Sadık Yemni Öyküleriyle Yemek Tarifi -2- Sigara Böreği

İÇİNDEKİLER:

1 Paket Yiyici Kıtırı Yufkası

1 Paket beyaz peynir

1 Yumurta

1 Demet maydanoz

Bu gün Pazar.  Canım sigara böreği çekti. Yapmaya karar verdim. Ne yalan söyleyeyim, bu konuda tevazu gösteremeyeceğim. Harbiden sigara böreğini iyi beceririm. Becerinin ötesinde, daha önce kimseye söylemediğim bir sırrımı galiba şimdi itiraf edeceğim. Esasında sigara böreği işinde  yufkanın özelliği çok mühim. Her yerden alınan yufkayla olmaz çünkü. Sigara böreği yapmaya niyetlenince, iki yıl önce  açılan Gölcük’teki yufkacıma gittim. Şaşırdım. Her daim pazar günleri bu saatte açık olan yufkacımın kapısı kilitliydi. Bu saatte kapalı olması mümkün değildi. Tuhaf. Kapısının camına içerden uçuk mavi harflerle PEK YAKINDA AÇILIYORUZ yazan beyaz bezden bir pankart asmışlardı. Sol elimin işaret parmağıyla kapının camına dokundum. Tereddüt ettim. Burası hep geldiğim yufkacı değil miydi? Başımı kaldırıp üst katlara baktım. Dar cepheli Fidan Apartmanı daha önceden hatırladığım binadan farklıydı. Binanın dış badanası kimyon rengiydi. Başımı sola çevirip sokak tabelasına baktım.  "İKİNCİ AŞKBAZ YOKUŞU" yazıyordu. İkinci mi? Bu nasıl olabilirdi? Birden ağzım açık kaldı.  Ayrıca her zaman geldiğim yufkacının camında, daha önce hiç görmediğim bir film afişi vardı. Tam burnumun hizasındaki afiş Postacı Kapıyı İki Defa Çalar adlı bir filme aitti. Sinemanın hayatı eşsiz kıldığını düşünenlerdenim. Sinema ile ilgili her şey ayağımı yerden kesebilir. Gayri itiyari, işaret parmağımla camın üzerinden afişteki sarışın kadının burnuna dokundum. Rüyadan sıyrılma düğmesine basmış gibiydim. Kalbim dik yokuşlara tırmanmış gibi telaşla atmaktaydı. Bir başka durum, ritim diyeceğim geliyor, söz konusuydu. Birden hatırlamıştım. Sokak tabelasında yazmıyordu, ama, ikincisi var olduğuna göre birinci diyebileceğimiz Aşkbaz Yokuşu sokağını rüyamda ilk kez bundan iki yıl önce görmüştüm. 

 

Gölcük’teki yufkacıyı bilmezdim. Bir akşam iş çıkışı Aşkbaz Yokuşu tabelasına bakıyor bulmuştum kendimi. Güneşli bir gündü. Sonra Yufkacı’nın Yeri’ne doğru yürümüştüm. Ayaklarım yolu bilen sütçü atı gibiydi. Kısa siyah saçlı yirmi ortalarında genç bir delikanlı kendi yaşlarındaki bir gence yufkaları paketliyordu. Yufkaların rengârenk hediye kâğıtlarıyla ambalajlanmasına şaşkınlıkla bakmaktaydım. Bunu çok garip bulmuştum haliyle. “Ne arzu etmektesiniz?” demişti. “Bilmem ki... Buraya ilk kez şey yaptım da.” diye cevap vermiştim. Buğday tenli, iri kahverengi gözlü delikanlı gülümsemişti. “Daha yeni açıldık. Yufkalarımız çok özeldir. Bilinen yufkalardan başka Yiyici Kıtırı satıyoruz.” demişti. “Nasıl yani?” demiştim. “ Paketlenirken parçalanan yufkalar var. Bunlara yarı argo tabirle Yiyici Kıtırı diyoruz. Bunlar normal yufkalardan daha ucuz, asıl mühimi acayip lezzetli oluyorlar.” demişti. Rahat tavırlı, içten konuşan, beni beğendiğini yanaklarını azıcık allandırarak belli eden delikanlıya hemen kanım ısınıvermişti. İlk karşılaşmamızda adama duyduğum yakınlığın nedenini anlayamamıştım. Beni ürkütmemek için. Kendini kısmıştı mahsustan. “Kaça satılıyor peki?” diye sormuştum. “İlk alıcıya bedava.  Promosyon olarak. Sonrasında standart tarife söz konusu. Keseye uygundur. Sürümden kazanmak amacındayız. Yiyici Kıtırı yufkalar eşsizdir. En uyduruk börek bile hizaya girer. Neyse, kendiniz hemen fark edeceksiniz zaten.” demişti. Delikanlı hiç üşenmeden yufkaları alacalı bulacalı kâğıtla ambalajlamış, mor plastik şeritle bağlamış ve beni kapıya kadar uğurlamıştı. Kendimi içimde garip duygularla sokakta ve sonra da evimin mutfağında bulmuştum. Ortalama düş süresini çok aşan bir durumdu. Düş ya da vizyon her neyse, eve gelip yufkalarla börek yapmaya başlamıştım. İlginçti. Paketten çıkan yufka parçalarının her biri düzgün üçgenlikteydi. Sonradan neredeyse her ayrıntısını hatırlayabildiğim bir süreçti. Bir kaba beyaz peynirleri koydum. Bir yumurta kırdım. Peyniri yumurtayla birlikte iyice ezdim. Daha önce hiç uygulamadığım bir şey yaptım. Bu karışımın içine koca bir demet maydanoz doğradım. Üçgen yufkaların düz ucuna bu karışımdan koyup, iki kenarlarını kapadım ve parmaklarımla yuvarladım. Her biri kalem gibi sigara şekline girmişti. Tuhaf bir durum seziyordum. Çünkü sanki baştan bir uyarlanma içindeydim. Yavaşça kurulmakta olan mekanik bir çalar saat gibiydim yani Allah kahretsin. Ben idrak edene kadar atı alan Üsküdar’ı geçmişti. Ben sigara böreklerini derin bir tavanın içindeki kızgın yağa atıp pembeleşmelerini beklemiş, sonra ilk ikisini çoktan mideme indirmiştim. Şimdi olanları kabataslak anlatıyorum. Aslında bir sürü hatırlamadığım sahneler eklenmişti. Neler olup bitmişti. Anlayamamıştım doğrusu. Anladığım tek şey vardı. Bu sigara böreği var ya dehşet lezzetliydi.

Bugün, tam ikinci yılında, yufkacımın kapısı kilitliydi. İçerisi görünüyordu. Tamamen boştu. Sokaktan gelen geçenler vardı. Üç dükkân sağdaki fırından nefis ekmek kokuları geliyordu. Çapraz karşıdaki bankamatikte şişman eflatun gömlek, siyah pantolon giymiş bir kadın işlem yapmaktaydı. Başımı tekrar sola çevirip sokak tabelasına baktım. İKİNCİ AŞKBAZ YOKUŞU yazıyordu. İkinci? İkinci Aşkbaz’ın asfaltı bir hafta önce dökülmüş gibi yeni görünümlüydü. Burası artık yufkacı değil bir Film Yeri’ydi. Bu DVD kiralatacak olan dükkânın ise henüz bir adı yoktu. Sadece yakında açılacağını bildiriyordu. Tam burnumun hizasındaki Postacı Kapıyı İki Defa Çalar adlı bir filmin afişine tekrar baktım. İşaret parmağımla camın üzerinden afişteki sarışın kadının burnuna dokundum. Rüyadan sıyrılma düğmesine basmış gibiydim. Kendimi yatakta buldum.

NOT: Yukarıdaki sigara böreği tarifini, Sadık Yemni'nin  Tersninja'daki İkinci Aşkbaz Yokuşu ve  Kayıp Sinema adlı öykülerinden alıntılar yaparak ve Yazar'ın hoşgörüsüne sığınarak yazdım:)