Tuhaf Bir Öykü Denemesi - 3 - Gitmek

Artık duramazdım. Bu akşam illa ki çekip gitmeliydim. Bir gölge gibi, koridorun taş duvarını izleyerek kapıya doğru ilerledim.  Dokunur dokumaz  içimin titremesine neden olan  kapının pirinç halkasından bir süre elimi çekemedim. Öylece kıpırdamadan kalakaldım. Ben öyle kıpırdamadan bekleyince, sanki odadaki eşyalar  dehşetle buz kestiler. Çocuksu bir şaşkınlıkla, ilk kez görmüş gibi ürpererek beni izlediler. Her daim yazı yazmak için kullandığım, hırpani haliyle  nuh nebiden kalmış gibi duran  masam, acı acı baktı suratıma... Ben de durduğum yerden masamın  her köşesine elem dolu bakışlarla göz attım. Keşke  Edip Cansever’in "masa da masaymış ha" adlı şiirinde yaptığı  gibi pencereden gelen ışığı, ekmeğin havanın yumuşaklığını, tokluğumu açlığımı, aklımda olup bitenleri, kimi sevip kimi sevmediğimi, hayatta ne yapmak istediğimi koyabilseydim masama diye düşündüm.  Uykularımı, uykusuz gecelerimi, belleğimden taşmış bir rüyaymış gibi hafızamdaki dondurucunun en kuytu ve en karanlık köşesine,  müebbet suçluları koğuşuna gizlice kilitlediklerimi, akıl kaymalarımı, dil sürçmelerimi, gülünç olma hallerimi,  öfkelenip acele acele düşünmeden yazdığım elektronik mektuplarımı, yanlış anlamalara yol açan yazılarımı, her birini  keşke masamın sırtına tek tek istifleyebilseydim.  Biliyorum masam bu kadar yüke  bana mısın demezdi… Yapamadım. İçimden fena halde ağlamak geliyordu. Yüreğimden boğazıma kadar gelen hıçkırığı sessizce düğümledim. Bir ova gibi genişledi sukunet… Çıt çıkmıyordu. Eşyalar tek göz, tek nefes olmuşlardı sanki. Kendimi tarifi imkansız halde  kötü hissediyordum. Kapıyı usulca açtım. İlk adımımı attım.  Elimle yavaşça iterek kapıyı kapattım. Genişliğini hayal edemediğim  derin bir uykuya daldım.