Kahve Molası - Can Sıkıntısının Bir Başka Anlamı Var.

Kaç gündür yüreğim sıkıntılı... Yok, böyle başladım ama, karamsar bir yazı yazmak niyetinde değilim. Öyle bir şeyden mutluluk çıkarayım da avunayım derdinde hele hiç değilim. Bırak bir zaman böyle sıkıntılı kalayım. Sanırım Oktay Rifat gibi şöyle demeliyim... "Avunulmazı getir bana." Tamam. Böyle  durayım. Ne diyorum...  "Şu ahir ömrümde tek dize yazamadım ya. Yuf olsun bana." Olsun. Ne yapayım? Gene şairler yetişirler imdadıma.  Ama hafızamdaki her şey mozayik misali parça parça.. Hiç bir dizeyi ezbere bilmiyorum. Böyle yazdıkça yazadıkça...  Sanıyorum geliyorlar birer birer aklıma. Şimdi sıkıntı deyince Turgut Uyar'a el atmalıyım.  "Ben hep sıkıntılıyım. Yani bir adamın canı sıkılır, o ben'im. Çünkü bana en yaraşan durumdur sıkıntılı olmak... Ne söylenmişse ve ne söylenmemişse, ne yapılmışsa ve yapılmamışsa, ne düzeltilmişse ve düzeltilmemişse ondan sıkılan biri... İşte böyle başlıyordu her yerde mutsuzluk. Ve mutsuzluk büyük bir umut gibi çekiyor kendine beni. Değişiyorum ve çoğalıyorum gibi. Tek büyük doğrunun yarım dilimi o... Ben, kutsal bir bahaneyim, belki de bir sığınağım kendime." Turgut Uyar denince Edip Cansever'siz olur mu? Olmaz elbette. "Sevgim acıyor... Kimi sevsem... Kim beni sevse." Bu dizeleri okuyan bir daha unutabilir mi? Nerdee? Can sıkıntısıyla bu yazıyı yazmaya uğraşıyorum.  Yazdıkça kendimi okuyorum... "Tam kendimi okurken... Derim ki bir semti iyi tanımak kadar... İyi tanımak dünyayı... Açın radyolarınızı; eylülün sesi... Bu dünyada can sıkıntısının bir başka anlamı var baylar." Böyle söylüyor işte Edip Cansever, Eylülün Sesiyle adlı şiirinde. "Her şey o kadar dokunaklı ki... Eylülsem, istemeden kırılıyorsam bazen... Dağınık, renksiz bir mozayik gibiysem... Üstelik yalnızsam bir de-telefonda kuş sesleri-... Aynalardan duvarlara bir üzünç akıntısı... Bu dünyada çekingen olmak çok iyi bir şeydir baylar." Hey garson, bütün hesaplar benden...  Sen, "Avunulmazı getir bana!"