Kahve Molası - Dedikodu

Az önce kahve molası verdim. Nasıl yorulmuşum anlatamam. Bir yandan kahvemi hüpletiyorum. Diğer yandan geçtiğimiz hafta sonu gittiğimiz Sezen Aksu konserini hayal ediyorum. Sezen Aksu konseri olur da, Harbiye Açık Hava  Tiyatrosu tıklım tıklım dolmaz mı? Doluydu elbette. Yanımda kardeşim, arkadaşlarım. Şahane bir sonbahar gecesi. Rüzgâr tam bencileyin... Düşünsene... Nasıl nazlı nazlı esiyor. Sezen Aksu o birbirinden şahane şarkılarını ardı ardına söylüyor. Karşımızda ışıl ışıl İstanbul silueti... Gökyüzünde koskocaman bir mehtap... Yıldızlar... O an orada olmanın keyfine varmaya çabalasak da, yüreklerimizde hüzün, hatta buğulu bir keder...  İnsanız... Keder ve sevinci bir arada mümkün kılan bünyelere sahibiz. Peki... Kalabalık içinde benim gibi kendini başka yerde hisseden var mıydı? Diğerlerini bilmiyorum ama, ben bir ara bulunduğum yerden ışınlandım, bambaşka bir zamana geçtim. Biriyle yanyanaydım. Vazgeçemediklerimden biri. Bilirsin hani... Ah, ıspanağı çok sever. Puf böreğine hele biter. Oktay Rıfat'la Melih Cevdet'tir en yakın arkadaşları.  Büyümüştür, işsiz kalmıştır, aç kalmıştır. Para kazanması gerekmektedir. İnsanların içine girer. İnsanları görür. Ne yârdan geçer, ne serden. Ne denizlerden, ne gökyüzünden ama... Bırakmaz son gördüğü, bırakmaz geçim derdi. Sokakta giderken, kendi kendine gülümsediğinin farkına vardığı zaman, kendisini deli zannedeceklerini düşünüp gülümser.  Bu toparladığım cümleler Orhan Veli'nin şiirlerinden bazı dizeler. Niye yazdım bunları biliyor musun? O anda Orhan Veli sözlerinden bir şarkı söyleniyordu. Ben ise ruhumu firar etmiştim gene...  Orhan Veli ile geçmiş zamanda yürüyordum.  O mütemadiyen konuşuyordu. Ben ise bir şey söylemiyordum da, sitemkâr gözlerle bakıyordum. Diyordu ki: "Kim söylemiş beni, Süheyla'ya vurulmuşum diye? Kim görmüş, ama kim, Yüksekkaldırımda, güpedündüz, Eleni'yi öptüğümü?" Dudak büktüm. Ellerimi iki yana açıp "ne bileyim?" diye işaret ettim. "Melahati almışım da sonra, Alemder'a gitmişim öyle mi?" Başımı üzgün üzgün öne arkaya salladım. İnanmamış gözlerle baktığımı anlayınca, "Onu sonra anlatırım, fakat, kimin bacağını sıkmışım tramvayda?" dedi. Kızgınlıkla omuzlarımı silkeledim. Durdum. Başımı ondan çevirmeden, elimle Galata Kulesi'ni işaret ettim. Güldü. "Güya bir de Galata'ya dadanmışız; kafaları çekip çekip orada alıyormuşuz soluğu" dedi. İki elimle yanaklarımı avuçladım. Başımı iki yana salladım. Dokunsalar ha ağladım ha ağlayacaktım. Gözlerimin içine baktı... "Geç, bunları anam babam, geç; geç bunları bir kalem; bilirim ben ne yaptığımı." dedi. Saftoriğin tekiyim. Şairlerin dediğini herdaim hakikat bellerim. İnandım. Hatta bu itiraflarına nasıl sevindim anlatamam. Mutlulukla gözlerimi kapadım. Tam o anda aklıma başka bir dedikodu geldi. "Aaaa, ya o Mualla'yı sandala atıp ruhunda hicranını söyletme hikayesi" diyecektim ki,  yapacak bir şey yok, hayalim gitmek istedi gitti. Ne oldu sonra biliyor musun? Du bi...  Ah, bi lodos lazımdı bana, bi kürek bi kayık...  Bi dakka... Ben de gitmeliyim...Kahve molam bitti! Haydi, şarkıyı birlikte dinleyelim mi?

NOT: fotoğraftakiler- soldan sağa-oya-dilek-hk-kardeş 

          fotoğrafı çeken- sisi