Tuhaf Bir Öykü Denemesi - 2 -

Size de felç iner gibi oldu mu hiç? Ne yalan söyleyeyim, bana daha önce hiç olmamıştı. Kıpırdamadan adeta taş bir heykel gibi, orada öylece donakalmıştım. Kendimi ifade etmek için daha açık nasıl anlatsam bilmiyorum. Rüyada ayaklarınızı kıpırdatmak istersiniz de kıpırdatamazsın ya asvalta betonlamışlar gibi… Aynen öyle hareket edemiyordum. İyi de, rüyada değildim ki! Ayıktım. Hava alanındaydım. Son beş yıldır çalışmakta olduğum ajans adına gelen yolcuları karşılayacaktım. Elimde misafir olacak şirketin ismi yazılı tabela, diğer yolcu bekleyen kalabalığın arasında ayakta bekliyordum.

Bir anda O’nunla göz göze geldim. Karşımda duruyordu. Ve direkman bana bakıyordu. İçimde anlatılması zor acımtrak ürperti hissettim. Tabelalı elimi istem dışı yere indirdim. Bakışlarındaki tuhaf ışık gözlerimi kamaştırmıştı sanki. Etraf birdenbire sislenmişti. Etkisinden kurtulmak için başımı öte yana çevirecektim ki bir anda gülümsedi. Kanım dondu sanki. Bu gülümseme, bir vakitler bana acı verdiği için streçleyip hafızamın dondurucusuna kaldırdığım birinin gülümsemesi duygusunu verdi. Gözlerimi iyice kıstım. Dikkat keserek sakallı suratına baktım.. Olanca şirinliğiyle sürdürüyordu gülümsemeyi... Kafam allak bullak olmuştu. Olamazdı ki böyle bir şey!. Çünkü “Maziden kalan her iz beni içten yaralar, elem dolu kalbimde bitmiyor hatıralar” diyen biri değildim. Bana acı veren kişi ve anıları hafızamın derin dondurucusuna atmak gibi bir meleke geliştirmiştim. Böylece acı veren kişi ve anıları düşünmez oluyordum. Bu sayede yaşama iki elle tekrar sarılabiliyordum. Hüsranla biten her ilişkimden ya da durumdan sonra yıkılacağıma, daha da şevkle hayata sarılınca, bu enerjiyi nerden buluyorsun diye soranlar oluyordu tabii.. Doğru cevabı vermem mümkün değildi…. Meraklı geçinenlere, kalender bir portre görünümü veriyordum. Anlatsam anlarlar mı bu halimi? Mümkün değil. İnanmazlar ki bana… Deli derlerdi vallahi. “İnsan dert denen şeyin altında ezilip un ufak olunca, dert insanın şeklini alır” derler ya.. Yaşamım boyunca buna asla izin vermedim. Fena mı yaptım yani? Ne var mutlu mutlu yaşıyordum şimdi.. “Dertleri zevk edindim bende neşe ne arar diyeceğime” böyle bir çözüm bulmuştum işte kendime. Her insan kendinin doktoru demezler mi? Derdime kendim deva olmuştum fena mıydı yani? Sil Baştan filmindeki gibi tamamen bellekten silmek mümkün olamadığına göre, acı veren kişi ve anıları streçleyip hafızanın derin dondurucusuna atmayı becerebilmek akıllıca bir çözümdü bence. Harbiden de beceriyordum üstelik. Şimdiye dek hiç fire vermemiştim.

İyi de bu ne demek oluyordu şimdi? Niye bana gülümseyince içimde derin bir elem duygusu hissetmiştim. Bu adam mazimden bir hatıra mıydı yani? Kendimi birden iki resim arasındaki farkları bulmaya çalışan biri gibi hissettim. Mazi ve bugün… Dikkat eksikliğim ve hiperaktivitem vardı zaten, iki resim arasındaki beş farkı bulunuz şeklindeki dikkat oyunlarından hiç haz etmezdim. Olanlara akıl erdiremeyince, frekans değiştirmeye karar verdim.

Tabii ya... Niye düşünememiştim. Keder hissetmemek için acıları ve acıtanları hafızamın dondurucusunda yıllardır biriktirmiştim. Kapasitesi dolmuştu belki... Olamaz mı? Of! İçimden bağıra bağıra "Beni en güzel günümde sebepsiz bir keder alır, bütün ömrümün beynimde acı bir tortusu kalır" şeklinde şarkı söylemek geliyordu. Yanağıma elledim. Tenim alev alev yanıyordu. Bir dakika.. Bu şarkıyı bir zamanlar Nükhet Duru söylemiyor muydu? Sabahattin Ali’nin şiiriydi hani… Evet… Melankoli… Bu şarkının adı Melankoli’ydi. Yoksa ben bir melankoli durumu mu yaşıyordum şimdi? Olabilir mi? Bu durumumu daha önce yaşamadığımdan adını bir türlü koyamıyordum. Bu adam belki gerçekte orada yoktu da ben hayal ediyordum. Olamaz mı? Hatta olamayan adamı gerçek olmayacak bir şekilde gülümsetiyordum. Halüsinasyon görüyordum belki.. Şizofreni gibi… Allah saklasın! Aklımdan gene neler geçiriyordum. Tül perdenin ardına gizlenen kırık kalpli bir kız çocuğu edasıyla son bir kez daha baktım gülümseyen suratına… Durumum melankoli mi, şizofreni mi bilmiyordum ama şuna adım gibi emindim ki bu adama sempati hislerim çoktan bitmişti kesin… Bir gülümsemeyi hatırlamakla karnıma kramplar girdiğine göre, zamanında ne acılar vermişti bana da onu streçleyip hafızamın derin dondurucusuna kilitlemiştim.

Nasıl olduysa olmuştu; bir şekilde dışarıya sızmıştı demek ki… İyi de bunca yıldan sonra buzunun erimesine ne sebep olmuştu peki? Bir anonsla kendime geldim.. "Sayın Elif Üzülmez! Lütfen danışmaya!" Sanki ayağımın altına çivi koymuşlar gibi fırladım olduğum yerden.. Ter içindeydim.. Koşar adımlarla danışmaya doğru yürüdüm. Misafirler gelmişti. Elimdeki tabelayı yere indirince fark etmemişlerdi beni tabii… Danışmadan adımı anons ettirmişlerdi. Çok mahcup olmuştum. Özür diledim. Gelenlerin ellerini tek tek sıkıp, isimlerini öğrenmeye başladım. Sıra sakallı olana gelmişti. Elini sıktım. “Ben Elif!” dedim. Gülümsedi. Tuhaf! Gülümsediğini gördüğümde maziden kalan derin bir elem hissinin yüreğime transfer edildiğini hissettim. Ayaklarımın dibinde kör kuyum belirdi gene.. Ürperdim. Hemen toparladım kendimi hemen.. Onu hatırlamak asla istemedim. Derhal hafızamın derin dondurucusunu onarmayı becermeliydim… Kaşlarımın arasından tehditkar bir edayla ona baktım. Gülümsemesi yüzünde öylece dondu. Bende varyasyon çoktu... Hiç merak etmeyin. Uzmanlaştım artık. Hemen kafamda onu bu kez sımsıkı streçledim. Belleğimden taşmış bir rüyaymış gibi hafızamdaki dondurucunun en kuytu ve en karanlık köşesindeki müebbet suçluları koğuşuna gizlice kilitledim.