Hastayım Yaşıyorum Görünmez Hayallerimle...

Bu sabah feci bir baş ağrısı ile uyandım.  Resmen sürüne sürüne… Böylee… Nasıl söylesem… Kendimi ite ite banyoya gittim.  İnanır mısın, ayakta duracak halim yoktu. Dirseklerimi lavobaya dayadım. Elimi yüzümü ancak öyle yıkadım. Zorlanarak doğruldum. Aynaya yansıyan suretime dikkatlice baktım.  Aman Allahım! O ne? Yanaklarım alev alev yanmıyor mu? Pespembe…  Aaa!.. Anladım. Ben hastayım!  O an… Tam o an işte… Gözümde  birdenbire kırmızı bir ışık yandı – söndü... Hemen akabinde içimde tatlı bir sevda bulutunun peydahlandığını hissettim. O sevdalı bulut tepemden tırnağıma hızlı bir tur atıverince bedenimde… Sonra  dinlenmek için bağdaş kurup yayılıverince yüreğime… O an… Tam o an işte… Tutamadım kendimi… Kıkır kıkır güldüm. Aynaya uzattım yüzümü… Sağ gözümü çapkınca kırptım. “Tamam… Madem bu vaziyetteyim” dedim... “Hakkını vereceğim.” Tam zamanı… Son günlerde çok arzu ettiğim hayallerimi  teker teker gerçekleştireceğim. Aaa! Suratıma şaşkın şakın bakıp “Yok, artık!” demesene… Bu hasta ve ateşli halimle… Ayakta duracak dermanım yok iken hele… Ne yapacağım öyle mi? Düşünsene… İnsan hasta olup ateşlenirse… Kendini hayaller, hülyalar aleminin kollarına atması daha kolay olmaz mı?  Olur elbette… Eee… Ne yani hasta oldum diye dertlecek miyim? Hem de  bayram tatilimde? Mümkün değil… Haydi artizlik yapayım istersen… Şöyle söyleyeyim… “Valla şekerim, dertlenmek  tarzım değil!” Aaa! Kaçırır mıyım bu durumu? Hemen kollarımı sıvadım hemen… Hasta ve ateşli halimle… Ah! Ne hayaller kurdum ben!  Hey! Aklından neler geçiyor senin? Çok fesatsın biliyor musun? Dinle istersen… Neler hayal ettiğimi sana anlatmak istiyorum.

Ben uzun zamandır neyin hayalini kuruyordum biliyor musun? Şeyy… Ben… Yürümenin…  Uzun zamandır İstanbul’da yürümenin hayalini kuruyorum… Lütfen gülme… Bak şimdi… Düşünsene… Önce Cağaloğlu’ndan yürümeye başlıyormuşum. Sirkeci’ye iniyormuşum tamam mı? Eminönü karışıklığıyla köprüden geçiyormuşum. Yüksekkaldırım’a tırmanıyormuşum… Efendime söyleyeyim… Sonra… Ver elini Tünel… İstiklal Caddesi… Taksim…  Bir dakika... Acaba bu yoldan Beyoğlu’na çıkmak beni yorar mı dinlendirir mi dersin? Ya taşıtlar, işsiz güçsüzler, gezginci satıcılar kalabalığı tadımı kaçırırsa? Hımm… Ne diyeyim? Bilemedim.  Ah! Peki…  Ya koşmadan, yavaş adımlarla, tatlı tatlı söyleşerek, ta Şişli’den Levent Çiftliği’nden geçerek Boğaz’a kadar Sait Faik’le yarış yapmayı hayal etsem mesela… Ben öne geçince Sait Faik beni eteğimden yakalasa…  Hahha!..  Ne hoş bir hayal!.. Du bi… Hava sıcak ya… Özdemir Asaf’la Fatih’ten Edirnekapı’ya lapa lapa kar altında, bir  pencereden bir güzel başın sarkmasını bekleyerek dolaşmayı mı hayal etsem yoksa?

 

Yaşar Kemal romanlarını yürüyerek yazarmış biliyor muydun? Bir keresinde Yaşar Kemal’e Osmanbey’de rastlamıştım. Yooo… İnan bana bu hayal değil tamamiyle gerçek... O tanımıyor ya farketmedi beni. Ben ise tanımam mı memleketimin büyük değerini?  Görür görmez tanıdım tabii… Bugün gibi hatırlarım, olduğum yerde heykel kesilmiştim. Ufukta batmakta olan güneşi izler gibi, yolun sonundaki köşeyi dönene kadar Yaşar Kemal’in yürüyüşünü seyretmiştim.  O vakitler bilmiyordum ki Yaşar Kemal'in yürürken roman yazdığını… Yürümüyor da roman yazıyordu belki… Nereden bileyim?

 

Ah! Ben en çok ne yapmak isterdim  biliyor musun? Sait Faik ve Orhan Veli’yle İstinye İskelesi’nde bir akşam yemeği yemek… Ah! Sonra İstiye’den Bebek’e  kadar onlarla beraber yürümek...  Sağımda Orhan Veli, solumda Sait Faik olurdu. Ben ortalarındayım düşünebiliyor musun? Ellerimi arkamda birleştirir, saçlarımı attıra attıra yürürken ben... Kah Sait Faik’e kah Orhan Veli’ye göz ucumla bakardım. Eteklerim nasıl zil çalardı kim bilir? Beraberiz diye hoplaya zıplaya mutlulukla yürürdüm.  Eminim.  Of!.. Bilirim sonra dayanamazdım. Memleketimin en değerli öykücüsü ve şairiyle yürüyorum demez illa mızmızlık ederdim.  Ne fenayım! Yapardım vallahi. Yolun ortasında dururdum. Alt dudağımı sarkıtır, omuzlarımı silkeler, sağ ayağımı yere hızla vururdum.  Uzata uzata kelimeyi… Söylenirdim...  “Yorulllduuummm!”  Ah! Muzip muzip gülerlerdi...   Sait Faik bana belki: “Ne yorulması yahu! Yürüüüsene!” derdi… Ben de gözlerimi buğulandırır, “Bir insanı sevmekle başlamaz mı herşey?” derdim.  Belki o anda yanımızdan  üç vagonlu Bebek-Eminönü tramvayı geçerdi. Belki Orhan Veli bana “Çok şanslısın, haydi atla bakalım tramvaya!” derdi. Üçümüz tramvaya çoşkuyla atlardık sözgelimi… Evet, kesinlikle  bunu hayal ettim şimdi. İnan bana hayali bile güzeldi.

Peki, bunlar nereden aklıma geldi?  Dün gece Oktay Akbal’ın “Düşlerde Kalan Eski Yürüyüşler” başlıklı yazısını okumuştum. Oktay Akbal bizzat yaşamıştı benim hayal ettiğim bütün bu yürüyüşleri, biliyor musun? Ne şanslı diye düşüne düşüne uyumuşum. Ama ben de çok ballı  değil miyim? Oktay Akbal yazmasaydı eğer, ben sevdiğim yazarların 40’lı 50’li yıllarda neler yaşadıklarını, İstanbul’un güzel yürüyüşlere yakışan, güzel avarelik kenti olduğunu nereden bilecektim peki? Oktay Akbal’ın deneme kitaplarına bir daldım ki ne dalma…  Görüyor musun, hasta, ateşli vaziyetimle ne hayallerimi gerçekleştirdi bana… Birbirinden güzel deneme türü  kitapları Türk Edebiyatına kazandırdığı için Oktay Akbal’a yürekten teşekkür ediyorum. 

Bu kadar hayali yürümeye can mı dayanır? Of!.. Sahiden yorulmuşum. İzninle şimdi biraz uyumak istiyorum.