Özlemişim Seni Akıdeşşş!

Hani geçen kış bağlama çalmaya heves ettiğimi anlatmıştım hatırlıyor musun? Sonundan yakalamıştım da Kocaeli Belediyesi'nin ücretsiz bağlama kursuna, iki ay haftada bir gün üç saat devam etmiştim.. Bir bağlama almam gerekiyordu tabii.. İzmit'teki müzik evine bağlama almak niyetiyle girmiştim. Envai çeşit bağlama vardı.. Kimini elime almıştım. Kimini uzaktan seyretmiştim. Nedense hiç biri içime sinmemişti. Tam bağlama almaktan vazgeçip dışarıya çıkıyordum ki onu görmüştüm. Tüm bağlamaların arkasında, akça pakça ve kızıl saçlı bir güzel adeta bana bakmış ve muzipçe tebessüm etmişti.. O, tebesüm edip gülümseyince bana, bir an elime almaktan korkmuştumda, görevliye o bağlamayı parmağımla işaret etmiştim. Görevli bana tebessüm ettiğini düşündüğüm bağlamayı, gizlendiği yerden çıkarıp elime vermişti. Görevli bağlamayı gizlendiği yerden çıkarıp bana verince, bağlamanın sapından resmen elime bir enerji geçmişti. O enerji sanki gidip gönlüme çöreklenmişti.. Evet.. Evet.. Sahiden çöküp kalmıştı gönlüme... Diyebilirim ki bağdaş kurmuştu çöküp kaldığı yere.. Bağlamanın sapından elime geçen enerji, gönlüme bağdaş kurup yerleşince, bu bağlamadan vazgeçememiştim işte. Demiştim ki görevliye :" Ben bu bağlamayı alacağım!" Bu bağlamayı inan ki ben seçmemiştim. Adeta o beni seçmişti. Yemin ediyorum resmen karşıdan bana bakıp gülümsemişti. Bana gülümseyen bağlama, bağdaş kurup yerleşince gönlüme, kulağına eğilip, sessizce "Gönüül" diye seslenmiştim. Tam kulağına eğilip, nedense "Gönüül!" diye seslenince, parmağım değmemiş miydi bağlamanın tellerine? Parmağım değince bağlamanın tellerine, bağlamanın tellerinden bir ses çıkmıştı tabii.. Bağlamanın tellerinden ses çıkacaktı elbette. Ama bu ses farklıydı diğerlerinden. Nasıl anlatsam sana? Biliyorum gene inanmayacaksın bana. "Bağlama canlı mı?" diyeceksin hatta... İster inan, ister inanma... Çıkan ses resmen "Al beni!" demişti. Dayanamayıp almıştım ve bağlamamın adını Gönül koymuştum. Sonra Gönül'le türkülerin menzilinde gezinmeye başlamıştım.. Kursta üç- dört türkü çalmayı öğrenmedim değil, öğrenmiştim.. Sonra kurs bitti.. Biz köyde oturuyoruz ama yaz gelince daha serin olur diye köyün köyündeki eve göçmüştük.. Gönül köyümüzdeki evde kalmıştı.. Gönül'ü yalnızlık hissetmesin diye kitaplığın rafına dayamış bırakmıştım.. Anlayacağın Gönül'ü kitaplarıma emanet etmiştim.. İki aydır elime almamıştım Gönül'ü iyi mi? Mübarek Ramazan ayına ulaştık çok şükür. Benim ofiste köyde olunca, köyün köyünden köyümüzdeki eve gerisin geri göçtük.. Eve geldim ki .. O ne? Bizim kız dayanmış kütüphaneye.. Nasıl nazlı nazlı bakıyor öyle.. Hımm.. Acaba bana küstü mü, diye düşündüm.. Çekine çekine aldım elime.. Okşadım usulca sırtını şöylee.. Kara tezeneyi vurdum tellerine.. fa mi fa re mi dooo / mi remi re do re sii / Heyyy! Şu Metris'in önü bir uzun alan / Bir tek seni sevdim gerisi yalan.. Off! Aynısı oldu gene.. Nedir bu? Sanki bağlamanın tellerinden notalar tek tek ses olup çıkıyor... Çıkıyor da damardan damardan ezgi olup giriyor... Gidiyor... Gidiyor... Gidiyor... Tokmağın çana vurması gibi yüreğimi "çııınnn" diye titretiyor. Şahane bir şey bu.. Eğildim Gönül'ün kulağına.. "Özlemişim seni akıdeşşş" dedim. "Bu yılda kaldığımız yerden devam ederiz inşallah.." Şu Metris'in önüüüü... Bir uzun alannn.. Bir tek seni sevdimmm.. Gerisi yalannn.. Gerisi yalannn..