"hiçbir yer, hiçbir şey, hiçbir kimse ve hiçbir zaman kazanamayacak"

Her gün birbirine benzer mi? Nasıl denirdi? Dün dündür, bugün bugündür, öyle değil mi? Du bi... Aman diyeyim... Kafam bozuk ya şimdi... İnanmadığım lakırtıları inanıyormuşum gibi yazabilirim. Bi kalemde rüsva olabilirim. Amann yaa... Hayal Kahvem'de keyfimin kahyası benim arkadaşım. Zaten az önce eve geldim. Üzerine afiyet nasıl yorgunum anlatamam. Ayakkabılarımı fırlattığım gibi salondaki koltuğa geçtim. Canım sıkkın... Öfkeliyim. Nedir bu? Medeniyet denilen tek dişi kalmış canavar, her gün beni önüne katıyor. Ha babam de babam hamur gibi şekillendiriyor. Yılgınım. Günlük hayatımda her türlü mücadele karşısında ziyadesiyle hanım olmaya, uslu olamaya, hisli olmaya, gurur okşamaya, her soruya cevap olmaya, vizyonuma masaj yapmaya  çalışıyorum. Bari Hayal Kahvem'de saçmalama hakkımı rahatça kullanabileyim. Herşeye boş vereyim, abarttıkça abartayım, yazdıklarımı kabarttıkça kabartayım. Beceriksiz olayım. Zavallılaşayım. Afilli bir hata yapayım. Vitesi boşa alıp tepe taklak yüreğime yuvarlanayım.  Du bi... Hatta ustanın dediği gibi "marjinal olayım, uçta dolaşayım, tarikat kurayım, kendimi ömrüme asayım, efsane olayım, tarihe ara sıcak bir mevzu olayım." Şimdi  aklıma yan gelip yatan adamın hikayesi geldi. Hani adamın biri sürekli yan gelip yatıyormuş. Çevresindekiler yan gelip yatan adama her daim "çalışsana, zengin olursun"  diyorlarmış. Yan gelip yatan adam "zengin olunca ne olacak" diye sormuş. Çevresindekiler koro halinde "zengin olunca yan gelip yatarsın" demişler. Bütün gün yan gelip yatan adam da "zaten ben şimdi yan gelip yatıyorum, niye mesaimi boşuna harcayayım?" demiş ya  hani... Hımm.. Bu hikayeyi kimden öğrendiğimi biliyorum ben... Usta bellediğim Metin Üstündağ'ın Denemeyenler'inden... Oh ya! Yazarın ömrüne bereket! Metin Üstündağ'ın kitabını elime aldım. Yazar bencileyin sıkıntılıdır.  Dünyadaki "bunca kurban, bunca katliam, bunca yalan dolan, acı, sancı, geyik muhabbeti, trip, fıkra, efsane yetmedi mi?" deyu isyanlardadır.  Kendisini evde çöp biriktiren insanlara daha yakın hissetmektedir. Ve der ki: "çöp biriktirmekle, para biriktirmek arasında hiçbir fark yok.. çöpler de çöp olmadan evvel kendilerince bir para değeri vardı, ama şimdi para değerleri gitti, anı ve sap değerleri kaldı.. çöp de para da kokuyor, kokuşuyor, kokuşturuyor sonuçta.. para, çöpün hammaddesi.. çöp, paranın ekşimesi, oksitlenmesi.. hayatımızdaki her şey para olmadan önce hiç televizyonlarda borsa haberlerinden evvel  evinden çöp çıkan insan oluyor muydu ki.. para eşittir çöp, çöp eşittir para işte esas hikaye." Rüzgarın önünde altın sarısı bir yaprak gibi, yorgun, dermansız, çuval gibi hissedince,  Metin Üstündağ'ın "hiçbir yer, hiçbir şey, hiçbir kimse ve hiçbir zaman kazanamayacak" tadındaki sözlerini ezberimden tekrarladım. Ne o? Öldüğümde poster olsam şu dünyaya ne olacaktı ki? Yazara uyup, kendimi hiç'lik derecesine indirmeliyim hemen. Evdeki çöpleri biriktirmeye başladım.