Kahve Molası - Lüzumsuz Kadın

Ben bir acayip oldum. Gözüm kimseyi görmüyor, kimsenin kapımı çalmasını istemiyorum.... Mahallemden pek memnunum. Yedi senedir çıkmadım ordan desem yeri. Hiçbir dostum da nerde oturduğumu bilmiyor. Mahallem dediğim; şu yedi senedir - üç ayda bir Karaköy'e inip dükkan kirası almak bir yana -  yaşadığım yer, üç dört sokak içindedir. Elifi elifine dört buçukta uyanırım. Dört buçuk gezinti saatimdir. Evimden çıkar, sağa sapar, bir numaralı sokağı geçer, tramvay yolunu geçmeden sol yaya kaldırımdan hızla yürür, hemen soldaki bizim bir numaralı sokağa paralel iki numaralı yola sapıveriririm.... İnsan gezinirken etrafına bakacak, yolda durup vitrin seyredecek, birbirinin yüzüne bakacak, ağır ağır yürüyecektir elbette. Bütün bunları yapamam işte. Bu  sokağa girince hızlanır, önüme bakarak yürür; kızgınmışım, bu sokaktan geçmeye de mecburmuşum gibi yaparım.... Yedi senedir bu sokaktan gayri, İstanbul şehrinde bir yere gitmedim. Ürküyorum. Sanki döveceklermiş, linç edeceklermiş, paramı çalacaklarmış gibime geliyor da şaşırıyorum. Başka yerlerde bana bir gariplik basıyor. Her insandan korkuyorum. Kimdir bu sokaklardaki adamlar? Bu koca şehir, ne kadar birbirine yabancı insanlarla dolu..... Aklım ermiyor. Birbirini küçük görmeye, bağnazlaşmaya, kandırmaya mı? Nasıl birbirinden bu kadar ayrı, birbirini bu kadar tanımayan insanlar bir şehirde yaşıyor?

Mahalle gene ne de olsa mahalledir. Benim dükkan yanabilir, aç da kalabilirim. Ama bana öyle gelir ki, şu öğlenleri limonlu terbiyeli işkembeci beni ölünceye kadar besleyecek. Portakalcı Salomon çürük portakalları Yahudi çocuklarına nasıl dağıtıyorsa, ben geçerken de iki tane avucuma koyacak. O günler belki elbiselerim pek eski olur da içeriye almaz ama; pastanenin madamı kapının önünde bana bir kapuçina içirir. Bunlar hayal ama, mahallemi ben böyle seviyorum işte! Sabahları kalktım mı koşarım doğru bir kahveye. Bu kahve tertemiz, yedi sekiz masadan ibarettir. Sessiz insanlar gelir gider. On bire doğru küçük yokuşu çıkar, tramvay yoluna varır, sola döner, on beş adım atar, bir kütüphanenin önüne düşerim.... Koltuğumun altında mecmua, kütüphaneden çıkar çıkmaz hemen dalarım bizim sokağa. Oh! Ne rahatımdır girer girmez. İnsanları başkadır bizim sokağın; bu tamvay yolu insanına benzemez. Dün mahaleden şöyle bir çıkmaya karar verdim. Unkapanı'ndan vurup Saraçhane'ye çıktım. İstanbul bayağı değişmiş. Şaşırdım kaldım. Hoşuma da gitti bir bakıma. Temiz asvalt. Kocaman yollar. O su kemeri ne güzel şeymiş meğer! Nedir o ta bir kilometreden bir takızafer gibi görünüşü! Yanında Gazanferağa Medresesi şipşirin, bembeyaz. Parklar, ağaçlar gördüm. Ürkek ürkek dolaştım. Kıztaşı'na kadar uzandım. Fatih'ten aşağıya yürümeye başladım. Saraçhane'ye vardım. Baktım bir binanın tepesine yıkıcılar çıkmış, yıkıyorlar. Şuralarda bir hamam vardı dedim. Yıkılan o hamammış.... Hava kararırkan Maçka'ya vardım. Oralar da bir başka alem. Dönüşte yedi sene daha mahalleden dışarıya çıkmamaya karar vereyim dedim, olmadı.  Bir ara ne düşündüm bilir misiniz? Şu bizim dükkanla evi satayım.... Bineyim bir Boğaziçi vapuruna günün birinde. Bebek'le Arnavutköy önlerinde arka taraftaki oturduğum kanepeden kalkayım, etrafıma bakayım; kimseler yoksa, denizin içine bırakıvereyim kendimi.

NOT: Büyük usta Sait Faik'in ruhuna rahmet! Lüzumsuz Adam adlı öyküsünün bazı paragraflarının bazı cümlelerini aldım. Bazılarının yerlerini değiştirdim. Kendime uyarlayarak kısa bir deneme yazısı yazdım. Ben... Sait Faik'i de... Onun öykülerinin cümleleriyle, İstanbul'da dolaşmayı da çok ama çok seviyorum. Hey! Kahve molam bitti. Şimdi işe dönüyorum.