Bir Acıya Kiracı Bir Ozanı Hatırlamak...

Az önce elimdeki büyük iş bitti. Arkama yaslandım. Ofisteki odamda dolabın üzerindeki kitap ve dergilere gözüm gitti.  Karşıdan baktım önce. Sonra bir edebiyat dergisi elime geldi. Şöyle bir sayfalarını dalgalandırdım. Mustafa Şerif Onaran'ın Metin Altıok hakkında yazdığı bir deneme yazısı dikkatimi çekti. Oturdum okudum. Neler neler anlatıyor..  Metin Altıok felsefe eğitimi  görmüş. Bir yandan insanın yüceliğine inanan, öte yandan anlamsız çıkarlar uğruna yıpratılan insanın küçüklüğünü görünce, Metin Altıok'un acısı ve çelişkisini oluşturduğunu, bu yüzden Metin Altıok'un kendini alıştığı toplumda "Yerleşik Yabancı" olarak gördüğünü söylüyor yazar.  "Kiminin dikenleri vardır... Katlanamaz üstüne... Hep dikine durur... Delmemek için gövdesini... Kiminin yoktur bir tek kemiği... Doğrulamaz ayaklarının üstünde... Ona göre varsa yoksa kendisi... Dürülür ütülü bir mendil gibi... Ben eğilmem gündüz ama... Geceleri kanatırım kendimi" 

Yalnız bir ozandır Metin Altıok... İnsanın kendisiyle barışık olması çok kolay bir şey değildir.  Kendinle kavgalı olmak belki dönemini en iyi yorumlamak anlamına gelecektir diyor ve sonra Metin Altıok kendini kurtarabildi mi, diye soruyor Mustafa Şerif Onaran... Ardından şairin şu şiirini ekliyor: "Çekip tetiği sonunda kendimi vurdum... Ne av var artık, ne avcı... O yok, ben yokum... Sadece küf kokusu... Dehlizimde kayboldum."  Metin Altıok şiirlerini, belki de kayboluşun şiirleri olarak yorumlamak gerekecek diyor. 

Yazı Metin Altıok hakkında pek çok ayrıntı verirken, şairin şiirlerinde öyle  "uyarılar"a sözü getiriyor ki, aslında belki bunlar  alışılmış basma kalıp sözler... Ama okuyunca görüyoruz ki  her biri insanın acısını hafifleten, gülümseten dizeler... "1-İnsan dediğin saçaktaki... Güvercinin farkında olacak... Ve bir çiçek açacak kendince... Bu aşk var ya bu aşk... Dikkat! Yangında ilk kurtarılacak." "2- Sevmeye başlayınca birini... Kendimi yıkıp yeniden kurarım... Çünkü bu yeni bir aşktır... Ve temelindeki yerini mutlaka alacaktır...  Yabancılar için inşaata girmek... Tehlikeli ve yasaktır."  "3- Bir akşam tek başınıza... Bir otele gidersiniz... İçinizdeki yaralı bir aşkla... Ucuz bir otele ama temiz... Kıymetli eşyalarınızı... Müdüriyete teslim ediniz."

Kendini kanatan bir ozandır o!" diyor. "Toplumsal acıları kendinde sınayan, "kendinin avcısı" bir ozan. Kendisiyle baş edebilse gerçek dinginliğini bulabileceğini uman bir ozan" Bir şiirinden bazı dizele geçiyor  gene... "Ama insan sonludur aşk da... Kovalar sonunu kendi kendinin... Bana bir uçurum gerek şimdilerde... Yeterince dik ve derin... Bir çavlan istiyorum çünkü... Kırmak için kristalini hayatın ve şiirin."

"Birbirinden kopan insanların iki yabancı gibi, birbirinden uzak, yanyana yürümesi ne büyük yanlızlıktır!" diyor yazar ve sözü gene Metin Altınok'un dizelerine getiriyor: "Çıkıp yürümüştük kıyı boyu... Benim sıvası dökük yüzüm, senin çocuk gözlerinle... Oysa sen yürümeyi sevmezsin... Nasıl da değişmişti görünüşü... Yıllardır görmediğimiz kentin!.. Yürümüştük anısıyla eski cumbalı evlerin."

Sivas'ta Madımak Oteli'nde, 2 Temmuz 1993'te, 37 kişinin yakılarak öldürülmesi, en büyük utancımızdır tabii. İşte o gün ağır yaralanan ve komadan çıkamayarak ölenlerden biri şair  Metin Altıok'tu. "Borcu yok müruru zamana... Uğramış yüreğimin... Ne aşk, ne sevinç, ne kin... Reddi miras eylemiş... Beni varislerim... Alacağım da yok kimseden... Hep beraber şu beni... Gelin artık gömelim."  Ruhuna rahmet... Şairler ölürler mi ki? Yooo... Mümkün değil... İşte şiir kitapları elimizde... Bir Acıya Kiracı ozandır Metin Altıok bana göre...

Şimdi şuraya bir alıntı yazı yazmak içimden  geldi...  Kim söylemiş bilmiyorum ama diyor ki: ".... İnsan ölür, gövdesi yeniden toz olur, benzerlerinin hepsi toprağa döner yeniden ama kitap, anısının ağızdan ağıza iletilmesini sağlar. Bir kitap, sağlam bir evden yeğdir ya da Batı'da bir tapınaktan, bir kaleden yeğdir.... "Yaa, bende şimdi vaziyetler aynen  böyleyken böyledir.