Eve Gidelim, Haydi Eve Gidelim!

Hani bazı çocuklar vardır. Aileleri ile gezmeye gidince, bir ara tuttururlar ya "eve gidelim, haydi eve gidelim" diye... Hani annelerinin eteklerini çekiştirirler. Bir türlü rahat vermezler ebeveynlerine. Öyle çocuklara denk geliyorum kimi zaman. Aileleri kızıyor ve "otur oturduğun yerde" filan diyorlar. Hatta çok diretirse çocuk, kafasına bir şaplak indiriyorlar. O çocukları o kadar iyi anlıyorum ki. Neden mi? O çocuklardan biri bendim de ondan. Yooo... Şaplak atmazdı annem. Sadece gizlice çimdiklerdi. Elleri dert görmesin. Hak ederdim vallahi. Tam muhabbetlerinin en hararetli yerinde, "eve gidelim, haydi eve gidelim" denir mi? Ne yapabilirim, denir inan ki. Peki büyüdüm ya, değiştim mi? Yooo... Gene aynıyım. Bir arkadaşlarda oturuyoruz  misal. Bir an geliyor kalkıp eve gitmek istiyorum. İnsan yedisinde neyse yetmişinde de o olurmuş ya... Çok doğru bu söz. Tecrübelerimle sabittir yani. Arkadaşlarım bilirler. Tam oturuyor gelmişten geçmişten konuşuyoruz. Ben fırlıyorum. "Haydin bana eyvallah!" deyip, pılımı pırtımı toplayıp gidiyorum. Ya da o gece ısrar etmişler annemlerde kalacağım. Eve haber veriyorum. Bu gece annemlerdeyim diye. Yatıyoruz. Gecenin üçünde misal, birden kalkıyorum yataktan. Usulca çıkıyorum. Arabama atlayıp, köydeki evime dönüyorum. Annem ilk başlarda çok üzülürdü. Acaba bir şeye kırıldım mı diye merak ederdi. Yok öyle birşey. Eve gitmek istiyorum o kadar. Korku olmayınca serde, bir düşün gece yarısı bile değil sabaha karşı, arabamın lastiği patlasa sözgelimi... Ne yapacağım değil mi? Hiç korkmam ki... Tır şöförlerinin gittiği lokanta var İzmit ile bizim köyün yolunda. Arada giderim acıktığımda ve tır ya da kamyon şöförleriyle pilav üstü kuru yediğim için tanırlar zaten beni. Tır  ya da kamyon şöförleri kadın kısmını gördüler mi arabada, rahatsız ederler filan derler ya, asla ihtimal vermem buna. Şimdiye kadar da hiç birşey gelmedi çok şükür başıma. Zagor dövüş tekniklerini çok iyi biliyorum sonra. Kendime güvenirim. Münasebetsiz birine denk gelirsem, Allah yarattı demem, girişirim icabında.

Şimdi diyeceksin ki, nerden  geldi bütün bunlar aklına? Dinlersen anlatacağım. Deli Selim diye birini duymuş muydun sen? Hani Edirne çingenesi bir müzisyen. Hani meşhur mastika şarkısı var ya... "alayım kızıma bir kutu boya... boyasın kendini boydan boya... oooo... mastika mastika..." Hatırladın mı? Hani oyun havası... İşte Deli Selim bu mastika şarkısının bestecisi. Hatta kasedi bile varmış. "Deli Selim ve Arkadaşları" diye. 1995 yılında maalesef vefat etmiş. Aaa! Bak hatırlamadıysan şu haberden hatırlarsın belki... Ata Demirel'in  senaryosunu yazıp başrolünde oynadığı son filmi Eyvah Eyvah var ya, o filmde seslendirilen "bu fasülye yedi buçuk lira" adlı şarkının söz ve bestesinin, babası  Deli Selim lakaplı Selim Kızılcıklar'a ait olduğunu  iddia eden biri ortaya çıkmıştı. "Babamın okuma yazması yoktu o nedenle şarkının isim hakkını alamamıştı. Keşke Ata Demirel benden izin isteseydi" gibi sözlerle gazetelere beyanatlar vermişti. Hah işte o ünlü klarnet ustası ve roman şarkıları bestecisi Deli Selim'den bahsedeceğim. Allah rahmet eylesin Deli Selim, çok mahçup ve sıkılgan biriymiş. Bööle arkadaşlarıyla oturken, tam yemek ısmarlarlarmış filan, birden kimselere haber vermeden ortadan yok olurmuş. Arkadaşları merak ederlermiş tabii.. Saatlerce dönmesini beklerlermiş. Cep telefonu da yokmuş  o vakitler. Sonradan anlamışlar ki Deli Selim'in böyle bir huyu var. Şimdi bende de aynı durum olunca... Birden aklıma geldi. Bu şahane bir şey inan ki. Mutlaka denemelisin. Şimdi burdaysın, muhabbet ediyorsun, içinden eve dönmek geldiği anda kimseye "eyvallah" demeden, çaktırmadan  hoooppp  diye yok oluveriyorsun. Bu huyunu bilmeyenler ilk başta  merak edebilirler  tabii.. Görüştüğünde "yaaa, dedim hoşçakal diye, duymadınız beni belki" diye fısıldıyabilirsin... Sonra anlayacaklar seni ve sormayacaklar zati... Tamam, belki  bu durum biraz delilik hali olabilir. Dert etme... Şu hayatta azıcık deli olmak var ya acayip özgür kılıyor insanı... Nasıl söylesem, Zagor olup sarmaşıklara tutunup ağaçtan ağaca atlamak gibi bir his veriyor insana. Ya da denize çivileme atlayıp, denizin dibinde katılırcasına gülmek gibi... Heyyy... Eve gitmek istiyorum...Hemen şimdi... Sesini çıkarmazsın di mi?