Hayırdır İnşallah... Tuhaf Bir Rüya Gördüm Gene...

 

Bak ne anlatacağım. Az önce koltukta kıvrılıp uyumuştum. Tuhaf bir rüya gördüm. Güya ben girişi boydan boya gün ışığına açık bir yer altı mağarasındaymışım. Hatta orada çocukluktan beri zincire vurulmuşum. Yerimden kıpırdayamıyormuşum. Ne başımı çevirebiliyormuşum. Ne de arkama bakabiliyormuşum. Aslında arkamdan bir ışık geliyormuş. Sanki uzakta tepede yakılan bir ateş varmış da ben o ışığı asla göremiyormuşum.  Sanki orada insanlar varmış. Belki de konuşuyorlarmış. Ellerinde eşyalar…  Belki de yürümekteler… Öyle hissediyormuşum. Çünkü mağaranın duvarlarına gölgeleri düşüyormuş. Mağaranın içinde sesleri işitiliyormuş. Ben dışardakileri göremiyorum ya gölgeler konuşuyor, gölgeler hareket ediyor sanıyormuşum. Yani benim için tek hakikat varmış: Gölgeler.  Başka bir şey bilmiyormuşum. Olur mu böyle bir şey? Olamaz... Ama gerçek değil ki... Anlattığım bir rüya...  Efendime söyleyeyim, sonraaa... 

Ayağımdaki zincir birden bire açılıyormuş. Ayağa kalkıyormuşum. Başımı çevirip yürümeye başlıyormuşum. Mağaradan çıkınca o tepedeki ışık gözümü kamaştırıyormuş. Küçüklüğümden beri mağarada yaşamışım ya karanlığa alışkın gözlerim aydınlıkta acımaya başlıyormuş bu durumda. Daha önce hiç bilmediğim acı hissini öğrenmeye başlıyormuşum. Bağırıp, öfkeleniyormuşum. Kimse kulak asmıyormuş. Sonra gözlerim ışığa alışıyormuş, çevremdeki insanları ve eşyaları fark etmeye başlıyormuşum. Fakat hiç kimseyi tanımıyor, hiçbir şeyin ne olduğunu bilmiyormuşum. Biri yanıma geliyormuş. “Ömür boyu mağarada gördüklerin bir hayaldi. Şimdi gerçekle karşı karşıyasın” diyormuş. Ben şaşırıyormuşum. Çünkü kendimi bildim bileli gölgeleri görmüş, gölgelere inanmışım ya kafam fena halde karışıyormuş. Neler olup bittiğini anlayamıyormuşum.  Gece olunca yıldızları ve ayı görüyormuşum. Sonunda gözlerimi o muazzam ışığa çeviriyormuşum. Düşünmeye başlıyormuşum.  Hangisi hakikatti? Mağaradaki gölgeler mi? Yoksa şimdi gördüklerim mi? Doğru muydu söyledikleri?  Kafam çok karışıyormuş. Öğrenmenin ve bilmenin çok acı verdiğini  anlasam bile… Her çileye katlanmak  istiyor… Mağaradaki eski günlerime  asla dönmek istemiyormuşum. Yüreğimin tuhaf bir mutluluk hissiyle çırpındığını hissediyormuşum. Gözlerimi açtım. Karşımda kitaplarım. Kucağımda ise en son okuduğum kitap.  Kitabı kaldırdım. Ne okuyordum ki? Baktım...  Antik Yunan Filozoflarından Sokrat'ın öğrencisi, Aristo'nun hocası, koskoca Eflatun vardır ya hani... Bilirsin... Eflatun'un Mağara İstiaresi'ni okumuyor muymuşum? Bu okuduklarım mitolojiden ve felsefeden  anlamayan bünyeme ağır mı gelmişti ne? Gördüğüm rüyaya bir anlam veremedim. Ne bileyim? Böyleyken böyle.