Marifet Gözle Değil, Marifet Yürekle Görmekte!

Ayaktakiler: Elif, Meltem, Elif, Nurşah
Oturanlar: Raci, Sinan, Pınar, Zeliha

Nanananooommm! Kocaeli Altınokta Körler Derneği'nden sevgiler. Bu akşam iş çıkışı atladığım gibi arabama marş marş İzmit'e gittim.  Arabamı park ettim. Fethiye Caddesinin hemen alt köşesindeki Belediye Hanı'nın 5. katındaki altınokta körler derneğine gitmek için yürümeye başladım. Baktım beyaz bastonlu bir bey de yürüyüş yolunda... Göremiyor belli. Bastonuyla yolunu bulmaya çalışarak ilerliyor. Eskiden olsa, nasıl tepki alacağımı bilemediğim için, çekinirdim,  yanına gidip soramazdım. Aslında sormalıymışız. Gittim yanına. Bir arkadaşımmış gibi "Koluma girmek ister misiniz?" dedim. Durdu. "Nereye gidiyorsunuz?" diye sordum. "Fethiye Caddesine doğru gidiyorum." dedi. "Ben de o yöne gidiyorum. Buyrun." dedim. Kolumu uzattım. Koluma girdi. Görmeyen biriyle yürürken onun bizim kolumuza girmesi ve bizim ondan bir adım önde yürümemiz gerekiyor.  "Bakın ben hızlı yürürüm. Karışmam sonra." dedim. Güldü. "Ben eski atletizmciyim." dedi. Güldüm. Birlikte güle konuşa yürüdük. Altınokta Körler Derneği'nin olduğu binanın aynı katında bir de Görme Engelliler Spor Klübü var. Oraya gidiyormuş. Asansörden indikten sonra ayrıldık.

Bu akşam Kocaeli Altınokta Körler Derneği'nin gören gözü, eli, kulağı, sekreteri, herşeyi Meltem'in doğum günü partisi vardı. Nasıl şahane bir insan Meltem anlatamam... Melek görmek istiyorsak Meltem'e bakabiliriz. Bir tek kanatları eksik o kadar. İlk fotoğrafta, mavi kazaklı derneğin başkanı Pınar Çatalkaya. 16 yaşında bir hastalık sebebiyle göremez olmuş. Hayata asılmaya devam etmiş. Üniversitede okuyor, kütüphanede çalışıyor, Kocaeli Altınokta Körler Derneği'nin başkanlığını yapıyor, tango kursuna gidiyor. Müthiş biri. İlk fotoğrafta görüldüğü gibi, Kocaeli Altınokta Körler Derneği görenlerin ve görmeyenlerin rahatça bir arada oldukları bir mekan. Derneğin bu kadar sosyal olmasında başta Pınar olmak üzere, ona destek olan Sinan'ın, Engin'in, Esra'nın, Meltem'in büyük payı var. Bu dernek görmeyenlerin önündeki engelleri kaldırmak, hayatlarını kolaylaştırmak, kitap okumaktan, baston kullanmaya, bilgisayar öğrenmekten, görme engelli çocuklara sahip ailelere eğitim vermeye, iş edinmelerinden, evlenmelerine  kadar pek çok konuyu amaçlayarak çalışmak gayretinde.

Tamam. İtiraf ediyorum, evlenmek konusunu ben şimdi derneğin amaçları arasına kattım:) Geçen hafta Kocaeli Altınokta Körler Derneği'ne gittiğimde  Pınar başkan'ın annesi Sibel Hanım'da oradaydı. Onun evlilik hikayesini dinledim. Müthişti. Sibel önce görüyormuş. Sonra ergenlik yaşında geçirdiği bir hastalıktan sonra tamamen göremez olmuş. İstanbul'lu bir ailenin kızı. Bir gün arkadaşının doğum gününe gidiyor. İzmir'li, İstanbul Teknik Üniversitesi Kimya Mühendisliği'ni kazanan bir genç  o gün bu kör kızı görüyor ve feci aşık oluyor. Kızın peşini hiç bırakmıyor. Kız defalarca çocuğu redediyor. "Ben görmüyorum, sen görüyorsun. Olmaz. Yapamayız." diyor demesine ama genç  ısrar ediyor. Önce birlikte gezmeye, dolaşmaya başlıyorlar. Aradan yıllar geçiyor. Kopamıyorlar. Üniversite dört yılda bitmeyip altı yıla uzayınca İzmirli aile durumu öğreniyor. İzmir'den atlayıp İstanbul'a geliyorlar.  Evini boşaltıp, çocuğu aldıkları gibi İzmir'e götürüyorlar. O vakitler şimdiki gibi cep telefonları yok tabii. Telefonla konuşabilmek için numaraların aradaki santrale verildiği dönemler. Çocuktan günlerce haber çıkmayınca kız çok merak ediyor. Kimse çocuğun nereye gittiğini bilmiyor. Kız deli gibi oluyor... Neyse... Fazla uzatmak istemiyorum. Genç nasıl yapıyorsa yapıyor. İstanbul'a geliyor. Kızla gizli nikah yapıyorlar. Tekrar İzmir'e dönüyor. Bir süre sonra okulunu bitiriyor. Yedeksubay olunca karısıyla birlikte Antalya'ya askerliğini yapmaya gidiyorlar. Bu arada Sibel Hanım Pınar'a hamile kalıyor. Gencin ailesi oğullarının görmeyen bir kızla evlenmesini asla kabullenmiyorlar. Çocuklarını hiç arayıp sormuyorlar. Bu arada mutlu çiftin ilk çocukları doğuyor. Ve Sibel Hanım bakıcısız, yapayalnız büyütmüş iki çocuğunu da... Bu aşk hikayesini anlatırken, Sibel Hanım'a o kadar çok soru sordum ki anlatamam. Hiç görmeyen biri yardım almadan nasıl  çocuk bakar, hareketli bir çocuğu nasıl takip eder, nasıl eğitir, yemek nasıl yapar, sürekli başını, kolunu hareket ettiren bebeklere nasıl yemek yedirir, ev nasıl temizlenir, ütü nasıl yapılır? İnanılacak gibi gelmiyor tabii. Gören gözler bakıcısız çocuk büyütemezken, Sibel Hanım iki şahane çocuk büyütmüş hiç göremeyen gözleriyle... Ve 40 yıllık evliliği geride bırakmışlar. Kocasının halen kendisine çok aşık olduğunu söylüyor. Allahım, ben aslında ne anlatacaktım acaba? Konu kendiliğinden  bu mecrada aktııı gittiii... Heyyy!.. Sevgiler günü ya hani... Sevgili dediğin böyle olur işte!  40 yıl süren aşk... Müthiş değil mi?