Kahve Molası - Ben Haddimi Bilirim.

Aaa! Tamam. Şimdi önümdeki işlerden kafamı kaldıracağım, kahvemi koklaya koklaya hüpleteceğim. Zaten iki günlük dünya. Çalış babam çalış. Bu ne?  Of! Sana bir şey söyleyeyim mi, canım var ya, fena halde şiir çekti! "Nasıl bir histir bu?" diye soracak olursan... Acıkmak, susamak, dahası ne bileyim nefes almak gibi.... Eğer şiir sevmiyorsan... Benim gibi şairlerin menzilinde dolanmaktan hoşlanmıyorsan... Biliyorum anlamayacaksın beni, "gene abartıyorsun." diyeceksin.  Umrumda değil. Böyleyken böyledir hislerim. Haydi bakalım... Geliyor... Sâlah Birsel'le başlıyorum... Diyor ki: "Şiirlere uzaktan yakından... Dik dik bakmakla olmaz... Boynuna sarılmalı... Gerdanına zülüf akıtmalısın..." Ben şairlere inanırım. Hey, tam istediğim gibi bir başlangıç... Şahane... "Ezberine çekmeli kimisini... Kimisinin içine boşaltmalısın... Aktan karadan... Aklına yatırmalısın..." Tamam. Böyle işte... Ruhumu gölgeye çektim. Dinleneceğim. Şiirlerle ruh akordumu düzeltmek hevesindeyim. Du bi.. Kahvemden bi yudum içeyim. Tamam.  Hey! Dışarıda inceden yağmur mu yağıyor ne? "Yağmur düşünceye yağıyor." der ya Sabahattin Kudret Aksal.. Yoksa yağmur düşüncelerime mi yağıyor sahiden? Yoo... Yağmurlu, karanlık düşüncelerde dolaşmak hevesinde değilim. Hemen  Can Baba'nın dizeleriyle şairlere küçük bir selam edivereyim... "o çocuklar, o yapraklar, o şarabi eşkiyalar... onlar da olmasalar benim gayri kimim var?" deyivereyim. Daha fazla şiirlerle gezinemeyeceğim. Kahve molam bitti. İşe dönmeliyim. Gene şairlerin menzilinde gezindim. Kendi çapımda bazı sözler söyledim. Uzatmadan Murathan Mungan'ın dizelerine geçivereyim... İşte  final... "Bazı sözler karanlıkta söylenir... Bazı sözler hiçbir zaman." Şair  ne der? "Şiir benim azrailim." Yoo... Ben ömrümde şiir yazmadım. Şair değilim. Bir kez olsun şiir yazmayı denemedim.  Şairlerin karşısında saygıyla boynumu eğerim. Ben haddimi bilirim. Çağırılıyorum. Gitmeliyim.