daha az seviyorum seni
giderek daha az
unutur gibi seviyorum
azala azala
aramızdaki uzaklığın karanlığında
geceler kısalıp, gündüzler uzuyor öyle olunca
daha az seviyorum seni
kendini iyileştiren bir yara gibi
daha az
ve zamanla..
sen geceyi tutuyorsun, ben nöbetini
uzak dağ kışlalarında
görmüyoruz birbirimizi
usul usul sis iniyor
kopmuş yollara
ışığı hafif, uykusu ağır koğuşlarda üzerini örtüyorum senin
bir çığ gibi büyüyorsun rüyalarımda
sevgilim sevgilim
yıldızları daha büyüktür bazı gecelerin
nöbet kadar yalnızken öğreneceksin bunu da
artık daha az seviyorum seni
unutur gibi, ölür gibi daha az
yeniden ödetiyorum kendime
onca aşkın öğretemediğini
kolay değildi
yalnızca sevgilimi değil, evladımı da kaybettim ben
kaç acı birden imtihan etti beni
bir tek gece vardır insanın hayatında
ömür boyu sürer nöbeti
bu da öyleydi,
iyi ol, sağ ol, uzak ol
ama bir daha görme beni
Murathan Mungan
Merhaba,
YanıtlaSilBlogger'a yeni katıldım ve bloğuma beklerim takip ederseniz sevinirim.
Hemen geldip takipçi oldum bile:)
YanıtlaSilçok güzel bu şiir ya.bu aralar tamda böle bi ruh halinde olduğumdan mıdır nedir daha bi hissederek okudum şiiri.en son posttaki karanfilli iirde hoş.bni bu mayıs ayı mı bu hale getirdi acaba :))
YanıtlaSilgüzel paylaşmlar gerçekten.takibe aldım seni.bnada beklerim.kal hoşça...
Selam Drwilldone, sahiden bazı şiirler nasıl tam anında yetişir imdata... "Can kurtaran yok mu?" derken, bi bakarsınız elinizde dizeler. Hele bu şiir var ya her defasında beni feci etkiler:)
YanıtlaSilSağolun.