılırım aslında. Şöyle ki, keratoconus isminde bir hastalık var gözlerimde, yani korneanın koni şeklini alması... Şöyle ki, korneam (gözün önündeki saydam tabaka) öne doğru sivrileştiği için, yüksek derecede astigmata sebep verip tüm görüntüyü bulanıklaştırıyor. Bildiğiniz cam gibi olan kontakt lenslerden kullanıyorum. Gözün önündeki sivriliği baskılayıp, normal görmemi sağlıyor. Tabi lens uzun süre gözünüzde durduğunda, artık göz de buna dayanamayıp, tepki veriyor. O yüzden belli bir saatten sonra çıkarmak zorunda kalıyorum. Çıkardıktan sonra gözlük vs. takma gibi bir şansım yok, çünkü gözlüğün göze baskısı olmadığından, görmemi sağlamıyor.
Lensleri çıkardığım anda işte kör gibi oluyorum. Gördüğüm herşey kayboluyor bir anda. Yalnızca renkler kalıyor geriye, belli belirsiz silüetler... El yordamıyla buluyorum çoğu şeyi, televizyon izler gibi yapıp dinliyorum aslında, sadece flu görüntüler ve sesler var... Evde alışkanlıkla rahat hareket edebiliyorum da, o şekilde evden çıkmaya cesaretim olmuyor.
Ben de o zamanlarda, kör insanları düşünürüm hep. Hayat ne kadar zor onlar için..
Öylesine çaresiz hissediyor insan... Gördüğüm vakitler şükrediyorum... İnsanlar kaybetmeden, sahip olduklarının kıymetini bilmiyor ne yazık ki..
Bilmeli insanlar, görebilmenin bize verilen büyük bir lütuf olduğunu... Duyabilmenin, yürüyebilmenin, nefes alabilmenin...
Selam Firari Yolcu, kitap okumayı çok seviyorum. Peki kör biri kitap okumak istiyorsa ne yapacak? Bunu zaman zaman aklıma getiriyorum. Altı Nokta Körler Derneği iyi ki var. Aynı durumda olan insanlar aynı ortamda duygularını ve vaziyetlerini paylaşabiliyorlar. Hem de haklar için mücadele ortamı buluyorlar. Bir elin nesi var çok elin sesi var hesabı. Herkes evinde bir kitabı cd'ye okusa ve körler derneğine verse, müthiş bir sesli kütüphane olur.
YanıtlaSilSonra okula giden körler için okul kitaplarını seslendirme cihazlarına veya cd lere çekmek nasıl makbule geçiyor anlatamam.
Yapılacak neler var, en yakın derneklere uğrayıp sormak lazım. Bunu söylemek bile moral olacaktır.
Gören gözlerin, tutan ayakların, duyan kulakların destek verecek gözleri, kulakları, ayakları fark etmesi lazım. O derneklere illa uğramak, aramak lazım. İyi ki gitmişsiniz Altı Nokta Körler Dereneği'ne. Ne güzel yapmışssınız
Firari Yolcu:)
Merhaba Elif,
YanıtlaSilÖncelikle geçmiş olsun demeliyim. Çok ilginç. Sizin hasatalığınızın aynısı çok sevdiğim birinde çıktı. Birdenbire. Ve bu hastalığın dört beş yıl öncesine kadar hiç bir çözümü yokmuş. Körlüğe kadar gidiyormuş. Şimdi iki operasyon geçirdi ve durduruldu çok şükür.
Sahiden hayat tuhaf Elif. Güvenme güzelliğine bir sivilce yeter, güvenme malına bir kıvılcım yeter denir ya. O hesap. Aniden hiç akla gelmeyen öyle şeylerle karşılaşabiliyor ki insan, afallayıp kalıyor. Hayatta sağlıktan daha önemli hiç bir şey olmadığı ancak sağlık elden gidince anlaşılıyor.
İşte sizin örneğiniz. Hiç düşünür müydünüz böyle bir şeyi. "keratoconus" diye bir hastalık olduğunu başına ya da tanıdığı birinin başına birşey gelmeyen nereden bilebilir ki?
Ama dünyada körlerin, sağırların, yürüyemeyenlerin ya da diğer engellilerin yaşadığı bir gerçek.
Engelleri olmayanlara göre bir dünya oluşturuluyor. Sonra engellilerin aynı şartlarda yaşaması isteniyor. Büyük haksızlık bu. İşte amacımız fırsat eşitliğini sağlamak yönünde çaba sarfetmek olmalı diye düşünüyorum.
Elif, duygu ve düşüncelerinizi paylaştığınız için çok teşekkür ederim.
Elif, bu yorumumu okursanız bana yazar mısınız? Hastalığınızla ilgili paylaşmak istediğim bir konu var.
YanıtlaSil